ขอนอกเรื่อง มองต่างมุมนิดนึง คุณพ่อคุณแม่บางคน อาจจะไปมีพื้นฐานที่อื่นมา และคุยอังกฤษกับลูกตั้งแต่เล็ก
ลูกก็สามารถพูดได้คล่องสำเนียงเป๊ะ  ยกตัวอย่างเคสเรา เราเองไปเรียนต่างประเทศมาตั้งแต่ 10-11 ปี  
พอมีลูก พ่อลูกก็ ไทยแท้ ลูกก็ไทย เราคลอดต่างประเทศ ย้ายกลับมาไทย ตั้งแต่ลูก 2 ขวบ การสื่อสารเรากับลูก
ก็เป็นภาษาอังกฤษตั้งแต่ตน พออยู่เมืองไทยไปไหนก็พูดภาษาอังกฤษกับลูก  คนก็มอง แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว
ทำไมถึงพูดได้ มันมีที่มา-ที่ไป ลูกเราอายุ 6 ปี อยู่โรงเรียนได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนพูดภาษาอังกฤษเวลามีงานรร.
คุณครูแผนกสองภาษาก็ปลื้มปริ่มกัน ทั้งๆที่จริงแล้ว ไม่ได้พิเศษอะไร ก็เพียงเพราะเราพูดกับเขาตั้งแต่เกิด
แค่เราป้อนภาษาอังกฤษให้ลูกตั้งแต่เริ่มแรกอยู่แล้ว ถ้าลูกพูดไม่ได้นี่สิ แปลก ..   แต่ถ้าเด็กเกิดไทย เลี้ยงไทย  
ส่วนพ่อแม่ก็จบไทย อยู่ไทยอยู่แล้ว ลูกไม่ได้เรียนนานาชาติ และมีลูกพูดอังกฤษคล่อง
แบบนั้นถือว่าเก่งดี พ่อแม่สอนเก่ง และมีวินัย เพราะพูดคล่องขนาดนั้นก็ต้องมีเทคนิค

ยิ่งถ้าเราเป็นพ่อแม่ ที่พูดภาษาอังกฤษ (เป็นภาษาที่ 2) เราก็ต้องพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ เพื่อที่ลูกจะได้รับศัพท์ใหม่ๆเสมอ
และสำเนียงยิ่งเหมือนก็ยิ่งดี  เราก็เพิ่มศัพท์ใหม่เรื่อยๆตามวัยของเขา  บ้านเราใช้สำเนียงอเมริกันเพราะเราอยู่มาแบบนั้น
ศัพท์อังกฤษบริทิช เราก็จะไม่รู้เท่าไหร่ และไม่สามารถเลียนแบบสำเนียงเขาได้  สมมุติคุณอยากให้ลูกได้อเมริกัน ก็เอาแต่อเมริกัน
ถ้าสลับไป-มา จะทำให้ผลออกมาไม่ดีเท่าที่ควร และจะสับสนเองได้

การที่พ่อแม่ ดูซีรียส์ฝรั่งค่อนข้างช่วยมาก ลูกไม่จำเป็นต้องดูตาม เขาควรจะดูอะไรที่สมวัยเขามากกว่า ยิ่งซีรียส์วัยรุ่น ยิ่งพูดเร็ว
ไม่แนะนำให้พ่อแม่ หรือลูก ดูซีรียส์ที่พูดเร็วๆ หรือบทประชดประชันเยอะๆ   มันไม่ช่วยให้เราพูดได้เท่าไหร่ มีแต่ช่วยเรื่องการฟังเท่านั้นค่ะ
อยากจะให้ลูกพูดได้ เราต้องพูดได้มากกว่า เราต้องศึกษาวิธีการพูดด้วย  หรือถ้าอยากให้ลูกได้สำเนียง  เราก็ต้องมีสำเนียงมากกว่า  
อยากให้ลูกรู้ศัพท์เยอะๆ  เราก็ต้องรู้ศัพท์มากกว่าค่ะ  คือ อยากให้ลูกได้ เราควรเรียนรู้ไปด้วย  เราเป็นคนป้อนข้อมูล     ^^