ตอนที่1 มาการองสีสวย แสนเศร้า
เรื่องจริง ประสบการณ์ตรง ของจขกท.เองค่ะ
Before Valentine ช่วงเย็นของวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2556
สามีของดิฉันได้นัดเจอดิฉันที่ฝั่งตรงข้ามห้ามหนึ่งแถวท่าพระ
เพื่อเดินทางกลับบ้านด้วยกัน เพราะวันรุ่งขึ้นดิฉันต้องเดินทางไปทำงานที่พิษณุโลก
(เศร้าสิคะต้องอยู่ห่างจากสามีและลูกชายในวันพิเศษ)
เมื่อขึ้นรถได้ดิฉันก็หลับตาลงเพื่อที่จะพักสายตาให้สบาย ก่อนที่จะกลับถึงบ้าน
ไปหาลูกชายตัวน้อยวัย6เดือนของเรา
ในขณะที่ดิฉันกำลังหลับตา แต่หูยังคงทำงานได้อย่างดี เสียงโทรศัพท์ของสามีก็ดังขึ้น
สามี : ฮัลโหล เออ ตามที่สั่งอะแหละ ไปรับเอง อืมอุดหนุนเพื่อนนี่แหละ
ดิฉัน : (เพื่อนสามีเราทำเบเกอรี่ขายค่ะ เรารู้สึกดีใจมากเพราะคิดว่าสามีต้องมีเซอร์ไพร์สแน่ๆ
หึหึเซอร์ไพร์สสุดๆเชียวละ ไปต่อกันคะ)
ปรากฎว่าคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ ชีวิตราบเรียบ ไม่มีของขวัญ ไม่มีเซอร์ไพร์ส
ไม่มีแม้แต่จะหอมแก้มกัน ซึ่งที่ผ่านมาหากคนใดคนนึงจะต้องเดินทางไปค้างคืนต่างจังหวัด
คืนก่อนไปต้องจัดสักดอกสองดอกค่ะ555
รุ่งเช้า สามีขับรถมาส่งดิฉันเพราะมีกระเป๋าเดินทางใบย่อม1ใบ ไม่ได้ส่งที่ออฟฟิศนะคะ
ส่งขึ้นรถไฟฟ้าค่ะ โลกของดิฉันไม่ได้สวยงามพอที่สามีจะมารับมาส่งที่ออฟฟิศค่ะ 555
จริงๆแล้วดิฉันเองเป็นคนหยิบยื่นความสะดวกให้เค้ามาโดยตลอดค่ะ (ติดไว้เล่าตอนต่อๆไปนะคะ พูดเหมือนจะมีคนติดตาม)
วันนี้วันวาเลนไทน์แต่หลังจากที่ลงรถดิฉันกับสามีก็ไม่ได้คุยกันเลยค่ะ สามีทำงานเลิกหกโมงเย็น
ดิฉันเดินทางไปพิษณุโลกแล้วทำงานต่อทันที พอกินข้าวเย็นเสร็จก็โทร.หาสามีสักนิดค่ะ คิดถึงนี่คะขอคุยสักแป๊บ
แต่ฮีปิดเครื่องคร้า แต่ด้วยความรักก็คิดว่าแบตคงหมด จนสี่ทุ่มสามีก็โทร.มาค่ะ
ดิฉัน : อิมู๋ มะเย็นปิดเครื่องไม คิดถึงจะแย่ (ขอพิมพ์คำแบบแบ๊วๆเพื่ออรรถรสในการอ่าน)
สามี : แบตหมดอะ (หืม เห็นปะบอกแล้วว่าต้องแบตหมด) คิดถึงอ้วนนะคะ เลี้ยงลูกอยู่
ลูกกะปะป๊าต้องนอนไม่หลับแน่เลยคืนนี้เพราะคิดถึงแม่มู๋
ดิฉัน : แต่เค้าง่วงแล้วอ่า วันนี้เดินตากแดดตัวดำ แค่นี้น้าปะป๊า ตาจาปิดแล่ว คิดถึงฝุดๆ
สามี : งั้นแม่มู๋นอนเถอะค่ะ พักผ่อนเยอะๆนะ จุ๊บๆ
วันที่ 15 ดิฉันเดินทางกลับจากพิษณุโลก ถึงบ้านประมาณสองทุ่มกว่าๆ
สามีก็ยื่น"กล่องรูปหัวใจสีขาวสลับแดง"มาให้ มันน่ารักนะถ้าข้างในไม่ใช่...มาการอง
สามี : ชอบกินเปล่าอ้วน
ดิฉัน : อ้วนอะ เค้าไม่ได้ชอบกินมาการองสักหน่อย แต่ก็ขอบคุณค่ะที่ไม่ลืมเค้า
ถึงมะคืนเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แล้วเราก็ต่างคนต่างเงียบ ทำกิจกรรมของตัวเอง สามีเล่นDot a ดิฉันเล่นเฟสบุค!
ภายใต้ความเงียบ ทำให้ความจำอันลางเลือนสะท้อนออกมา "eนั่นมันชอบกินมาการอง"
ก็ล๊อคอินเฟสบุคด้วยไอดีสามีสิคะ จะรออะไร (จขกท.ทราบค่ะว่าเราไม่ควรก้าวก่าย)
แล้วก็เข้าไปดูหน้าเฟสของeนั่น การอัพเดทสถานะล่าสุดคือวันที่ 14 กพ เวลาประมาณห้าทุ่ม
คุณเคยหน้าชา ใจสั่น มือสั่น ตาลาย สมองไม่ประมวลผลไปชั่วครู่มั้ยคะ
"ขอบคุณนะ ที่วันนี้อยู่ด้วยกัน มีความสุขที่สุดเลยค่ะ มาการองอร่อยมาก"
โดยมีภาพประกอบเป็น"กล่องรูปหัวใจสีขาวสลับแดง" ซึ่งด้านในต้องเป็นมาการองพันล้านเปอร์เซน
เพราะมัน"เหมือนกัน"กับที่สามีเพิ่งให้ดิฉันมา ร่างกายตอบโต้เร็วกว่าสมอง
ดิฉันเดินไปหยิบกล่องใบนั้นทิ้งลงถังขยะ พร้อมกับพูดห้วนๆ ออกไปว่า
ดิฉัน : สนุกมากใช่มั้ย
สามี : เป็นไรอีกอะ
ดิฉัน : ให้ของขวัญผู้หญิง2คนเหมือนกันเป๊ะ คิดได้ไงวะ
สามี : มันก็แค่บังเอิญ เค้าให้อ้วนคนเดียว ไม่ได้ให้...สักหน่อย
ดิฉัน : แล้วอ้วนรู้ได้ไงว่าเค้าหมายถึงใคร เค้ายังไม่ได้พูดเลยว่าใคร &$@&
?!&96 น้ำตาแตกสิคะ
พูดไรออกไปบ้างก็ไม่รู้ มันพรั่งพรูออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
สามี : อย่าชวนทะเลาะน่ะ เค้าเหนื่อย
ดิฉัน : รักฉันบ้างรึเปล่า นะเธอ เหมือนที่ฉันรักเธอจนสุดหัวใจ...
