เราคบกับแฟนมาเกือบ2ปีแล้วตอนที่เขาเข้ามาในชีวิตเราแรกๆเขาดีมากตามใจเราทุกอย่างคือทุกอย่างจริงๆไม่ว่าจะกินจะเที่ยวพาไปทุกที่เลยค่ะ พอเวลาผ่านไปนานๆเข้าทำไมทุกอย่างมันเปลี่ยน? เราให้มาหาก็บอกร้อนบ้างขี้เกลียดมาบ้างงานยุ่งบ้าง คือเมื่อก่อนเรางี่เง่าได้ตามประสาผู้หญิงตอนนี้ทุกอย่างมันกลับกันไปหมดแบบเราต้องยอมเขาทุกอย่าง บ่อยครั้งที่เราต้องโดนเขาบอกเลิกแต่เราก็ง้อบางครั้งเราไม่ได้ผิดอะไร แต่เราก็พยายามทำให้มันดีเรามีแฟนไงเราก็อยากคบกับผู้ชายคนเดียวไม่มีใครอยากเปลี่ยนแฟนบ่อยๆจริงมั้ย? เขาอารมย์ร้อนขึ้น ขี้โมโห เรากระดิกไม่ได้เลย พอทะเลาะกันเขาปิดเครื่องใส่เราตลอดบางทีเราโทรเยอะมากโทรเป็นชั่วโมง ก็ไม่รู้ต้องทำแบบนั้นทำไม เราคิดอย่างเดียวคืออยากรักษาเขาไว้ไม่อยากเริ่มต้นใหม่ บางทีไม่ได้ทะเลาะกันเราลองเงียบไปสัก2วันเขาก็ไม่ทักมาคือเงียบใส่บ้าง แบบมีงไม่คุยกูก็ไม่คุย จากเมื่อก่อนพิมพ์ง้อเราเป็นหน้าๆ ตอนนี้มีแต่คำว่า 'เบื่อ' 'แล้วแต่' 'รำคาณ' เราฟังคำพวกนี้จนไม่รู้สึกอะไรแล้วค่ะ บางครั้งเราภาวนานะเมื่อไหร่เราจะเลิกกับเขาขาดเพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราทรมานมากเขาไม่ฟังอะไรเราอีกแล้ว บางครั้งเราเหนื่อยเราท้อจากเรื่องบางเรื่องเขาก็ไม่เคยให้คำปรึกษาอะไรนอกจากพูดจาแรงๆแบบซ้ำเติมเรา มันทำให้เราเคว้งมาก เราไม่ค่อยมีเพื่อนส่วนใหญ่เราก็คุยแค่กับเขา วันที่เราไม่อยู่รองรับอารมย์เขาอีกแล้ว เขาจะเสียใจบ้างมั้ย? เขาจะคิดถึงเราบ้างมั้ยนะ?
เราอยากถามผู้ชายหลายๆคนนะว่าถ้าผู้หญิงที่เขามองว่าเป็นของตายแบบเราอะ หายไป เขาจะเสียใจบ้างมั่ย?
เราโง่มากมั้ยที่ต้องยอมเขาขนาดนี้?
มีผู้หญิงอีกหลายคนมั้ยที่รู้สึกอึดอัดแต่กลับยอม ?
*เราแค่อยากระบายออก อาจจะพิมพ์วนไปวนมาแต่ตอนที่เราพิมพ์อยู่นี้คือเรารู้สึกแย่ไม่กล้าปรึกษาใครเพราะเขาคงรำคาณเราเรื่องของเรา