อันนี้ขอตอบในฐานะที่เปนพยาบาลโรงพยาบาลของรัฐ ที่จำนวนคนไข้ล้นทุกตึก เจอมาเยอะกว่าที่เจ้าของกระทู้กล่าวมาที่มนทำเนี่ยตอนแรกเคยถามตัวเองว่าเรามีสิทธิ์ที่จะเลือกนะเว้ยเราเลือกไปยุเอกชนเงินเดือนเยอะๆแต่งตัวสวยๆงานสบายๆคนไข้น้อยๆเราเลือกไปได้แต่มำไมเราไม่ไปตอบเลยคะเพราะจรรยาบรรณไงค่ะเหมือนเราถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เรียนอ่ะคะมันจะเปนอะไรที่ฝังอยู่ในตัวเราไห้เราระลึกถึงยุเสมออันนี้โดยตรงกับตัวเองเลยนะคะเคยมีอาจารย์สอนว่าเวลาทำงานไห้คิดว่าคนที่นอนยุเปนพ่อเราเปนแม่เราเปนคนที่เรารักเราจะทำอะไรไห้เขาไห้คิดเสมอว่าไห้ทำแบบนี้แล้วมันจะไม่เกิดข่อผิดพลาดในการทำงานแล้วจำได้ครั่งแรกในชีวิตขึ้นฝึกปฏิบัติวิชาการพยาบาลพื้นฐานคนไข้นอนตืดเตียงช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ไม่มีญาติไส่เครื่องช่วยหายใจที่ก้นมีแผลกดทับใหญ่และลึกมากเท่านั้นไม่พอคนไข้ถ่ายทั้งอุจจาระปัสสะว่ะทั้งน้ำหนองต่างๆนาๆจากแผลแล้วนอนแช่ยุเราก้เลยไปอาบน้ำทำความสะอาดเปลี่ยนไห้เสร็จสับจนเรายกหัวมาปาดเหงื่อพร้อมถอนหายใจแต่พอเรามองไปที่หน้าคนไข้เขากำลังมองเรายุด้วยแววตาที่เหมือนเขามีความสุขอ่ะคนไข้พยายามจะยกมือไหว้ขอบคุณแล้วน้ำตาคนไข้ก้ไหลเรามองไปอดไม่ได้ที่เราจะร้องตามตั่งแต่ตอนนั่นมาก้คิดว่าตัวเองเลือกไม่ผิดและอีกข้อที่เราชอบโรงบาลของรัฐก้คือไม่ว่าคุณจะเปนใครมาจากไหนนามสกุลอะไรเราไห้การพยาบาลคุณเท่าเทียมกันหมดค่ะยาราคาแพงๆไม่ว่าคุณจะไช้สิทธ์ประกันสุขภาพแบบ30บาทนักษาทุกโรคหรือจ่ายเงินเองเราก้ไห้ยาตัวเดียวกันคะตามอาการของคนไข้เราไม่เคยปฏิเสธคนไข้ไม่ว่าคุณจะมาด้วยสาเหตุอะไรเมื่อคนจะตายยุตรงหน้าเราต้องช่วยเขาก่อนไม่ไช่ถามเขาว่ามีเงินจ่ายค่ารักษาไหมถ้าไม่มีอ้าวส่งต่อโรงพยาบางรัฐเพราะการพยาบาลไม่ไช่ธุรกิจคะยอมรับคะว่างานทั้งเหนื่อยและหนักค่าตอบแทนบอกเลยว่าไม่คุ้มแต่มีความสุขที่ได้ทำนะคะดูแลตาสียายยสาเวลาเขาหายเราก้ดีใจกับเขาครอบครัวเขาก้มีความสุขได้ยุกับคนที่เขารักบริการเราอาจจะช้าไม่ได้ดั่งใจหลายคนเพราะสมัยนี้เขาลาออกไปยุเอกชนหมดแล้วค่ะไม่มีใครทนได้ไงอยากไห้เข้าใจวาพยาบาล1คนคนไข้มากกว่า10แต่ละคนมีปัญหาต่างกันแก้ต่างกันจะไห้ทำทันใจทุกคนคงยากไม่ได้โลกสวยนะคะอันนี้เจอมากับตัวเองอยากเก่งค่ะยุรัฐบาลสารพัดปัญหาที่ต้องหาทางออกไห้คนไข้อีกอย่างยุใกล้บ้านเรียนมาก้อยากจะดูแลพ่อแม่ตัวเองย้ำนะคะโรงบาลรัฐดูแลคนไข้เพราะงานการไห้การพยาบาลและการรักษาไม่ไช่ธุรกิจ

