สักวา ณ ร้านค้า ซาลาเปา         มีขอทาน ผ่านมาเข้า ตัวเน่าเหม็น
คงหิวโซ มาขอทาน อาหารเย็น             ลูกค้าเห็น เป็นเสนียด รังเกียจจัง
ขอทานมอง แอบย่องมา สั่งอาหาร        พนักงาน ผ่านมาเห็น เป็นขึงขัง
“เปาหมูสับ ลูกนึงครับ” แล้วนับตังค์       ที่มาสั่ง หวังซื้อไป ให้ลูกทาน

ด้วยวันนั้น เป็นวันเกิด ของลูกน้อย        ลูกนั้นคอย นอกร้านค้า รออาหาร
รวบรวมตังค์ หวังให้ลูก สุขสำราญ        คงซื้อทาน ได้แค่เปา เอาสักใบ
พนักงาน ไม่ยอมฟัง คำสั่งซื้อ              สภาพแก นี่น่ะหรือ จะซื้อไหว
แกนั้นเน่า หยั่งกะเม่า ถูกเผาไฟ           ไอ้พวกไพร่ ไสหัวไป ให้ไกลตา

แถมผลักไส ใช้เท้าถีบ รีบขับไล่           ขอทานล้ม สาสมใจ เป็นหนักหนา
เศษตังค์หล่น กระจายไป ที่ไหนนา      ทุกๆเหรียญ นั้นมีค่า รีบหาพลัน
หาเท่าไร ก็ไม่ครบ ไม่พบเลย              ทันใดนั้น มีเสียงเอ่ย หรือเย้ยหยัน ?
เจออีกเหรียญ อยู่ที่นี่ มีหนึ่งอัน            ขอเรียนเชิญ รับเหรียญนั้น ที่ฉันซี

เรียกรับตังค์ หยั่งงี้คง ประสงค์ร้าย        ทั้งขวัญหาย อายกระดาก อยากจะหนี
หันตัวกลับ ขยับไป ไม่รอรี                   รีบเดินหนี ไม่มีเปา ให้ลูกชาย
คนที่เก็บ เศษตังค์ให้ พูดไปว่า             คุณ ‘ลูกค้า ’ กรุณา อย่าหนีหาย
ให้สั่งมา จะซื้อไร ได้เลยนาย               เรายินดี ที่จะขาย ให้ทุกคน

คุณเป็นใคร ไม่ขัดข้อง ต้องการซื้อ       คุณนั้นหรือ คือลูกค้า อย่าฉงน
จะเศรษฐี มีเงินมาก หรือยากจน           เป็นลูกค้า ได้ทุกคน ไม่สนใจ
Customer’s always right จำไว้หนา   คุณลูกค้า ถูกเสมอ อย่าเผลอไผล
Customer is king ยิ่งกว่าใคร             จงจำไว้ ลูกค้าใหญ่ กว่าใครเอย



เรื่องนี้ได้จาก line มาครับ เอามาดัดแปลงนิดหน่อย พอแต่งเป็นสักวาแล้วมันจบไม่ลงในตอนเดียวอะครับ
พรุ่งนี้ติดตามต่อตอนจบนะครับ ใครที่เคยอ่านมา อย่าเพิ่งเล่าล่วงหน้านะครับ



ขอให้ลูกค้าของ ตลท. ทุกท่านได้เป็น คิง รวย นะครับ


Nobby รอหม่ำอยู่ฮ้าฟฟฟฟฟฟ