คือตอนนี้กำลังเครียดมากค่ะ
จริงๆแล้วเราชอบภาษามากค่ะ ภาษาอังกฤษเวลาเรียนในห้องมีความสุขมาก รู้เลยว่าเราเลือกสายการเรียนผิด เราอยากเรียนศิลป์ภาษา พอมาถึงช่วงสอบเข้ามหาลัยตอนม.6 เราอยากเรียนมนุษย์ศาสตร์มากค่ะ เราก็ติด ดีใจมาก เราอิ่มตัวแล้วเราติดมนุษย์ศาสตร์และศิลป์ศาสตร์ภาษาอังกฤษ มอดังไปสองที่ แต่เราก็คิดว่าน่าจะเอาวุฒิครูไปด้วยเลยเรียนเพิ่มอีกปีเดียวได้เป็นครูแถมได้อยู่ในสายงายที่ชอบด้วยค่ะ เราเลยไปสอบราชภัฏจังหวัดเราก็ติด เป็นครูอังกฤษซึ่งตอนนั้นเราดีใจมากค่ะ เลิกเดินสอบเพราะพอแล้ว ได้ที่เรียนในสาขาที่ตัวเองชอบมาถึงสามที่นี่ก็ไม่ธรรมดาแล้ว
แต่แล้วมันมีปัญหาอยู่ที่ ช่วงก่อนหน้านั้นเราสมัครไปทั่ว หนึ่งในสาขาที่สมัครคือพยาบาล แต่เราติดครูอิ๊งก่อน เราเลยจะไม่ไปสอบพยาบาล
แต่มาวันหนึ่งไปทำบุญที่วัดเจอพี่โรงเรียนเค้าเรียนพยาบาลมอเดียวกันกับที่เราไปสมัครอยู่ปีสอง พี่เค้าก็มาพูดรบเร้าให้เราไปสมัครว่าเราติดแน่ๆข้อสอบไม่ยาก แล้วก็มาโน้มน้าวแม่เราบอกว่าเราเก่งอยู่แล้วติดแน่ๆ แม่เราเลยมาบอกให้เราลองไปสอบดูก็ไม่เสียหาย ไปสอบเล่นๆ เราก็เลยโอเค ไปก็ได้ ได้เข้าเมืองไปเที่ยวด้วย คิดซะว่าไปเที่ยวแล้วได้สอบละกัน พอเราไปสอบปรากกฎว่าเราติด แล้วเราบอกแม่ว่าจะไม่เอายังไงก็ไม่เอาแน่ๆ แต่แม่กลับพูดกลับคำ คนละอย่างที่บอกเราในวันนั้น แม่บอกว่า เรียนพยาบาลนี่แหละดีแล้ว ได้เลี้ยงดูพ่อแม่ จบมามีงานทำเป็นอาชีพที่ทำบุญ แม่ตายไปจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงลูก เราบอกแม่ว่า ไม่เรียน ไม่ชอบเรียนไม่ได้ ต้องให้เราไปเช็ดอึ เช็ดหนองให้คนไข้เราทำไม่ได้แน่ๆ เราเป็นโรคกลัวรู แล้วก็เป็นคนชอบรังเกียจด้วย แม่ก็พูดอีกบอกว่า มอที่เรียนพยาบาลเพิ่งมีโรงพยาบาลของมอยังไม่มีคนไข้ที่น่ารังเกียจนาดนั้น แล้วแม่ก็พูจนถึงขั้นว่า ไม่รักแม่เหรอลูก หนูไม่อยากดูแลแม่เหรอ ซึ่งมันไม่เกี่ยวกันเลย เรียนพยาบาลคือรักแม่ แต่เรียนอย่างอื่นไม่รัก แม่คิดแบบนี้ใช่มั้ย
ช่วงนั้นเราคิดเยอะมาก ร้องไห้ทุกคืน ไม่เรียน ไม่อยากเรียน แต่ก็โดนบังคับไปรายงานตัว ไปสอบสัมภาษณ์ ไปจ่ายตังค์ เราโดนหมด และผลสุดท้ายเราก็ได้มาเรียน และตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย ไม่อยากคบใคร ไม่อยากมีเพื่อน อยากอยู่คนเดดียว เวลาก็ผ่านมาหกเดือนแล้วเรายังไม่มีอารมณ์ร่วมอะไรสักอย่าง ไม่รู้สึกอยากทำอะไรเลย โทรไปคุยเรื่องนี้กับแม่ แม่ก็ประชดมาว่าให้ลาออกไปเลย แถมยังบอกอีกว่าเราเลือกทางนี้เอง เราเลยบอกว่าเลือกแบบโดนบังคับไง แม่กดรามาไปต่างๆ