เรียนมาแล้ว ก้อต้องจำยอมทำ ต่อไป เพราะไม่รู้จะไปทำอะไร อีกอย่างก็ใกล้บ้าน แต่สิ่งที่ทำให้ไม่บ้าเสียก่อน คือจรรยาวิชาชีพที่ถูกปลูกฝังมา ให้ดูแลคนเจ็บป่วย ถูกต้องล่ะ อาจจะมีบางคน ทำงานไม่ดต็มที่ แต่เชื่อว่า พยาบาลส่วนมาก ให้หัวมีแต่ความอยากให้คนไข้ปลอดภัย อยากบริการ แต่บางครั้ง หล่ายครั้ง คนเรามาจากครอบครัวที่ต่างกัน ทำให้ทนรับกับง่นที่เกินกำลังนี้ไม่ไหว เราไม่ได้อยากได้โอที ยี่สิบเวรต่อเดือน แต่เราถูกบังคับให้ขึ้น ถ้าเป็นคนไม่รับผิดชอบ หายไปเฉยๆก็ได้ ไปทำที่ใหม่ สบายๆ แค่เราก็ยังมาทำงาน ตอนนี้ใครๆก็ด่า ว่าต่างๆนาๆ ห่วงมาก อีกสิบปี พยาบาลไม่พอ หายนะที่แท้จริงมาแน่ กับการนอนป่วยบนเตียง แล้วพยาบาลมาดูไท่ทัน ไม่ทั่ว กลัวจะเจอเองตอนนั้นค่ะ

จบแพทย์ปี 49
พยาบาลทำงานหนักกว่าหมอ  เวลามีเรื่องพยาบาลโดนก่อน สวัสดิการต่างๆก็แตกต่างกันชัดเจนมาก เห็นใจครับ พยายามจะช่วยเท่าที่ช่วยได้ตลอด ไม่โวยวาย ไม่เรื่องมาก เรื่องเล็กๆน้อยๆถ้าช่วยได้ก็ยินดีช่วยเลยทันที (บางเรื่องถ้าแพทย์ทำให้จะเร็วกว่าพยาบาลทำมากๆ ดีต่อทุกๆฝ่าย)
ขอบคุณพยาบาลที่เสียสละเพื่อผู้ป่วยทุกคนครับ

จริงมันก็เหนื่อยแสนเหนื่อย อยากลาออกวันละ100รอบ แต่ก็ออกไม่ได้ จริงๆก็สงสัยว่าทำไมไม่ลาออกนะ แต่คิดอีกทีถ้าออกเพื่อนร่วมงานจะลำบากขึ้น กว่าจะหาคนแทนได้ก็โหลดเวรกัน ออกไปแล้ว ก็ไปทำไรละงานเอกชน โถ่บ้านอยู่บ้านนอกก็ไม่มีอีก รพ.เอกชนจะเข้าเมืองหลวง ใครละจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนครอบครัว จะไปขึ้นเเต่เวรโรงงาน มันจะดีจริงหรือเปล่าละ!!!! คิดไปคิดมาก็ทนๆทำไปต่อเลยไม่ลาออก

งานหนักก็เหนื่อยกาย คนไข้และญาติมีความต้องการบริการสูง อันนี้ทำให้เหนื่อยใจ พูดแล้วบอกแล้วก็ไม่ฟังจะต้องเดียวนี้ ฉันรู้จักคนใหญ่คนโตนะ อืม จร้าตามสบาย ฉันจะไปสู้รบตบมือยังไง
หวังราชการไหม ??? ไม่หวังอ่ะคะ เพราะคงไม่ได้ง่ายๆ   จริงๆทำงานแบบนี้คนไม่ทำคนไม่มีครอบครัวที่ทำงานแบบนี้ไม่มีทางจะรู้หรอก คุณแค่มองไม่ได้สัมผัส บางคนตัดสินฉันให้มุมมองของตัวเอง มันคือเรื่องปกติ ก็พอเข้าใจ
แต่อยากจะฝากคะ ให้คุณรู้ซักนิด เวลาคุณมาโรงพยาบาล คุณบอกพยาบาลคนนั้นแย่ คนนั้นไม่ คนนี้เป็นแบบนั้น จริงๆคุณอ่ะ ยิ้มแย้มและมองฉันด้วยสายตาเป็นมิตรไหม แค่เห็นใจฉันซักนิดก็พอคะ