สวัสดีคับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม ผมแค่อยากได้ที่ระบายความในใจ ภาษาอาจจะเข้าใจยากนิสนึงนะคับ ผมไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้มาก่อน
คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมโหลดแอปแอปนึงมาใช้ เป็นแอปสีเหลืองรูปผึ้ง แล้วก็ได้รู้จักคนคนนึง เราเริ่มคุยกัน เค้าถามผมว่าผมมีแฟนหรือยัง ผมอยากได้เพื่อนคุย (แค่คุยจริงๆนะ ผมเหงานที่มาอยู่หอคนเดียว ไม่มีเพื่อนสนิทเลย) เราเริ่มต้นด้วยการนัดเจอกันที่จตุจักร แล้วเดินเล่นด้วยกัน แล้วก็กินสเตกกัน แล้วก็แยกย้ายกับห้อง (เขาอยู่กะพี่ที่เป็นญาติกัน) ไม่มีไรมาก เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ เราคุยกันสนุกดี ผ่านมาอาทิตย์นึง เค้าขอมาค้างที่ห้องเสาร์-อาทิตย์ (เอาล่ะวะ เยสๆๆๆแน่นอน คืนนี้เยสแน่นอน มันเป็นธรรมดาของผู้ชายไม่ใช่หรอที่จะคิดแบบนี้) ผมก็โอเค วันศุกร์เราเจอกันที่ป้ายรถเมล์ แล้วก็นั่งรถกลับมาห้องของผม พากันไปกินข้าวแล้วก็ขึ้นห้อง ก็แบบที่พวกคุณนั่นแหละคับ เรามีอะไรกัน จนวันเสาร์ เราก็ใช้ชีวิตกันปกติ ไปเดินเล่นด้วยกัน เที่ยวกัน เดินห้าง เดินท่าน้ำ แล้วก็ถ่ายรูป จนวันอาทิตย์ ผมตื่นเช้ามาผมไปซักผ้าในห้องน้ำ ผมออกมาเค้าก็นั่งทำหน้าเข้มขรึง แล้วถามผมว่า พี่มีอะไรปิดบังหนูหรือป่าว ผมก็คิดในใจ เอาแล้วไง เขาไปรู้อะไรมากันนะ ผมเงียบอยู่พักนึง แล้วบอกเค้าไปตรงๆว่า ที่จริงพี่มีแฟนอยู่แล้ว จากนั้นเค้าก็ตบหน้าผม แล้วพูดกับผมว่า ซื่อสัตย์กันแฟนบ้างน่ะเป็นมั้ย แล้วก็ลงไปนั่งร้องให้กับพื้น ผมไดแต่นั่งมองเธอร้องให้ แต่เธอยังไม่ไปจากผมนะ เค้าบอกว่าเค้ารักผมมาก เค้าขออยู่กับผมต่อ แต่เค้าขอว่าเวลาคุยกับแฟนขอให้ออกไปคุยไกลๆ แล้วเขาก็เล่าเรื่องราวชีวิตของเขาให้ผมฟัง ว่าพ่อแม่เขาแยกทางกัน เขาอยู่กับยาย เขาเรียนจบ ม.3 แล้วก็หนีไปอยู่กับแฟนเขาที่พัทยา แต่ผู้ชายคนนั้นกลับทิ้งเขาไป เขาย้ายมาอยู่ปทุม ก็มีแฟนใหม่ อยู่กันได้พักนึงเข้าก็ทะเลาะกัน ถึงขั้นลงไม้ลงมือ แล้วเขาก็ชี้ให้ผมดูแผลเป็นที่ปากเขา ว่าเขาโดนเตะมา มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ เขาเจอเรื่องราวมาขนาดนี้ แต่เรากับทำร้ายซ้ำเติมเข้าอีก แต่เขาบอกว่าเขาไม่คิดอะไรแล้ว เขาขออยู่กับผมไปเรื่อยๆ ผมบอกกับเขาว่า