แล้วก็วันเสาร์ อาทิตย์ที่แล้วพ่อกับแม่มาหา พ่อบอกว่าอยากบริจาคร่างกายให้กับมอที่เราเรียนอีก ยิ่งเป็นการกดดันเราให้เราอยู่ต่อ ตอนนี้เครียดมาก เมื่อกี้เพิ่งโทรไปหาแม่กะจะบอกแม่เรื่องเรียนไม่ได้ แต่แม่กลับชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า รู้สึกดีใจแทนเราที่พ่อจะบริจาคร่างกายเพื่อให้คณะเราและเราได้เรียน ทำเอาเราสะอึกพูดไม่ออก เลยไม่ได้คุยเรื่องนี้กับแม่ ตอนนี้เราเครียดมากเป็นโรคซึมเศร้า พี่พยาบาลปีสามบอกเราว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้อีกต่อไปเราก็คือผู้ป่วยจิตเวชดีๆนี่เอง เรายิ่งรู้สึกเครียดแล้วก็กดดันมาก รู้สึกเหมือนได้รับมรสุมอะไรสักอย่างที่ผ่านเข้ามาในอกเราแล้วมันไม่ผ่านออกไป เราคิดจะซิ่วทุกลมหายใจ โทรไประบายให้เพื่อฟังก็ร้องไห้ตลอด โทรไปหาเพื่อนบ่อย จนกลัวจะรบกวนเวลาเพื่อน ทุกครั้งที่เรานึกขึ้นได้ว่ารู้ว่าต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปทั้งชีวิตเราก็จะน้ำตาซึมตลอด เป็นแบบนี้ตั้งแต่เปิดเทอมเลย
ตอนนี้เครียดมากสมองแทบจะระเบิด จะหาทางทำไงดีคะให้แม่เข้าใจ ตอนนี้จะเป็นบ้าอยู่แล้วค่ะ
โดนแม่บังคับเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ
จริงๆแล้วเราชอบภาษามากค่ะ ภาษาอังกฤษเวลาเรียนในห้องมีความสุขมาก รู้เลยว่าเราเลือกสายการเรียนผิด เราอยากเรียนศิลป์ภาษา พอมาถึงช่วงสอบเข้ามหาลัยตอนม.6 เราอยากเรียนมนุษย์ศาสตร์มากค่ะ เราก็ติด ดีใจมาก เราอิ่มตัวแล้วเราติดมนุษย์ศาสตร์และศิลป์ศาสตร์ภาษาอังกฤษ มอดังไปสองที่ แต่เราก็คิดว่าน่าจะเอาวุฒิครูไปด้วยเลยเรียนเพิ่มอีกปีเดียวได้เป็นครูแถมได้อยู่ในสายงายที่ชอบด้วยค่ะ เราเลยไปสอบราชภัฏจังหวัดเราก็ติด เป็นครูอังกฤษซึ่งตอนนั้นเราดีใจมากค่ะ เลิกเดินสอบเพราะพอแล้ว ได้ที่เรียนในสาขาที่ตัวเองชอบมาถึงสามที่นี่ก็ไม่ธรรมดาแล้ว
แต่แล้วมันมีปัญหาอยู่ที่ ช่วงก่อนหน้านั้นเราสมัครไปทั่ว หนึ่งในสาขาที่สมัครคือพยาบาล แต่เราติดครูอิ๊งก่อน เราเลยจะไม่ไปสอบพยาบาล
แต่มาวันหนึ่งไปทำบุญที่วัดเจอพี่โรงเรียนเค้าเรียนพยาบาลมอเดียวกันกับที่เราไปสมัครอยู่ปีสอง พี่เค้าก็มาพูดรบเร้าให้เราไปสมัครว่าเราติดแน่ๆข้อสอบไม่ยาก แล้วก็มาโน้มน้าวแม่เราบอกว่าเราเก่งอยู่แล้วติดแน่ๆ แม่เราเลยมาบอกให้เราลองไปสอบดูก็ไม่เสียหาย ไปสอบเล่นๆ เราก็เลยโอเค ไปก็ได้ ได้เข้าเมืองไปเที่ยวด้วย คิดซะว่าไปเที่ยวแล้วได้สอบละกัน