อยากลองระบายเรื่องบางเรื่องบ้างที่เราไม่เคยคุยกับใครเลยค่ะ
ไม่รู้จะแก้ไขยังไงกับความรักที่ตัวเราเองรู้สึกแล้วค่ะ


ตอนนี้เราเห็นแต่ความรักแบบโหดร้ายไปหมด  ทั้งแบบที่รักเค้ามากแต่สุดท้ายก็เลิกกันเพราะไปกันไม่ได้บ้างล่ะ
ดีเกินไป แย่มากๆ และอื่นๆที่เคยเห็น  ทำให้ไม่กล้าเปิดใจ ไม่กล้าที่จะมีความรักเลย
เพื่อนก็ถามค่ะว่า ทำไมยังไม่มีแฟน เราก็ตอบว่า ยังไม่อยากมี เพราะรอบตัวเรา  พอคนนั้นมีแฟน ไม่นานก็เลิกกัน
ด้วยเหตุผลที่ว่าทะเลาะกันบ่อย  บ้างเลิกกันเพราะไม่จริงใจ  บ้างเลิกกันเพราะเยอะ.....
แต่คู่ที่เป็นแฟนกันและยังรักและเป็นแฟนกันอยู่ก็มีค่ะ แต่น้อยมากๆ  ส่วนใหญ่จะเจอแต่แบบ
คบไม่นานก็เลิก ด้วยหลายๆเรื่อง  เราก็ดันซึมซับมาซะหมดเลย  เลยกลายเป็นคนขี้ระแวงไม่กล้าจีบใคร
และไม่ให้ใครมาจีบเช่นกัน กลายเป็นคนที่มองความรักว่าเป็นเรื่องหลอกลวงไปหมดแล้ว

จริงๆพ่อแม่ก็ไม่ได้เลิกกันนะคะ ยังอยู่ด้วยกัน แต่เหมือนไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย เหมือนอยู่เพราะมีพวกเรามากกว่า
มีเพื่อนที่เรารัก แต่กลับรู้สึกว่าเค้ามองเราเป็นเพื่อนจริงๆรึป่าว
เราไม่เคยทิ้งเพื่อน แต่ทำไมกลายเป็นเราโดนเพื่อนทิ้งไว้สุดท้ายตลอดเวลา เหมือนอารมณ์ไม่สนใจ
แล้วเราก็ชอบคิดบวกไว้ก่อนทุกครั้งว่าเค้ารีบมั้ง.....แต่ไม่เคยใช่เลย....
ก็เลยมีคำถามอีกว่าสิ่งที่เราป็นอยู่มันมีค่าสำหรับเพื่อนๆบ้างไหม?

จนตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเริ่มกลายเป็นคนเย็นชา ไม่สนใจใคร
เริ่มจากไม่แคร์คนที่เคยแคร์ด้วย เริ่มพูดจาห้วนมากขึ้น เริ่มอยากอยู่คนเดียว
ไม่อยากมีใครมาอยู่ใกล้  ความรักกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าไปแล้ว
ยิ่งเพิ่งมีคนใกล้ตัวมาพูดเสียดแทงจิตใจเรามากๆอีก
ยิ่งทำให้เราคิดว่า ความรักไม่มีอยู่จริง เป็นแค่เรื่องหลอกลวง
สิ่งที่ได้จากพ่อแม่ อาจจะเป็นความรัก แต่รักแบบเต็มใจหรือฝืนๆกันแน่
จากเพื่อน ก็เริ่มกลายเป็นใส่หน้ากากเข้าหากัน ค่อยๆเริ่มทีละนิดๆ
ในบ้านเราก็กลายเป็นคนเงียบๆไปและ

ดูแย่มากๆเลยใช่ไหมคะ
เราควรไปพบจิตแพทย์ใช่ไหมคะ?