ตอนนั้นเราอยู่ ม.4 เราเคยคบกับคนๆนึง เป็นเพื่อนของเพื่อนเรา ตอนนั้นเราแอบชอบเขา อื้ม ก็คุยกันสักพัก จากนั้นเรา 2 คน ก็ได้เป็นแฟนกัน ก็คบกันได้ดี เขาชื่อ ก. ล่ะกัน ก.เป็นคนเอาแต่ใจ เราต้องค่อยตามใจเขา พอคบๆกันไป ต่างคนก็ต่างทนไม่ไหว  ก็เลิกกันไป เวลาผ่านไป ก.มาขอคืนดีเรา เราก็ตอบตกลง เพราะเรายังรักเขาอยู่ แต่ก็อย่างที่เขาว่า การกลับไปอ่านหนังสือเล่มเก่า ยังไงมันก็จบแบบเดิมๆ ใช่!เรากับ ก. เลิกกัน แต่ ก. ก็ยังโทรมาหาเราอยู่ เรายังรอ ก.เสมอ เวลาผ่านไป ก. ก็มีแฟน แต่เรายังไม่มีเรายังรอ ก. อยู่ ผ่านไป 1 ปี เราก็มีแฟน แร้วก็รักกันดี เขาดีกับเรามาก (อ่อ! ลืมบอก เรากับ ก. อยู้ รร. เดียวกัน เจอกับแทบบ่อย ) เวลาเจอหน้ากัน ก. ชอบหลบหน้าเรา แต่เราก็ทำเฉย เพื่อนเราชอบแซว (สายเบียนเลยแหละ) มีครั้งหนึ่ง ก. มันยอมเดินอ้อมทางไป เพื่อหลบหน้าเราเลย เราก็คิดในใจ ว่า ก. เกียดเราขนาดนั้นเรยหรอ? ในที่สุดเราก็รู้ ก. มันมาเราให้เพื่อนเราฟังว่า มันยังรักเรา ยังลืมเราไม่ได้ มันถามด้วยว่า เรามีแฟนยัง แต่เพื่อนเราบอกว่ามีแล้ว ก.มันก็บอกว่า "ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรายอมเลิกกับแฟนเราเพื่อไปคบกับก.เอง" (มั้นหน้ามากกกก) พอเพื่อนมาเล่าให้เราฟัง เราอึ่งมาก ไม่คิดว่ามันยังรักเราอีก แต่มันคงสายไปแร้ว นาฬิกาที่หมุนมาข้างหน้าแร้ว มันไม่หมุนถอยหลังกลับไปหรอกน่ะ