วันนี้เรามีเรื่องเล่าดีดีที่เพื่อนเราเคยเอามาเป็นเรื่องปลอบใจ และดึงสติเราในตอนที่เราอกหัก พยายามตัดใจ แต่ก็ทำไม่ได้ซะที
แต่หลังจากที่เราอ่านที่เพื่อนเราส่งมาให้แล้ว เรารู้สึกมีกำลังใจ แบบฟังแล้วมันก็เป็นเรื่องน่ารักๆเรื่องนึงนะคะ
สำหรับคนอกหักมาสักพักแล้วยังทำใจไม่ได้ซะที รู้สึกว่าปล่อยเค้าไม่ลง หรืออะไรก็แล้วแต่ อาจจะอ่านแล้วคิดได้แบบเราค่ะ
ลองอ่านดูนะ นี่คือ ทฤษฎีลูกโป่ง ของเพื่อนเราคนนี้
ต่อไปนี้จะเป็นบทสนทนาระหว่างเรากับเพื่อนนะคะ
เพื่อน :
เพื่อน : “แกเห็นหมีหน้าโง่ที่ถือลูกโป่งนี้อยู่ป่ะ”
เรา : “เออเห็น”
เพื่อน : “เมื่อก่อนนะ หมีมันก็มีลูกโป่งเป็นสิ่งสวยงามในชีวิต ไม่ว่ามันจะเศร้า เสียใจ ร้องไห้ เบื่อๆ เหงาๆ เซ็งๆ มันก็มีลูกโป่งนี่แหละ
เป็นสิ่งที่ทำให้มันมีความสุข เป็นสิ่งที่ทำให้มันยิ้มได้  แต่พอมาวันนึงลมมันแรงเว้ย ลูกโป่งก็เลยเหมือนกำลังจะหลุดมือไป
หมีมันก็เลยพยายามคว้าไว้ แกเห็นป่ะว่าที่มือมันมีเลือดออกอ่ะ แกว่ามันเพราะอะไร ก็เพราะหมีมันไม่ยอมปล่อยมือจากลูกโป่งไง
พยายามคว้าลูกโป่งที่กำลังปลิวไปตามลมไว้อ่ะ ตามธรรมชาติลูกโป่งยังไงมันก็ต้องลอยป่ะ
ยิ่งมีลมแรงนู่นนี่นั่นมันก็ต้องปลิวไปตามลมเป็นธรรมดาป่ะ แต่หมีก็พยายามจะดึงให้มันอยู่เหมือนเดิม
ยิ่งหมีมันฉุดยื้อลูกโป่งไว้มากเท่าไหร่ แผลที่เส้นด้ายบาดมือหมีมันก็ลึกลงไปเท่านั้น
แผลยิ่งลึกยิ่งหายช้า ยิ่งหายยากขึ้นไปอีก หมีก็เหมือนกับแกนั่นแหละ ที่แกยังพยายามเอามันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
ยังไม่ปล่อยวางจากมัน ยังเก็บมันไว้ในความคิดตลอด ถึงปากแกจะบอกไม่อะไรแล้ว ไม่คิด ไม่สนใจแต่ลึกๆแกก็ยังปล่อยมันไม่ลง
แกก็ยังมองหา ยังคิดถึง มันก็เหมือนกันแหละแก
ส่วนลูกโป่งที่หมีพยายามคว้าไว้ ก็เหมือนความทรงจำระหว่างแกกับมัน และก็หมายถึงตัวมันนั่นแหละ
พอวันนึงมันเจอคนที่ดีกว่า สวยกว่า ตรงใจมันมากกว่า มันก็ต้องไป แค่มือเปล่าๆของแกคงไม่พอที่จะฉุดรั้งมันแล้วป่ะว่ะ
ถ้าแกไม่ปล่อยมันไปสิ่งที่เคยทำให้แกมีความสุขมันจะกลับมาทำร้ายตัวแกเองนะเว้ย
แกควรจะปล่อยไปได้แล้ว ไม่ต้องเอาเรื่องที่เกี่ยวกับมันมาคิดแล้ว ลูกโป่งมันอาจจะลอยขึ้นฟ้าแล้วหายไปก็จริง
แต่แกอย่าลืมดิว่าอะไรที่มันเคยทำให้แกมีความสุขอ่ะ ถึงมันจะหายไปแล้วแต่มันก็ยังคงอยู่ในความทรงจำแก... ”
เราอ่านแล้วแบบรู้สึกแบบ ฮืออออออออออออ สักพักทีนี้พอเพื่อนเราก็ส่งมาต่ออีกว่า