ร้องในใจนะคะ ออกเสียงไม่ได้ เพราะร้องไห้อยู่
ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบนะคะ ตอนหน้าจะมาไขข้อข้องใจให้ทราบค่ะว่าeนั่นคือใคร
ไม่ใช่ไม่รัก แค่ยอมรับไม่ได้
ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงคะ
eนั่น คือ เพื่อนของสามี ที่unfriendจขกท.ในเฟสบุคไประยะหนึ่งแล้ว
หลังจากที่ชีกับสามีของดิฉันคุยกันมุ้งมิ้งในไลน์ แล้วจขกท.บังเอิญไปเจอเข้า
สามีคุณเคยให้ของขวัญวันวาเลนไทน์ซ้ำกับเพื่อนผู้หญิงของเค้ามั้ย
เรื่องจริง ประสบการณ์ตรง ของจขกท.เองค่ะ
Before Valentine ช่วงเย็นของวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2556
สามีของดิฉันได้นัดเจอดิฉันที่ฝั่งตรงข้ามห้ามหนึ่งแถวท่าพระ
เพื่อเดินทางกลับบ้านด้วยกัน เพราะวันรุ่งขึ้นดิฉันต้องเดินทางไปทำงานที่พิษณุโลก
(เศร้าสิคะต้องอยู่ห่างจากสามีและลูกชายในวันพิเศษ)
เมื่อขึ้นรถได้ดิฉันก็หลับตาลงเพื่อที่จะพักสายตาให้สบาย ก่อนที่จะกลับถึงบ้าน
ไปหาลูกชายตัวน้อยวัย6เดือนของเรา
ในขณะที่ดิฉันกำลังหลับตา แต่หูยังคงทำงานได้อย่างดี เสียงโทรศัพท์ของสามีก็ดังขึ้น
สามี : ฮัลโหล เออ ตามที่สั่งอะแหละ ไปรับเอง อืมอุดหนุนเพื่อนนี่แหละ
ดิฉัน : (เพื่อนสามีเราทำเบเกอรี่ขายค่ะ เรารู้สึกดีใจมากเพราะคิดว่าสามีต้องมีเซอร์ไพร์สแน่ๆ
หึหึเซอร์ไพร์สสุดๆเชียวละ ไปต่อกันคะ)
ปรากฎว่าคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ ชีวิตราบเรียบ ไม่มีของขวัญ ไม่มีเซอร์ไพร์ส
ไม่มีแม้แต่จะหอมแก้มกัน ซึ่งที่ผ่านมาหากคนใดคนนึงจะต้องเดินทางไปค้างคืนต่างจังหวัด
คืนก่อนไปต้องจัดสักดอกสองดอกค่ะ555
รุ่งเช้า สามีขับรถมาส่งดิฉันเพราะมีกระเป๋าเดินทางใบย่อม1ใบ ไม่ได้ส่งที่ออฟฟิศนะคะ
ส่งขึ้นรถไฟฟ้าค่ะ โลกของดิฉันไม่ได้สวยงามพอที่สามีจะมารับมาส่งที่ออฟฟิศค่ะ 555
จริงๆแล้วดิฉันเองเป็นคนหยิบยื่นความสะดวกให้เค้ามาโดยตลอดค่ะ (ติดไว้เล่าตอนต่อๆไปนะคะ พูดเหมือนจะมีคนติดตาม)
วันนี้วันวาเลนไทน์แต่หลังจากที่ลงรถดิฉันกับสามีก็ไม่ได้คุยกันเลยค่ะ สามีทำงานเลิกหกโมงเย็น
ดิฉันเดินทางไปพิษณุโลกแล้วทำงานต่อทันที พอกินข้าวเย็นเสร็จก็โทร.หาสามีสักนิดค่ะ คิดถึงนี่คะขอคุยสักแป๊บ
แต่ฮีปิดเครื่องคร้า แต่ด้วยความรักก็คิดว่าแบตคงหมด จนสี่ทุ่มสามีก็โทร.มาค่ะ
ดิฉัน : อิมู๋ มะเย็นปิดเครื่องไม คิดถึงจะแย่ (ขอพิมพ์คำแบบแบ๊วๆเพื่ออรรถรสในการอ่าน)
สามี : แบตหมดอะ (หืม เห็นปะบอกแล้วว่าต้องแบตหมด) คิดถึงอ้วนนะคะ เลี้ยงลูกอยู่
ลูกกะปะป๊าต้องนอนไม่หลับแน่เลยคืนนี้เพราะคิดถึงแม่มู๋
ดิฉัน : แต่เค้าง่วงแล้วอ่า วันนี้เดินตากแดดตัวดำ แค่นี้น้าปะป๊า ตาจาปิดแล่ว คิดถึงฝุดๆ
สามี : งั้นแม่มู๋นอนเถอะค่ะ พักผ่อนเยอะๆนะ จุ๊บๆ
วันที่ 15 ดิฉันเดินทางกลับจากพิษณุโลก ถึงบ้านประมาณสองทุ่มกว่าๆ
สามีก็ยื่น"กล่องรูปหัวใจสีขาวสลับแดง"มาให้ มันน่ารักนะถ้าข้างในไม่ใช่...มาการอง
สามี : ชอบกินเปล่าอ้วน
ดิฉัน : อ้วนอะ เค้าไม่ได้ชอบกินมาการองสักหน่อย แต่ก็ขอบคุณค่ะที่ไม่ลืมเค้า
ถึงมะคืนเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แล้วเราก็ต่างคนต่างเงียบ ทำกิจกรรมของตัวเอง สามีเล่นDot a ดิฉันเล่นเฟสบุค!
