#น้ำใจ
"ลูกชายคุณอยู่ตรงนี้นะคะ"
นางพยาบาลพูดกับชายชราที่นอนอยู่บนเตียง แต่กว่าชายชราผู้น่าสงสาร
จะลืมตาขึ้นมาได้ เธอต้องพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายครั้ง เพราะว่าเมื่อคืนนี้
โรคหัวใจกำเริบ ทำให้หมดความรู้สึกตัวไป
.
ชายชราลืมตาขึ้นมาได้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้มาก ชายชราเห็น
เพียงแค่เงาร่างชายหนุ่ม ในชุดทหารเรือยืนอยู่ข้างเตียง ชายชรายกมือขึ้น
มา
.
ทหารเรือหนุ่มใช้มืออันแข็งแรงของเขา จับมือที่แสนบอบบางของชายชรา
กุมมือเขาไว้อย่างอ่อนโยน นางพยาบาลเอาเก้าอี้มาให้ ชายหนุ่มผู้เหน็ด
เหนื่อยจึงนั่งลงข้างเตียงชายชรา เขานั่งเฝ้าอยู่ข้างๆชายชราตลอดคืน.
.
คืนนั้น ทหารเรือหนุ่ม นั่งอยู่ในห้องป่วยที่มืดสลัว กุมมือชายชราเอาไว้ พูด
คุยให้กำลังใจ แต่ชายชราผู้ซึ่งใกล้สู่จุดจบ มิได้พูดอะไรสักคำ ได้แต่ใช้
มือที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นจับมือชายหนุ่มไว้ตลอด
.
เสียงจากเครื่องอ็อกซิเจ็น, เสียงครางครวญจากคนป่วยอื่นๆ รึว่าเสียงจาก
คนที่เข้าๆออกๆห้องป่วยนั้น ก็ไม่อาจจะกระทบกระเทือนชายหนุ่มได้ เขา
นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆชายชราตลอดคืน ทุกครั้งที่นางพยาบาลเข้ามาในห้องป่วย
ก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดปลอบโยนชายชราอย่างแผ่วเบา เวลาทั้งคืนนั้น
มันช่างยาวนาน
.
หลายครั้งที่นางพยาบาลเรียกให้ชายหนุ่มงีบหลับพักผ่อนสักครู่ แต่ก็ถูก
เขาปฏิเสธทุกครั้งไป ก่อนฟ้าสว่างชายชราก็สิ้นลม ชายหนุ่มค่อยๆวางมือ
ชายชรากลับลงบนเตียง แล้วเดินออกไปเรียกนางพยาบาลมา
.
เมื่อนางพยาบาลเข็นศพของชายชราออกไปและจัดการภารกิจอื่นๆอยู่ ชาย
หนุ่มก็ยืนมองอยู่เงียบๆ จนนางพยาบาลทำอะไรเสร็จแล้วกลับเข้ามาในห้อง
ป่วย คิดว่าจะพูดปลอบโยนชายหนุ่ม ชายหนุ่มก็พูดตัดบทขึ้นมาก่อน
.
"ท่านคือใครหรือครับ?"
ชายหนุ่มถาม
นางพยาบาลได้ยินเข้าก็ตกใจไม่น้อย ตอบไปว่า
"ท่านคือพ่อของคุณนะ!"
"ไม่ใช่ครับ"
ชายหนุ่มตอบ
"ผมไม่เคยเห็นท่านมาก่อน"
"ถ้างั้นตอนที่ฉันพาคุณมาพบท่าน ทำไมไม่พูดก่อนล่ะ?"
"ผมคิดว่าคงมีอะไรผิดพลาดเล็กน้อย ถึงมีคนเรียกให้ผมรีบลาหยุดด่วน
เพราะในค่ายของผมมีสองคนที่ใช้ชื่อเหมือนกัน มาจากพื้นที่เดียวกันและ
เบอร์ประจำตัวก็คล้ายๆกันด้วย เขาถึงได้ส่งผมมาผิด"
ชายหนุ่มอธิบาย
.
"แต่ผมรู้ว่าชายชราผู้นี้ต้องการพบลูกชายท่าน แต่ทว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ พูด
ได้อย่างเดียวก็คือ ชายชราผู้นี้ป่วยหนักมากถึงขนาดดูไม่ออกว่าผมไม่ใช่
ลูกชายท่าน เมื่อผมเห็นว่าท่านต้องการมีคนอยู่เคียงข้างท่านมากเช่นนี้....