เพื่อน : “ลูกโป่งหาซื้อใหม่ได้ตลอดนะเว้ย แต่มือแกมีแค่สองข้าง เป็นแผลลึกแล้วไม่หาย แกจะไม่มีโอกาสถือลูกโป่งอันอื่นแล้วนะ”
แล้วสักพักเราก็บ่นกับเพื่อนเราต่อ เนื่องจากว่าช่วงที่เลิกคุยกับเค้าเราก็มีคนใหม่เข้ามาคุยเยอะพอสมควร
ถือว่าเยอะมากในรอบหลายปีของเรา คือพอเลิกกับเค้าแล้วมาจากไหนกันเยอะแยะก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้เราแบบไม่เคยมีคนมาจีบเลยค่ะ
เราก็งงเลย แต่เราออกแนวปิดใจอะ ไม่เปิดใจให้ใครเลย
เราก็แค่คุยๆไปบางคนเราชอบนะคะ แต่สุดท้ายพอคิดถึงเค้าทุกอย่างก็พังครืนหมดเลย
เราจะรู้สึกแบบไม่อยากคุยกับคนนั้นแล้วก็เลิกคุยไปเลย

เราเลยตอบเพื่อนเราไปว่า
เรา : “แล้วตอนนี้กูก็กำลังเจาะลูกโป่งที่ลอยเข้ามาหากูทุกลูกเลย แบบกูยังไม่ชอบลูกไหนหรือรู้สึกกับลูกไหนเท่าลูกเก่า
มันไม่มีลูกไหนจะมาแทนที่ลูกโป่งลูกเก่าได้เลยอ่ะ”
เพื่อน : “ที่แกทำอยู่มันเป็นเพียง เพราะว่าแกยังไม่ยอมปล่อยลูกโป่งลูกที่ทำร้ายแก มันก็ใช่ ที่ว่าไม่มีลูกโป่งลูกไหนแทนกันได้  
แต่แกต้องดูว่าลูกไหนทำให้แกมีความสุขที่สุดแล้วทำร้ายแกน้อยที่สุด แล้วที่ยังไม่ได้ชอบลูกไหนมากกว่าลูกเก่าเลย
ก็เพราะยังไม่มีลูกไหนมาอยู่จุดเดียวกับที่ลูกเก่าอยู่ไง ”

เราก็เงียบ เพื่อนเราก็ตอบมาว่า
เพื่อน : “แกยังไม่ได้ลองถือด้วยซ้ำ เค้าลอยมาแกก็เจาะแตกหมดแล้ว แกจะมารู้ได้ไงว่าแกชอบไม่ชอบ ของแบบนี้ต้องใช้เวลา
ตอนก่อนแกจะชอบลูกโป่งลูกเก่าแกก็ใช้เวลาเหมือนกัน
ถ้าเค้าคู่กับแกจริงๆ เค้าผ่านมาแล้วเค้าคงจะไม่ผ่านไป
และถ้าเค้าผ่านไปเค้าต้องหันกลับมา อะไรที่คู่กันแล้วมันไม่แคล้วกันหรอกแก
แต่อะไรที่ไม่คู่กัน ให้พยายามอยู่ด้วยกันเท่าไหร่ ซักวันมันก็ต้องจากกันไป”
แล้วเพื่อนเราก็จบแชทในวันนั้นว่า  
เพื่อน : “ถ่ายรูปคู่ลูกโป่งนั้นเก็บไว้ แล้วปล่อยมันลอยไปเหอะ”

