มาอยู่กทม.ก็สองปีล่ะ มาเรียน  พักอยู่หอคนเดียว  เพื่อนก็มีบ้างแต่เปอะปลายนานๆเจอกันที  ไปไหนมาไหนก็คนเดียว กินข้าวก็คนเดียว เวลาไปชื้อข้าวเห็น
ผ็้คนมากมาย บ้างก็ไปกับเพื่อนบ้างก็มีคู่เดินจับมือกันไปเห็นแล้วน่าอิจฉา  เคยสุ่มแอฟติเคชั่นหาเพื่อนหาแฟน แต่ก็ไม่มีใครที่จริงใจชักคน แบบว่าได้ความต้องการมันและก็ทิ้งแบบนี้  ส่วนตัวก็ไม่อยากจะมีความรักเท่าไหร่อยากมีเพื่อนเยอะๆ อ่ะ  พ่อแม่ก็คุยกันวันล่ะไม่ถึงครึ่งชม . เช่าองค์พิฆเนศมาบูชา เอาพระมาจากบ้าน เพื่อทำการบูชายึดเหนี่ยวจิตใจและก็คลายเหงาอยู่บ้าง   เคยคิดว่าจะไปหากุมารทองมาเลี้ยงชักตัวสองตัว แต่ไม่อยากเอากุมารเทพเพราะเงียบเกิน  อยากได้กุมารทองพรายที่แสดงนั้นนี่ จะได้ร็สึกว่าห้องเรามีเพื่อนแล้ว  แต่จิตใจยังกลัวอยู่ เลยไม่กล้า ช่วงนี้เลยอยู่ในช่วงฝึกจิตให้หายกลัว  เช่น ปิดไฟส่องกระจก ปิดไฟฟังเดอะช็อค เป็นต้นชักวันจะไปเอากุมารทองมาเลี้ยง       ส่วนโลกอินเตอร์เน็ตเหรอ งั้นๆ จ้องจนปวดตาและพักสายตาหันมาฟังเพลง  
ต้องเปิดเพลงแดนซ์ในผับเท่านั้น  เพลงทั่วไป จิตใจฟุ้งช่านร้องไห้ไปกับเพลง คนยิ่งเหงาๆอยู่ จนบางครั้งคิดอยากย้อนกลับไปจะไม่มาเรียนที่นี่ แต่มันก็สายแล้วเลยต้องทน      cr.สงสัยชาติก่อนเคยขังนกมั่งเลยต้องเป็นแบบนี้ ไม่เข้าใจ  หือ หื่อ ฮือ!!!!!!!!!!!!   น้อยใจชีวิตจังง