คือผมเลิกกับแฟนได้2เดือนจะ3เดือนละ (ผมโดนทิ้ง) เค้าบอกผมว่าผมทำเค้าเสียใจร้องไห้หลายๆรอบ(ไม่เคยทำร้ายร่างกายหรือนอกใจนะคับอย่างมากที่สุดผมก็เเค่ชอบบ่นและก็ดุเค้าและชอบอารมสียแต่ไม่เคยตะคอกใส่เค้านะคับ)เรามีความทรงจำที่ดีมากคับ พ่อเเม่เค้ายอมรับและไว้ใจผมมากคับ ผมไปรับส่งเค้าไม่เคยนั่งเเท๊กซี่ไม่ว่าจะไกลขนาดไหน ติวหนังสือให้ โดยเฉพาะ วิชาเลข พาไปกินอะไรอร่อยๆ ดูหนัง ช็อปปิ้ง(ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่เค้าอยากได้ จะแพงหรือหายากผมก็จะหาให้เค้า)และก็เที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน แฮปปี้ดีมากคับ และผมก็ทุ่มเทให้ ห่วง หวง ผ่านทุกข์สุขด้วยกันมาตลอด รักมากจนบางทียอมเค้าในทุกๆเรื่อง ยอมทิ้งเพื่อนๆ เพื่อที่จะได้อยู่กับเค้า รักจนไม่รักตัวเอง ไม่เหลือใจให้ตัวเอง ผมคิดไว้ยังไงคนนี้แหละคนสุดท้ายเลยไม่เผื่อใจและผมคิดว่าเค้าก็คงคิดเหมือนผม และเรื่องก็ได้เริ่มขึ้น ตรงที่มีเพื่อนผญผมคนนึงรู้จักกันมานานมากเเล้ว เพื่อนคนเนี่ยทะเลาะกับเพื่อนผมอีกคนนึงที่เป็นผช เพื่อนทั้งสองคนนี้ผมรู้จักพร้อมกันนานมากละคับ และแฟนผมเค้าไม่ชอบที่ผมเข้าไปช่วยละผมเคยเเอบช่วยละแฟนผมจับได้ เค้าเลยฝั่งใจ(ปม)ละเวลาทะเลาะกันเค้าก็เอาเรื่องนี้ขึ้นมาตลอด  สุดท้ายผมก็ได้เลิกคบเพื่อนคนนั้นไปและก็ใช้ชีวิตปกติกับแฟนและวันนึง ผมก็ดุก็บ่นเค้าในเรื่องที่เค้าทำผิด และเค้าก็ได้ขอห่าง ละสุดท้ายก็เลิก เราตกลงเป็นพี่น้องกัน แต่ผมไม่อยาก:'( ผมง้อยังไงเค้าก็ไม่สน ผมง้อเค้าแบบผชหลายๆคนที่ขอผญแต่งงาน อายเลยละคับเค้าเป็นคนค่อนข้างเฟรนลี่ ตอนนี้ก็มีคนคุยเยอะ แต่ตัวผมเองในวันนี้ผมยังรู้สึกกับเค้าเหมือนเดิมเจอเค้าเกือบทุกวัน ทำใจไม่ได้จิงๆ:'( ลืมเค้าไม่ลง ผมไม่กล้ารักใครอีกเลยอะคับกลัวจะรักไม่เท่าคนนี้(ผมเป็นคนรักใครรักจิง ขี้หึง และทุ่มเทให้หมด ไม่มีเผื่อใจ) 😔:'( เหมือนแผลเป็นในชีวิตผม😢 ผมก็รู้นะคับที่เค้าทิ้งผมไปเพราะผมแย่เอง😔 ยิ่งง้อเค้ายิ่งรำคาญ ได้เเต่คิดเเต่ทำอะไรไม่ได้