เราไม่เคยน้อยใจเพื่อนเรื่องอะไรเลยนะมีน้อยเรื่องมากที่เราน้อยใจ เรื่องนี้มันเกิดขึ้นสักพักมาแล้วเรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง เค้าเป็นคนขี้งอลนะแต่เราก็ง้อไปตลอดเรื่องง้อคนอื่นนี้งานถนัดเราเลย เค้ามักจะงอลเราในเรื่องเล็กๆน้อยๆเราก็ง้อตลอด บางครั้งเราโกรธบางเรื่องเพราะเค้าเองก็มีแฟนบางทีเค้าสนใจแฟนมากไปจนลืมเราเราก็มีงอลนะ แต่แปปเราก็หายเอง เค้าไม่ง้อเราหรอก แต่เค้านับว่าเป็นเพื่อนที่ดีมากคนนึงนะ จขกท.เรียนไม่เก่ง5555555 พอแถๆไถๆไปเอง แต่เพื่อนเราก็ช่วยตลอดนะ ส่วนอีกหลายเรื่องเค้าก็ช่วยเหลือเรา คือต่างคนต่างช่วยเหลือกัน เราก็เออเวลาโกรธก็นึกถึงไว้ เลยหาย อ่อเรื่องที่เล่าไปมันเกิดตอนเราม.4 นะจ้ะ พอม.5 ครูก็เปลี่ยนที่นั่งเราเราก็ได้นั่งข้างเพื่อนอีกคน เพื่อนเราก็นั่งหน้าเรานี่แหละเราขอแทนเพื่อนสนิทเราว่า เค้า นะ ส่วนเพื่อนอีกคนขอแทนว่า เอ นะ เรากับเค้าก็สนิทกับเอมากขึ้นเรื่อยๆ เอเป็นคนที่มีคนรู้จักเยอะ เป็นคนแรงๆหน่อย แต่นิสัยดีเลยแหละ เราอยู่หอ ส่วนเค้าอยู่บ้าน หอเอกับหอเราก็ไม่ไกลกันมาก เรา เค้า และเอ ก็เริ่มสนิทกันมาเรื่อยๆ พอดีกลุ่มของเอเค้าเริ่มมีปัญหาเค้าเลยแยกกัน เอก็มีเพื่อนสนิทที่อยู่ห้องเดียวกัน และห้องอื่นอีกหลายคน อ่อ เพื่อนห้องเรามักไม่ค่อยอยู่กันเป็นกลุ่มส่วนใหญ่จะไปไหนมาไหนก็ไปกันหมดผู้หญิงทั้งห้องนี่แหละ555555 ต่อๆ เราเอเค้าก็สนิทกันมาเรื่อยๆ แต่เรื่องมันเกิดตอนเราเริ่มต้นม.6 เอมักจะมารับไปกินข้าว ไปนั้นนี้ด้วยกันเพราะว่าเราอะไรก็ได้ด้วยมั้ง ประกอบกับหอเอกับหอเราอยู่ใกล้ๆกัน เอเป็นผู้หญิงนะจ้ะ 555555 อยู่รร.เอก็มักจะชวนเราไปไหนมาไหนบ่อยเราก็ชวนเค้าไปด้วยนะเพราะเรารู้มันต้องน้อยใจเราแน่ๆและวันที่เราคิดก็มาถึงเค้าทะเลาะกับเราบ่อยมากๆเค้าค่อนข้างเอาแต่ใจเราก็เบื่อๆเลยตัดสินใจจะไม่สนละจ้า แต่เค้าก็ส่งไลน์มาว่าเราบ่อยแบบพอเราต่อปากต่อคำหรืออธิบายเค้าก็จะบอกประมาณเออนี่จะไม่ตอบเลยใช่มั้ย แล้วจะไลน์มาอีกเยอะแยะเพื่อนๆในห้องก็รู้กันว่าเค้าขี้น้อยใจเราขี้งอลเราพักหลังๆบ่อยจนเราเอือมเราเลยไปปรึกษากับเอเอก็เหมือนจะดูออกก็บอกเราว่าปล่อยๆไปบ้างเราก็ไม่ตามความคิดเอนะแต่ก็อยากจะปล่อยบ้างจริงๆเราก็เริ่มไม่สนจนเค้าโทรมาและพูดกับเราว่า นี่มีเอแล้วสินะ เลยไม่สนเราแล้วเอเกิดได้ยินเลยบอกกับเราว่า เอคิดไว้ละว่าเค้าคิดแบบนี้ แล้วเราก็แบบโอเคกูจะเคลียเลยพูดให้เค้าฟังเค้าก็เข้าใจแล้วหายโกรธเราพอมาเทอมสองหลังจากที่เราพูดในความคิดเราความอัดอั้นตันใจของเราให้เค้าฟังมันก็เหมือนเดิมนะพอหลังจากนั้นสักพักก่อนหน้านี้ทุกอย่างก็เหมือนจนมาเทอมสอง ทีแรกมันก็เป็นตั้งแต่ม.5แล้วแหละ เค้าชอบทำให้เราไม่มีตัวตน เราก็เฉยๆ มันก็ทำแบบนี้บ่อยๆแต่เราเอเค้าสนิทเหมือนเดิมนะ แต่มันจะเกิดข้อเปรียบเทียบหลายอย่างเกิดขึ้น เวลาเราไม่มารร.เค้าไม่เคยโทรตาม พอเอไม่มาเค้าโทรหาแทบเป็นแทบตาย เอไม่ส่งงานเค้าทำงานให้ ถ้าเราเค้าก็ไม่สนเราก็ไม่เป็นไรเรามีความรับผิดชอบสูง พอเอทำข้อสอบไม่ได้เค้าก็พยามยามให้เอมีคะแนน พอเอมีเรื่องเค้าก็เป็นเดือดเป็นร้อนให้ พอเรามีเรื่องปรึกษาก่อนเค้าก็ดีนะ พอหลังเค้ารำคาญมันเป็นแบบนี้จนเรารู้สึกไม่ดี เค้าเหมือนทำทุกอย่างให้เอาชนะเรา เค้าชอบด่าชอบตั้งตัสเฟสบุ๊คว่าเรา ชอบว่าเราแรงๆ พอเราว่าบ้างเค้าโกรธเราเฉยๆนะ
วันนั้นเราหมดความอดทนเราก็ไปบอกเค้าเดี๋ยวนี้มีเอก็ลืมกูเหมือนกันแหละวะ เค้าก็ไม่สนใจอีกตามเคยเราว่าเราเหนื่อยเหนื่อยกับเพื่อนคนนี้มามากละ นี่แหละที่น้อยใจ555555