ภายใต้ความเงียบ ทำให้ความจำอันลางเลือนสะท้อนออกมา "eนั่นมันชอบกินมาการอง"
ก็ล๊อคอินเฟสบุคด้วยไอดีสามีสิคะ จะรออะไร (จขกท.ทราบค่ะว่าเราไม่ควรก้าวก่าย)
แล้วก็เข้าไปดูหน้าเฟสของeนั่น การอัพเดทสถานะล่าสุดคือวันที่ 14 กพ เวลาประมาณห้าทุ่ม
คุณเคยหน้าชา ใจสั่น มือสั่น ตาลาย สมองไม่ประมวลผลไปชั่วครู่มั้ยคะ
"ขอบคุณนะ ที่วันนี้อยู่ด้วยกัน มีความสุขที่สุดเลยค่ะ มาการองอร่อยมาก"
โดยมีภาพประกอบเป็น"กล่องรูปหัวใจสีขาวสลับแดง" ซึ่งด้านในต้องเป็นมาการองพันล้านเปอร์เซน
เพราะมัน"เหมือนกัน"กับที่สามีเพิ่งให้ดิฉันมา ร่างกายตอบโต้เร็วกว่าสมอง
ดิฉันเดินไปหยิบกล่องใบนั้นทิ้งลงถังขยะ พร้อมกับพูดห้วนๆ ออกไปว่า
ดิฉัน : สนุกมากใช่มั้ย
สามี : เป็นไรอีกอะ
ดิฉัน : ให้ของขวัญผู้หญิง2คนเหมือนกันเป๊ะ คิดได้ไงวะ
สามี : มันก็แค่บังเอิญ เค้าให้อ้วนคนเดียว ไม่ได้ให้...สักหน่อย
ดิฉัน : แล้วอ้วนรู้ได้ไงว่าเค้าหมายถึงใคร เค้ายังไม่ได้พูดเลยว่าใคร &$@&
พูดไรออกไปบ้างก็ไม่รู้ มันพรั่งพรูออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
สามี : อย่าชวนทะเลาะน่ะ เค้าเหนื่อย
ดิฉัน : รักฉันบ้างรึเปล่า นะเธอ เหมือนที่ฉันรักเธอจนสุดหัวใจ...
ร้องในใจนะคะ ออกเสียงไม่ได้ เพราะร้องไห้อยู่
ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบนะคะ ตอนหน้าจะมาไขข้อข้องใจให้ทราบค่ะว่าeนั่นคือใคร
ไม่ใช่ไม่รัก แค่ยอมรับไม่ได้
ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงคะ
eนั่น คือ เพื่อนของสามี ที่unfriendจขกท.ในเฟสบุคไประยะหนึ่งแล้ว
หลังจากที่ชีกับสามีของดิฉันคุยกันมุ้งมิ้งในไลน์ แล้วจขกท.บังเอิญไปเจอเข้า