เรื่องราว 1ปีกว่าๆ ที่ผ่านมา ตัวฉันเองไม่สามารถ อธิบายใดๆ ให้คนรอบข้าง ได้เข้าใจ
เหตุผลของฉันได้ บ้างอาจว่า "บ้า" หลงผู้ชายจนไม่มองตัวเอง บ้างก็ได้แต่ยิ้มมุมปาก
แล้วนินทาการกระทำของฉันภายในใจ
ฉันเชื่อว่าทุกๆคน เคยพบเจอความรัก ความรักที่เริ่มรัก มักสวยงามเสมอ แต่ เวลาผ่านไป
เรื่องราวเหล่านั้น อาจทำร้ายตัวเราเอง หรือทำให้รักมากมายยิ่งขึ้น

เมื่อสองปีก่อน ฉันเลิกกับผู้ชานคนหนึ่งด้วยเหตุผล ที่เขามีคนอื่น ในขณะที่ฉันแค่แอบมีคนอื่น
ฟังดูก็สมควรแล้ว พอกันทั้งคู่ แต่เหตุผลมันก็ฟังดูโง่ๆ
หลังจากเรียนจบ กลับมาทำงาน ผ่านไป ไม่นาน ก็เจอ หนุ่มคนใหม่ อายุมากกว่า ถึง 17 ปี
หลงรักตั้งแต่ครั้งแรก ที่เจอ ฉันเองพยามทุกอย่าง ให้ได้คุย เอาเรื่องงานมาอ้างบ้าง สุดท้ายก็รู้ว่า "โสด"

ใช่ .. หนุ่มคนนี้ โสด มันทำให้ฉันรู้สึกมีความหวังอีกครั้ง
ผู้ชายคนนี้ ทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่าง
นิสัยแย่ๆ ที่ไม่ดี เลิกพฤติกรรมเหล่านั้นหมด
หวังเพียงเพื่อรักษารักไว้ ด้วยความจริงใจ

แต่ไม่มีสถานะให้กัน
(ตลกจังเธอมองฉันเป็นอะไร)

คนรอบข้างของเขา มองว่าเราคือคนสำคัญ เพราะพาไปไหนมาไหนด้วยตลอด
แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยกับใครๆ ว่าเราเป็นใครสำหรับเขา

เราเองไม่ได้ตอบโต้หรือแสดงการกระทำใดๆ ได้แต่นิ่งแล้วยิ้มให้กับคนเหล่านั้น
ทุกๆครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน เราไม่รู้ว่า เขาจะทำดีกับเราให้เรามีความหวังมากมายทำไม
คอยทำกับข้าวให้ทาน เก็บจานชาม ล้างจานทุกอย่าง
บอกว่าหิวอยากกินอะไรก็ไปหาซื้อมาให้
ลึกๆก็คิดแค่ว่าเขาคงทำไปตามหน้าที่ของเขา
ไปรับไปส่ง ไม่เคยบ่น
ดึกดื่นแค่ไหนก็รอเปิดประตูบ้านให้

เงินไม่พอใช้ ก็หยิบยื่นให้ตลอด ทั้งที่ๆเราก็มี
ไม่เคยทวงถามเงินที่ให้ไป

ฉันถามตลอด ว่าเราคุยกันสถานะอะไร
ทำไมต้องดีกับฉัน ทำไมไม่รักฉัน

เขาบอกเพียง ไร้ซึ่งสถานะ
เหตุผลที่รักฉันไม่ได้ เพราะ ฉันต่างกับเขา
ฉันไม่เรียบร้อย ส่วนเขาชอบผู้หญิงเรียบร้อย
ฉันแต่งตัวเซอๆ แต่เขาชอบผู้หญิงแต่งตัวน่ารัก
ฉันฟังเพลงเพื่อชีวิต แต่เขาชอบเพลงคลาสสิก
ฉันชอบหัวเราะเสียงดัง แต่เขาไม่ชอบเสียงโหวกเหวก
ฉันชอบสั่งอาหารมากมาย แต่ทานไม่หมด
ฉันชอบดูหนังในโรงภาพยนต์ แต่เขาชอบที่จะดูหนังผ่านเน็ตด้วยคอมพิวเตอร์พีซี

เขามีความต่างกับฉัน ฉันยอมรับ
แต่หลายๆ ครั้งเหมือนฉันถูกเปรียบเทียบกับรักที่ผ่านมาของเขา
ฉันรู้สึกเสียใจ ที่รักเขามากไป จนลืมรักตัวเอง

เวลาผ่านไป เรื่องราวยังคงเหมือนเมฆบังแสงอาทิตย์
ฉันได้แต่ตั้งคำถาม ทำไมไม่ไปจากเขา ทั้งๆ ที่เขา ทำร้ายหัวใจเรามากมายขนาดนี้
ฉันนพยายามหายไปจากเขา พยายามทำงานหนัก จนกลับบ้านแล้วไม่มีเวลาคิดถึงเขา
พยายามเที่ยวกับเพื่อน จะได้ ไม่คิดถึงเขา
แต่สุดท้ายฉันก็ยอมกลับมาให้เขาทำร้ายหัวใจของฉัน

นี่ก็ปีกว่า ๆแล้ว ที่ทนทุกข์กับสภาพแบบนี้ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
ฉันคิดว่ามันคง ถึงเวลาของการจากไป แบบสุขใจเสียที
ฉันเองรอให้เธอมองมาที่ฉัน รอวันที่เธอรักฉัน
รอให้เธอเข้าใจฉัน แต่แล้ววันเวลาไม่ได้ช่วยให้เธอรักฉันเลย

ฉันเสียใจที่รักเธอ ฉันเสียใจที่ให้เธอทุกอย่าง
ฉันเสียใจที่ลืมรักตัวเอง

ถึงอย่างไร ฉันก็ปฏิเสธความรักของฉันที่มีต่อเธอไม่ได้ว่ามันมากมายเหลือเกิน

หากรักกันเพียงเพราะสงสาร ความรักนั้นก็ไม่ยั่งยืน
ท้ายที่สุด คนที่เสียใจที่สุด คือฉันเพียงคนเดียว
แต่ก็นับว่าโชคดี ที่ได้รักเธอ

ขอบคุณนะ ซอส