ผมขอไม่มีอะไรด้วยแล้วนะ ผมทำไม่ได้ ผมทำไม่ลง เขาบอกว่าพี่ไม่ต้องคิดมากนะ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ แล้วเราก็อยู่ด้วยกันมา 2 เดื่อนกว่าๆ โดยที่แฟนผมไม่รู้เลย (ผมรู้ผมมันเลว) เราไปเที่ยวด้วยกัน พอเงินหมดเราก็มานั่งกินมาม่าด้วยกัน มีครั้งนึงเราไปเที่ยวอยุธยาด้วยกัน เรามีความสุขกันมาก นั่งรถไฟไปตามกระทู้กระทู้นึงในเว็ปพันทิพ อยู่มาวันนึง เธอกลับบ้าน ระหว่าที่เดินทางกลับมาหาผม เธอโทรมาบอกว่าเธอเป็นลม อยู่โรงพยาบาล ตอนเย็นเรากลับมาเจอกันที่ห้อง เธอบอกผมว่าเธออาจจะท้อง เธอบอกว่าเธอไม่เหลือใครแล้ว แล้วเธอก็พยายามฆ่าตัวตาย ผมบอกเธอว่าผมจะรับผิดชอบ ผมโทรหาแม่บอกว่าผมทำผู้หญิงท้อง แม่ผมบอกว่าจะเอาแต่เด็กไว้ แต่ไม่เอาผู้หญิง เธอก็ร้องให้หนักกว่าเก่า ผมยื้อเธออยู่นานกว่าเธอจะสงบลงแล้วเธอขอกลับไปอยู่กับพี่ที่เป็นญาติกันผมก็ให้เธอกลับ จนเช้าวันรุ่งขึ้น ผมไล่เธอไป ผมบอกกับเธอว่าที่ผ่านมาผมแค่เหงาไป ผมรักแฟนผมมาก กลับบ้านไปเถอะนะ แล้วผมก็บอกเธอว่าให้ไปเอาเด็กออก (แต่เธอไม่ได้ท้องจริงๆนะ เธอแค่จะรั้งผมเอาไว้) ผ่านมาจนก่อนถึงวันแม่เธอทักเฟสมาหาผม แล้วบอกว่าอยากไปจุดเทียนด้วยกัน ขอมาอยู่ด้วยจนถึงวันอาทิตย์ แต่เราก็อยู่ด้วยกันมาอีกเกือบสองเดือน มันทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับเธอมาก มีวันนึงเข้าขอออกไปหาพี่ชาย ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร ผมให้เค้าไป หลังๆมาเขาออกไปบ่อยมาก แล้วเขาก็เปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เขาออกไปหาพี่ชาย เขากลับมา เราก็มีอะไรกันน้อยลง เหมือนเธอไม่ค่อยอยากมีอะไรกับผมแล้ แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร จนวันนึงเข้าบอกว่ามีพี่คนนึงเป็นญาติกัน แนะนำให้ไปเรียน กศน แล้วก็เรียนรามคู่กันไปด้วย ผมเริ่มเอะใจตั้งแต่ที่พี่คนนั้งเค้าโทรมาบ่อยมาก เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน บ่อยมากจริงๆ ผมถามเธอว่าเขาชอบเธอหรือป่าว เธอบอกว่าไม่รู้ เขามีลูกมีเมียแล้วนะ ผมก็ไม่ได้อะไรมาก จนวันนึง เธอขอย้ายไปอยู่กับลุงที่ปทุม เรียน กศน ที่นั่น เธอบอกว่าเป็นญาติกับพ่อเธอ และพ่อเธอจะส่งถ้ากลับไปเรียนต่อ แต่เราก็ยังคุยกันอยู่นะ แต่เราคุยกันน้อยลง เหมือนว่าเธอไม่อยากคุยกับผมแล้ว