ผมก็ตัดสินใจที่จะอยู่เฝ้าท่านจนกว่าท่านจะจากไปครับ "
คุณพยาบาลเข้าใจผิด.......ครับ
#น้ำใจ
"ลูกชายคุณอยู่ตรงนี้นะคะ"
นางพยาบาลพูดกับชายชราที่นอนอยู่บนเตียง แต่กว่าชายชราผู้น่าสงสาร
จะลืมตาขึ้นมาได้ เธอต้องพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายครั้ง เพราะว่าเมื่อคืนนี้
โรคหัวใจกำเริบ ทำให้หมดความรู้สึกตัวไป
.
ชายชราลืมตาขึ้นมาได้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้มาก ชายชราเห็น
เพียงแค่เงาร่างชายหนุ่ม ในชุดทหารเรือยืนอยู่ข้างเตียง ชายชรายกมือขึ้น
มา
.
ทหารเรือหนุ่มใช้มืออันแข็งแรงของเขา จับมือที่แสนบอบบางของชายชรา
กุมมือเขาไว้อย่างอ่อนโยน นางพยาบาลเอาเก้าอี้มาให้ ชายหนุ่มผู้เหน็ด
เหนื่อยจึงนั่งลงข้างเตียงชายชรา เขานั่งเฝ้าอยู่ข้างๆชายชราตลอดคืน.
.
คืนนั้น ทหารเรือหนุ่ม นั่งอยู่ในห้องป่วยที่มืดสลัว กุมมือชายชราเอาไว้ พูด
คุยให้กำลังใจ แต่ชายชราผู้ซึ่งใกล้สู่จุดจบ มิได้พูดอะไรสักคำ ได้แต่ใช้
มือที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นจับมือชายหนุ่มไว้ตลอด
.
เสียงจากเครื่องอ็อกซิเจ็น, เสียงครางครวญจากคนป่วยอื่นๆ รึว่าเสียงจาก
คนที่เข้าๆออกๆห้องป่วยนั้น ก็ไม่อาจจะกระทบกระเทือนชายหนุ่มได้ เขา
นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆชายชราตลอดคืน ทุกครั้งที่นางพยาบาลเข้ามาในห้องป่วย
ก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดปลอบโยนชายชราอย่างแผ่วเบา เวลาทั้งคืนนั้น
มันช่างยาวนาน
.
หลายครั้งที่นางพยาบาลเรียกให้ชายหนุ่มงีบหลับพักผ่อนสักครู่ แต่ก็ถูก
เขาปฏิเสธทุกครั้งไป ก่อนฟ้าสว่างชายชราก็สิ้นลม ชายหนุ่มค่อยๆวางมือ
ชายชรากลับลงบนเตียง แล้วเดินออกไปเรียกนางพยาบาลมา
.
เมื่อนางพยาบาลเข็นศพของชายชราออกไปและจัดการภารกิจอื่นๆอยู่ ชาย
หนุ่มก็ยืนมองอยู่เงียบๆ จนนางพยาบาลทำอะไรเสร็จแล้วกลับเข้ามาในห้อง
ป่วย คิดว่าจะพูดปลอบโยนชายหนุ่ม ชายหนุ่มก็พูดตัดบทขึ้นมาก่อน
.
"ท่านคือใครหรือครับ?"
ชายหนุ่มถาม
นางพยาบาลได้ยินเข้าก็ตกใจไม่น้อย ตอบไปว่า
"ท่านคือพ่อของคุณนะ!"
"ไม่ใช่ครับ"
ชายหนุ่มตอบ
"ผมไม่เคยเห็นท่านมาก่อน"
"ถ้างั้นตอนที่ฉันพาคุณมาพบท่าน ทำไมไม่พูดก่อนล่ะ?"
"ผมคิดว่าคงมีอะไรผิดพลาดเล็กน้อย ถึงมีคนเรียกให้ผมรีบลาหยุดด่วน
เพราะในค่ายของผมมีสองคนที่ใช้ชื่อเหมือนกัน มาจากพื้นที่เดียวกันและ
เบอร์ประจำตัวก็คล้ายๆกันด้วย เขาถึงได้ส่งผมมาผิด"
ชายหนุ่มอธิบาย
.
"แต่ผมรู้ว่าชายชราผู้นี้ต้องการพบลูกชายท่าน แต่ทว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ พูด
ได้อย่างเดียวก็คือ ชายชราผู้นี้ป่วยหนักมากถึงขนาดดูไม่ออกว่าผมไม่ใช่
ลูกชายท่าน เมื่อผมเห็นว่าท่านต้องการมีคนอยู่เคียงข้างท่านมากเช่นนี้....
ผมก็ตัดสินใจที่จะอยู่เฝ้าท่านจนกว่าท่านจะจากไปครับ "