เรื่องเริ่มจาก ตอนเราอยู่ ม.6 เมื่อปีที่เเล้ว ช่วงที่แอดมิชชั่น เราเรียนสายศิลป์ภาษามา. แต่ดันเลือกเรียน สถาปัตย์  เพราะเราชอบวาดรูป
ด้วยความที่รู้ว่าเราเรียนมาไม่ตรงสายเราเลยพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เรียนคณะนั ตอนนันคิดเเค่ว่าขอให้ได้เรียนคณะนี้ก็พอ ทึ่ไหนก็ได้...
ปรากฎว่าเราสอบติด ที่มหาลัยแห่งหนึ่งในภาคอีสาน เราเป็นคน กทม. แน่นอนค่ะว่าต้องมาไกล ต้องจากลาพ่อ แม่ พี่ น้อง แรกก็ไม่ได้คิดอะไร เห็น พ่อ แม่ดีใจก็ok. แต่พอวันนึงช่วงใกล้ๆ มหาลัยเปิดเทอม ความรู้สึกมันเปลี่ยนค่ะ กลายเป็นว่า เราไม่อยากมาอยู่ที่นี่ อยากอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ มากกว่า
วันแรกที่มาที่นี่ มาทั้งน้ำตาค่ะ เพราะรู้ว่าเราจะไม่ได้อยู่กับท่านเหมือนแต่ก่อน ใจนึงก็เป็นห่วงทางบ้านเพราะฐานะไม่ค่อยดี พอมาอยู่ไกล ภาระค่าใช้จ่ายย่อมเพิ่มขึ้น ที่ผ่านๆมาก็เห็นท่านเหนื่อยมาตลอด ทำงานทุกวัน ไม่หยุด ส.-อา. ทังคิดถึง ทั้งสงสาร กว่าจะได้กลับทีก็ต้องรอวันหยุดยาวค่ะ เพราะค่ารถแพง กลับบ่อยไม่ได้ เราก็เลยคิดว่าเราอยากจะซิ่ว มาเรียนใหม่ใน กทม. แล้วอยู่บ้านสบายใจกว่า แต่อีกใจก็อยากจะเรียนให้จบใน5ปี เพราะไม่อยากเสียเวลาเริ่มต้นใหม่ เราชอบเรียนคณะนี้ สาขานี้ แต่ก็อยากกลับไปอยู่ใกล้ๆท่านมากกว่า เลยตัดสินใจไม่ถูกค่ะ ว่าจะซิ่วดีไหม?
ปล.เรียนภูมิสถาปัตย์ค่ะ มีเปิดสอนเเค่ไม่กี่ที่ กลัวว่าจะสอบไม่ได้ด้วยค่ะT____T จะเลือกทางไหนดีค่ะ