ไม่รู้ผมนึกอะไรอยู่ ผมค้นหาเฟสเธอ แต่ไม่พบ เพราะเธอบลอกผมไปแล้ว แต่ผมพิมหาชื่อเธอในกูเกิล ผมพบว่าเธอตั้งสถานะว่ามีแฟนแล้ว พี่ที่แนะนำให้เธอไปเรียนต่อนั่นแหละคับ แล้วผมก็รู้ความจริงอีกอย่าง ว่าที่เธอบอกว่าไปหาพี่ชาย เธอนัดกินข้าวกับพี่คนนั้น เธอหรอกผมมาโดยตลอด ผมเห็นโพสของเขากับเธอเต็มไปหมด ทุกครั้งที่เธอออกไปโน่นไปนี่ ผมเชื่อมาโดยตลอด แต่เธอไปหาพี่ผู้ชายตนนั้น แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมา ทั้งๆที่ผมควรจะดีใจสิ ที่เธอออกไปจากชีวิตผมได้แล้ว แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนว่าผมเสียเธอไปแล้ว ที่ผ่านมามันทำให้ผมรักเธอไปแล้วโดยที่ผมไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เธอกำลังจะหายไปแล้ว ผมควรทำยังไงดี ผมไม่อยากให้เธอหายไป แต่ผมก็ไม่กลาพอที่จะบอกเลิกกับแฟนของผม ผมรู้ผมมันเลว ผมควรปล่อยเธอไป แต่ผมเคยปล่อยเธอไปแล้วนะ แต่เธอรั้งผมเอาไว้ เพื่อที่จะทำกับผมแบบนี้หรอ มันเป็นเวรกรรมใช่ไหม ทุกสิ่งที่ผมเคยทำกับเธอ ทุกสิ่งที่เธอเคยได้รับ มันกำลังย้อนกลับมาหาตัวผม ผมสมควรโดนแล้วใช่ไหม แต่ผมยังทำใจไม่ได้ เมื่อได้รู้ว่าผมกำลังจะศูนย์เสียเธอไปแล้ว ผมควรทำอย่างไรกับชีวิตผมดี
ผมสมควรโดนแล้วใช่ไหม
คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมโหลดแอปแอปนึงมาใช้ เป็นแอปสีเหลืองรูปผึ้ง แล้วก็ได้รู้จักคนคนนึง เราเริ่มคุยกัน เค้าถามผมว่าผมมีแฟนหรือยัง ผมอยากได้เพื่อนคุย (แค่คุยจริงๆนะ ผมเหงานที่มาอยู่หอคนเดียว ไม่มีเพื่อนสนิทเลย) เราเริ่มต้นด้วยการนัดเจอกันที่จตุจักร แล้วเดินเล่นด้วยกัน แล้วก็กินสเตกกัน แล้วก็แยกย้ายกับห้อง (เขาอยู่กะพี่ที่เป็นญาติกัน) ไม่มีไรมาก เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ เราคุยกันสนุกดี ผ่านมาอาทิตย์นึง เค้าขอมาค้างที่ห้องเสาร์-อาทิตย์ (เอาล่ะวะ เยสๆๆๆแน่นอน คืนนี้เยสแน่นอน มันเป็นธรรมดาของผู้ชายไม่ใช่หรอที่จะคิดแบบนี้) ผมก็โอเค วันศุกร์เราเจอกันที่ป้ายรถเมล์ แล้วก็นั่งรถกลับมาห้องของผม พากันไปกินข้าวแล้วก็ขึ้นห้อง ก็แบบที่พวกคุณนั่นแหละคับ เรามีอะไรกัน จนวันเสาร์ เราก็ใช้ชีวิตกันปกติ ไปเดินเล่นด้วยกัน เที่ยวกัน เดินห้าง เดินท่าน้ำ แล้วก็ถ่ายรูป จนวันอาทิตย์ ผมตื่นเช้ามาผมไปซักผ้าในห้องน้ำ ผมออกมาเค้าก็นั่งทำหน้าเข้มขรึง แล้วถามผมว่า พี่มีอะไรปิดบังหนูหรือป่าว ผมก็คิดในใจ เอาแล้วไง เขาไปรู้อะไรมากันนะ ผมเงียบอยู่พักนึง แล้วบอกเค้าไปตรงๆว่า ที่จริงพี่มีแฟนอยู่แล้ว จากนั้นเค้าก็ตบหน้าผม แล้วพูดกับผมว่า ซื่อสัตย์กันแฟนบ้างน่ะเป็นมั้ย แล้วก็ลงไปนั่งร้องให้กับพื้น ผมไดแต่นั่งมองเธอร้องให้ แต่เธอยังไม่ไปจากผมนะ เค้าบอกว่าเค้ารักผมมาก เค้าขออยู่กับผมต่อ แต่เค้าขอว่าเวลาคุยกับแฟนขอให้ออกไปคุยไกลๆ แล้วเขาก็เล่าเรื่องราวชีวิตของเขาให้ผมฟัง ว่าพ่อแม่เขาแยกทางกัน เขาอยู่กับยาย เขาเรียนจบ ม.3 แล้วก็หนีไปอยู่กับแฟนเขาที่พัทยา แต่ผู้ชายคนนั้นกลับทิ้งเขาไป เขาย้ายมาอยู่ปทุม ก็มีแฟนใหม่ อยู่กันได้พักนึงเข้าก็ทะเลาะกัน ถึงขั้นลงไม้ลงมือ แล้วเขาก็ชี้ให้ผมดูแผลเป็นที่ปากเขา ว่าเขาโดนเตะมา มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ เขาเจอเรื่องราวมาขนาดนี้ แต่เรากับทำร้ายซ้ำเติมเข้าอีก แต่เขาบอกว่าเขาไม่คิดอะไรแล้ว เขาขออยู่กับผมไปเรื่อยๆ ผมบอกกับเขาว่า ผมขอไม่มีอะไรด้วยแล้วนะ ผมทำไม่ได้ ผมทำไม่ลง เขาบอกว่าพี่ไม่ต้องคิดมากนะ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ แล้วเราก็อยู่ด้วยกันมา 2 เดื่อนกว่าๆ โดยที่แฟนผมไม่รู้เลย (ผมรู้ผมมันเลว) เราไปเที่ยวด้วยกัน พอเงินหมดเราก็มานั่งกินมาม่าด้วยกัน มีครั้งนึงเราไปเที่ยวอยุธยาด้วยกัน เรามีความสุขกันมาก นั่งรถไฟไปตามกระทู้กระทู้นึงในเว็ปพันทิพ อยู่มาวันนึง เธอกลับบ้าน ระหว่าที่เดินทางกลับมาหาผม เธอโทรมาบอกว่าเธอเป็นลม อยู่โรงพยาบาล ตอนเย็นเรากลับมาเจอกันที่ห้อง เธอบอกผมว่าเธออาจจะท้อง เธอบอกว่าเธอไม่เหลือใครแล้ว แล้วเธอก็พยายามฆ่าตัวตาย ผมบอกเธอว่าผมจะรับผิดชอบ ผมโทรหาแม่บอกว่าผมทำผู้หญิงท้อง แม่ผมบอกว่าจะเอาแต่เด็กไว้ แต่ไม่เอาผู้หญิง เธอก็ร้องให้หนักกว่าเก่า ผมยื้อเธออยู่นานกว่าเธอจะสงบลงแล้วเธอขอกลับไปอยู่กับพี่ที่เป็นญาติกันผมก็ให้เธอกลับ จนเช้าวันรุ่งขึ้น ผมไล่เธอไป ผมบอกกับเธอว่าที่ผ่านมาผมแค่เหงาไป ผมรักแฟนผมมาก กลับบ้านไปเถอะนะ แล้วผมก็บอกเธอว่าให้ไปเอาเด็กออก (แต่เธอไม่ได้ท้องจริงๆนะ เธอแค่จะรั้งผมเอาไว้) ผ่านมาจนก่อนถึงวันแม่เธอทักเฟสมาหาผม แล้วบอกว่าอยากไปจุดเทียนด้วยกัน ขอมาอยู่ด้วยจนถึงวันอาทิตย์ แต่เราก็อยู่ด้วยกันมาอีกเกือบสองเดือน มันทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับเธอมาก มีวันนึงเข้าขอออกไปหาพี่ชาย ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร ผมให้เค้าไป หลังๆมาเขาออกไปบ่อยมาก แล้วเขาก็เปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เขาออกไปหาพี่ชาย เขากลับมา เราก็มีอะไรกันน้อยลง เหมือนเธอไม่ค่อยอยากมีอะไรกับผมแล้ แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร จนวันนึงเข้าบอกว่ามีพี่คนนึงเป็นญาติกัน แนะนำให้ไปเรียน กศน แล้วก็เรียนรามคู่กันไปด้วย ผมเริ่มเอะใจตั้งแต่ที่พี่คนนั้งเค้าโทรมาบ่อยมาก เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน บ่อยมากจริงๆ ผมถามเธอว่าเขาชอบเธอหรือป่าว เธอบอกว่าไม่รู้ เขามีลูกมีเมียแล้วนะ ผมก็ไม่ได้อะไรมาก จนวันนึง เธอขอย้ายไปอยู่กับลุงที่ปทุม เรียน กศน ที่นั่น เธอบอกว่าเป็นญาติกับพ่อเธอ และพ่อเธอจะส่งถ้ากลับไปเรียนต่อ แต่เราก็ยังคุยกันอยู่นะ แต่เราคุยกันน้อยลง เหมือนว่าเธอไม่อยากคุยกับผมแล้ว ไม่รู้ผมนึกอะไรอยู่ ผมค้นหาเฟสเธอ แต่ไม่พบ เพราะเธอบลอกผมไปแล้ว แต่ผมพิมหาชื่อเธอในกูเกิล ผมพบว่าเธอตั้งสถานะว่ามีแฟนแล้ว พี่ที่แนะนำให้เธอไปเรียนต่อนั่นแหละคับ แล้วผมก็รู้ความจริงอีกอย่าง ว่าที่เธอบอกว่าไปหาพี่ชาย เธอนัดกินข้าวกับพี่คนนั้น เธอหรอกผมมาโดยตลอด ผมเห็นโพสของเขากับเธอเต็มไปหมด ทุกครั้งที่เธอออกไปโน่นไปนี่ ผมเชื่อมาโดยตลอด แต่เธอไปหาพี่ผู้ชายตนนั้น แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมา ทั้งๆที่ผมควรจะดีใจสิ ที่เธอออกไปจากชีวิตผมได้แล้ว แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนว่าผมเสียเธอไปแล้ว ที่ผ่านมามันทำให้ผมรักเธอไปแล้วโดยที่ผมไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เธอกำลังจะหายไปแล้ว ผมควรทำยังไงดี ผมไม่อยากให้เธอหายไป แต่ผมก็ไม่กลาพอที่จะบอกเลิกกับแฟนของผม ผมรู้ผมมันเลว ผมควรปล่อยเธอไป แต่ผมเคยปล่อยเธอไปแล้วนะ แต่เธอรั้งผมเอาไว้ เพื่อที่จะทำกับผมแบบนี้หรอ มันเป็นเวรกรรมใช่ไหม ทุกสิ่งที่ผมเคยทำกับเธอ ทุกสิ่งที่เธอเคยได้รับ มันกำลังย้อนกลับมาหาตัวผม ผมสมควรโดนแล้วใช่ไหม แต่ผมยังทำใจไม่ได้ เมื่อได้รู้ว่าผมกำลังจะศูนย์เสียเธอไปแล้ว ผมควรทำอย่างไรกับชีวิตผมดี