---

จริงๆเรื่องเล่าในกระทู้นี้มันผ่านมานานมากๆละ แต่วันนี้เป็นวันเกิดเค้าเลยอยากทำอะไรนิดหน่อย
เลยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้เลยมาเล่าให้ฟังกันค่ะ
งั้นเราขอแฮปปี้เบิร์ดเดย์เค้าในกระทู้นี้เลยละกันเนอะ
ก็จริงๆคือเราก็ไม่อยู่ในสถานะที่จะแฮปปี้เบิร์ดเดย์แกได้แล้ว
หรือแค่จะทักคุยกับปกติเหมือน เพื่อนคนนึงก็คงทำไม่ได้เหมือนกัน
แต่ก็อยากแฮปปี้เบิร์ดเดย์แกมากๆเลยนะ
แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะเว้ย ขอให้มีความสุขมากกกกๆๆๆ เรียงเก่งๆๆ สมหวังทุกอย่างที่อยากได้
ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ฟังแกบ่น เวลาแกไม่สบายใจเครียดโมโห หรืออะไรก็ตามแล้ว
ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ปลอบแก คอยบอกให้แกใจเย็นๆ
ขอโทษที่เราคุยกับแกเหมือนเดิมไม่ได้ ขอโทษที่เราทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้
ขอโทษเรื่องเพื่อนเรา ขอโทษทุกอย่าง
ขอโทษที่ทำให้แกเครียดทำให้แกรู้สึกผิด ทำให้แกต้องโดนว่า
เราขอโทษนะที่ไปสร้างช่วงเวลาเครียดๆช่วงเวลาแย่ๆให้แก
ขอโทษที่ทำให้แกต้องรู้สึกไม่ดีหรือรำคาญ เราไม่รู้ว่าจะขอโทษยังไงแล้ว แต่ขอโทษจริงๆ
แต่เราก็มีหลายเรื่องอยากขอบคุณแกเลยนะ ขอบคุณที่แกเข้ามา
ขอบคุณช่วงเวลาที่ผ่านมามันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆของเราเลยนะเว้ย
แบบเออเราจะเก็บมันไว้อย่างดีเลย ขอบคุณที่ทำให้เรารู้ว่าชอบใครจริงๆมันเป็นไง
ขอบคุณสำหรับความสบายใจ ความสุข ตลอดเวลาที่เราได้อยู่กับแก
ขอบคุณทั้งการที่แกไม่เข้าใจหอยไรเลย คำปรึกษาที่ห่วยแตก และคำปลอบโง่ๆของแก
แต่รู้มั๊ยว่ามันทำให้เราสบายใจยิ้มได้ แล้วก็รู้สึกดีขึ้นมากๆเลย
ขอบคุณแกในเวอร์ชั่นที่อยู่กับเราที่แกน่ารักมากแล้วก็ต่างจากเวลาแกอยู่กับคนอื่นมากๆ
ขอบคุณที่แกอยู่ข้างๆมาตลอด ถึงแกอาจจะไม่ได้ตั้งใจอยู่ตรงนั้น แต่ด้วยความบังเอิญหรือไรก็ตาม
ก็ขอบคุณที่แกอยู่ตรงนั้นอยู่พอดี
ขอบคุณที่แคร์เราในทุกๆอย่าง
ขอบคุณที่เคยทำให้เรารู้สึกว่าการอยู่กับใครสักคนแล้วมันรู้สึกดีขนาดนี้มันเป็นยังไง
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆนะ
ที่อยากบอกแกก็คงมีแค่ว่า คิดถึงมากแล้วก็ยังเป็นห่วงอยู่ ที่เคยบอกว่าจะอยู่ข้างๆอะตอนนี้ก็ยังอยู่นะ
แค่อาจจะไม่ได้อยู่ที่เดิมสถานะเดิม แต่เราอยู่ข้างๆแกจริงๆนะ แต่คงจากที่ที่ไกลมากๆ
แกมองมาแกก็คงไม่เห็นเราหรอก เพราะมันไกลมาก
แล้วเราก็อยู่ในจุดที่เราคงทำอะไรให้แกเหมือนเดิมไม่ได้เลย  แต่ก็อยากให้รู้ไว้นะว่าอยู่ข้างๆแกเสมอออออ
เราอยากบอกแกนะว่าถึงแม้เราจะรู้ว่าทุกอย่างจะจบลงแบบนี้  
แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราก็จะตัดสินใจคุยกับแกแล้วสนิทกับแกแบบนี้อยู่ดี
จริงๆมีไรอยากพูดถึงอีกเยอะเลยยังจำได้ทุกอย่างนะ แต่เขียนมากเดี๋ยวรู้ตัวหมด55555555555555

---

ตอนนี้เราอยากบอกทุกคนที่อ่านกระทู้ของเราว่า ตอนนี้เราปล่อยลูกโป่งในมือแล้วนะ
แล้วก็เพื่อนๆลองถามตัวเองดูนะ ลองมองไปที่มือของตัวเอง แล้วดูดีๆว่าตอนนี้กำลังถือลูกโป่งอยู่รึเปล่า
ลูกโป่งที่ถืออยู่มันเป็นยังไง แล้วถามตัวเองว่าตอนนี้คุณกำลังถือลูกโป่งถูกลูกรึเปล่า บางคนอาจจะกำลังถือผิดลูก
บางคนอาจจะกำลังถืออยู่ในมือหลายลูกเลย หรือบางคนอาจจะไม่มีลูกโป่งอยู่ในมือตอนนี้เลย
อาจจะเป็นเพราะยังไม่มีลูกไหนเข้ามา หรือมีเข้ามาแล้วแต่ก็ยังไม่คว้าไว้สักลูก
หรือบางทีอาจจะยังเจ็บจากแผลที่ลูกโป่งลูกเก่าทำไว้ไม่หายและยังไม่พร้อมจับลูกอื่น
ไม่เป็นไรหรอกก็แค่ให้เวลากับมัน แต่อย่าปล่อยให้มันทำร้ายตัวเราเองจนจับลูกโป่งใบอื่นไม่ได้อีก
ทุกอย่างมันต้องใช้เวลาแต่ขอให้เชื่อ และคิดกับตัวเองไว้เสมอว่า
ทุกอย่าง “เดี๋ยวก็หาย” ไม่มีความรู้สึกอะไรมันจะอยู่กับเราได้ตลอดไปหรอก
แต่เราเชื่อนะว่าทุกคนมีลูกโป่งที่เหมาะกับตัวเอง
แล้วสักวันต้องมีสักทางที่ทุกคนจะได้เจอลูกโป่งที่ใช่สำหรับตัวเองแน่นอน
แล้วถึงวันนั้นอย่าปล่อยให้ลูกโป่งที่ใช่หลุดมือไป ดูแลมันดีๆนะ
One day you'll find your right balloon <3