เป็นที่รู้กันดีว่าตอนจบของเรื่องนี้ค่อนข้างยังเป็นคำถามอยู่มาก มีหลายเรื่องที่ค้างคาใจหลายคน

ถ้านักอ่านมองว่านี่เป็นนิยายเรื่องหนึ่งก็จะรู้สึกเหมือนเดินมาถึงทางตัน ตัดจบแบบนี้ไม่ต่างกับอยู่ที่เดิมในตอนต้นเรื่อง แต่ถ้ามองในมุมของ 'บันทึก' ของชีวิตอู๋เสีย จะค่อนข้างเข้าใจว่าตัวเขารู้สึกยังไง

อู๋เสียเองก็เป็นคนหนึ่งที่พยายามจะตามหาคำตอบของข้อสงสัยในปริศนาทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้เพราะเขาโดนกีดกันโดยบรรพบุรุษของตัวเอง เรารู้สึกว่าเขาคงจะบอกกับตัวเองว่าพอแล้วมั้ง ในตอนที่จุดบุหรี่นั่งมองดงผีโดนเผาไป

ไม่รู้ว่ามีคนคิดแบบนี้เหมือนกันมั้ย หรือเราโดนนายน้อยมอมยาซะแล้ว? โดนจูงจมูกไปในทิศนั้น กลายเป็นว่าถ้าหากอยากรักษาชีวิตคนรอบข้างไว้ก็ควรจะหยุด


นี่คือสิ่งที่หนานไพ่อยากจะสื่อรึเปล่า ?


แต่สุดท้ายก็รอภาคทิเบต ภาคซาไห่และภาคสองอยู่ดี ต่อให้ปริศนาไม่คลายและมีปมใหม่มาเพิ่ม เราก็ไม่เสียใจที่ได้อ่าน และจะไม่สงสัย เพราะคิดว่าอู๋เสียพยายามที่สุดแล้ว

คิดเหมือนกันไหม?