พอเราไปสอบปรากกฎว่าเราติด แล้วเราบอกแม่ว่าจะไม่เอายังไงก็ไม่เอาแน่ๆ แต่แม่กลับพูดกลับคำ คนละอย่างที่บอกเราในวันนั้น แม่บอกว่า เรียนพยาบาลนี่แหละดีแล้ว ได้เลี้ยงดูพ่อแม่ จบมามีงานทำเป็นอาชีพที่ทำบุญ แม่ตายไปจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงลูก เราบอกแม่ว่า ไม่เรียน ไม่ชอบเรียนไม่ได้ ต้องให้เราไปเช็ดอึ เช็ดหนองให้คนไข้เราทำไม่ได้แน่ๆ เราเป็นโรคกลัวรู แล้วก็เป็นคนชอบรังเกียจด้วย แม่ก็พูดอีกบอกว่า มอที่เรียนพยาบาลเพิ่งมีโรงพยาบาลของมอยังไม่มีคนไข้ที่น่ารังเกียจนาดนั้น แล้วแม่ก็พูจนถึงขั้นว่า ไม่รักแม่เหรอลูก หนูไม่อยากดูแลแม่เหรอ ซึ่งมันไม่เกี่ยวกันเลย เรียนพยาบาลคือรักแม่ แต่เรียนอย่างอื่นไม่รัก แม่คิดแบบนี้ใช่มั้ย
ช่วงนั้นเราคิดเยอะมาก ร้องไห้ทุกคืน ไม่เรียน ไม่อยากเรียน แต่ก็โดนบังคับไปรายงานตัว ไปสอบสัมภาษณ์ ไปจ่ายตังค์ เราโดนหมด และผลสุดท้ายเราก็ได้มาเรียน และตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย ไม่อยากคบใคร ไม่อยากมีเพื่อน อยากอยู่คนเดดียว เวลาก็ผ่านมาหกเดือนแล้วเรายังไม่มีอารมณ์ร่วมอะไรสักอย่าง ไม่รู้สึกอยากทำอะไรเลย โทรไปคุยเรื่องนี้กับแม่ แม่ก็ประชดมาว่าให้ลาออกไปเลย แถมยังบอกอีกว่าเราเลือกทางนี้เอง เราเลยบอกว่าเลือกแบบโดนบังคับไง แม่กดรามาไปต่างๆ
แล้วก็วันเสาร์ อาทิตย์ที่แล้วพ่อกับแม่มาหา พ่อบอกว่าอยากบริจาคร่างกายให้กับมอที่เราเรียนอีก ยิ่งเป็นการกดดันเราให้เราอยู่ต่อ ตอนนี้เครียดมาก เมื่อกี้เพิ่งโทรไปหาแม่กะจะบอกแม่เรื่องเรียนไม่ได้ แต่แม่กลับชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า รู้สึกดีใจแทนเราที่พ่อจะบริจาคร่างกายเพื่อให้คณะเราและเราได้เรียน ทำเอาเราสะอึกพูดไม่ออก เลยไม่ได้คุยเรื่องนี้กับแม่ ตอนนี้เราเครียดมากเป็นโรคซึมเศร้า พี่พยาบาลปีสามบอกเราว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้อีกต่อไปเราก็คือผู้ป่วยจิตเวชดีๆนี่เอง เรายิ่งรู้สึกเครียดแล้วก็กดดันมาก รู้สึกเหมือนได้รับมรสุมอะไรสักอย่างที่ผ่านเข้ามาในอกเราแล้วมันไม่ผ่านออกไป เราคิดจะซิ่วทุกลมหายใจ โทรไประบายให้เพื่อฟังก็ร้องไห้ตลอด โทรไปหาเพื่อนบ่อย จนกลัวจะรบกวนเวลาเพื่อน ทุกครั้งที่เรานึกขึ้นได้ว่ารู้ว่าต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปทั้งชีวิตเราก็จะน้ำตาซึมตลอด เป็นแบบนี้ตั้งแต่เปิดเทอมเลย
ตอนนี้เครียดมากสมองแทบจะระเบิด จะหาทางทำไงดีคะให้แม่เข้าใจ ตอนนี้จะเป็นบ้าอยู่แล้วค่ะ