สวัสดีค่ะเราเริ่มเขียนกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกนะค่ะ อาจจะมีผิดพลาดไปบ้างต้องขออภัยจริงๆ
   
                     ขอเริ่มเลยนะค่ะ เราเป็นผู้หญิงคนนึงค่ะที่รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆถึงมากที่สุด ย้อนไปเมื่อ4 ปีก่อนเราคบกับรุ่นน้องคนนึงค่ะ เราเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันเราเป็นรุ่นพี่ แต่เราอายุห่างกัน2 ปี เราคบกันตั้งแต่ปี54 ค่ะ ไปโรงเรียนอยู่ที่โรงเรียนจะไม่ค่อยคุยกันต่างคนต่างอยู่กับเพื่อน แต่เลิกเรียนก้จะไปหาอะไรกินกันตามประสา ตลอดเวลาที่คบกันเราได้รับแต่สิ่งดีดี เค้าไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ติดเพื่อนด้วย เป็นคนซื่อๆ เพราะมาจากต่างจังหวัดจะไม่ค่อยกร้านโลกเท่าไหร่ แต่เราจะเป็นคนแรงๆพุดแรงทำแรง เรามีทัศนคติที่ตรงกันหลายอย่างค่ะเลยเข้ากันง่าย แต่ถ้าอันไหนที่ไม่ตรงกันก็จะต่างคนต่างเงียบไม่เอามาโต้เถียงชิงชัยชนะกัน เค้าจะยอมเราทุกอย่างเลยค่ะ เค้าเป็นคนขยันหางานโน่นนี่ทำตลอด ตลอดเวลาขาดเหลืออะไรเค้าก้จะคอยช่วยเหลือไม่เคยขาด เราโชคดีมากเลยนะค่ะที่ไม่ว่าจะทุกแค่ไหนเค้าก้ไม่เคยทิ้งเราเลย สิ่งที่เราได้รับตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ เราว่ามันมากพอที่ผู้หญิงคนนึงจะได้รับ
                     
                      แต่เราเองค่ะที่ไม่รู้จักพอ เมื่อช่วงกลางปี57 เราเริ่มหวั่นไหวกับผู้ชายคนนึงที่พึ่งรู้จัก แค่คุยกันไม่เท่าไหร่ แต่เรารู้สึกถูกชะตากับเค้า
ซึ่งจริงๆมันก้เป็นแค่ภาพลวงตาอ้ะค่ะ แรกๆโปโมชั่นอ้ะเนอะมันก้หลอกล่อเรา จนเราหวั่นไหวแล้วก็ทิ้งแฟนที่คบกันมา4ปี เรารู้สึกว่าแย่มากที่ทำแบบนั้น
แต่เรายอมรับนะค่ะ ว่าเราก้ยังคิดถึงเค้า และเค้าก้คงยังคิดถึงเรา เราเลิกกันมา เกือบปีแล้วค่ะ แต่ เค้าก็ยังคอยถามไถ่เราอยู่ตลอดเวลา เรารู้สึกว่า ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เค้าก็ยังดีกับเรา ถึงแม้เราจะทำไม่ดีกับเค้าไว้เยอะ สิ่งที่เราได้รับจากเค้ามันดีมากๆจริงๆค่ะ แต่วันนี้เราเลือกทางเดินใหม่แล้วเราจึงทำได้แค่คิดถึงวันเวลาเก่าๆ

                         เราอยากขอบคุณเค้ามากๆ ที่ทำให้ช่วงชีวิตนึงของเรามีค่าที่สุด และเราก้อยากบอกทุกคนที่เจอรักดีดีว่าให้ดุแลกันดีดีหนักแน่นเข้าไว้ค่ะ แล้วเราจะไม่มานั่งรู้สึกเสียใจทีหลัง

ทั้งหมดในกระทู้นี้ เราอยากให้ทุกคนที่อ่านเข้าใจความรัก และรักษาสิ่งที่ดีที่สุดไว้ ก่อนที่มันจะสายนะค่ะ
หากผิดพลาดต้องขออภัยจริงๆค่ะ

ขอบคุณค่ะ