ฉันเป็นนักเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง อายุ17ปี สูง185ซม. เป็นผู้หญิงที่เหมือนเป็นเด็กนักเรียนคนอื่นทั่วๆไป"ผิดแค่ส่วนสูง" จะเรียกได้ว่าสูงที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้เลยล่ะ555 คนในโรงเรียนก็มักจะแซวว่าที่บ้านให้กินอะไรหรอทำไมสูงจัง กินเห็ดรึป่าว ทุกครั้งที่ได้ยินคำถามแบบนี้ก็จะรู้สึกโกรธแต่คงไม่เท่ากับที่โดนเรียกว่าเปรตหรอกเนอะ...แฮร่ๆ ถามว่าเมื่อไหร่จะหยุดสูง แน่นอนอยู่แล้วว่าเราคงตอบไม่ได้หรอกจริงไหมว่าเมื่อไหร่จะหยุดสูง ถ้าหยุดได้คงอยุดตั้งแต่อยู่ป.6ที่สูง167ซม. แล้วนะเนอะ555 แบ่งความสูงมาหน่อยได้มั๊ยสัก10เซน(เป็นคำถามที่ได้แต่ตอบแบบยิ้มๆ) เพราะไม่รู้จะแบ่งให้ยังไง อย่าว่าแต่ในโรงเรียนเลยค่ะ ไปไหนก็แล้วแต่เถอะ ทั้งตลาด ห้างสรรพสินค้า โรงพยาบาล คนแถวบ้านยังถามเลยค่ะว่าสูงเท่าไหร่ กินอะไรถึงสูง เราก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไง (จะตอบว่าก็แบบกินเหมือนคนปกติเขากินกันอ่ะค่ะ)มันก็กระไรอยู่ ก็ได้แต่ยิ้มๆ ถ้าถามว่าเป็นแบบนี้ลำบากมั๊ย ก็ลำบากแค่เรื่องเดียวค่ะเรื่องเสื้อผ้า กางเกงขายาวนี้หาจนหมดตลาดหมดห้างแล้วก็ยังไม่มีขนาดความยาวของตัวเองทุกวันนี้ก็หมดหวังที่จะใส่แบบคนอื่นเขาแล้วอ่ะค่ะ คิดน้อยใจทุกครั้งที่ได้ยินคำถามนี้เก็บไปถามกับพ่อแม่ตลอดแต่คำตอบที่ได้ทุกครั้งคือ"หนูอย่าคิดมาก" ทุกวันนี้ก็ยังสับสนตกลงที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ปมเด่นหรือปมด้อย แล้วทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากคำถามเดิมๆซ้ำๆแบบนี้ ถ้าเป็นคุณบ้างคุณจะทำยังไง