เรื่องมีอยู่ว่า เราเพิ่งเคยมีแฟนเป็นทอมครั้งแรก และแฟนทอมคนนี้ก็เป็นคนแรกที่เรามีอะไรด้วย ช่วงแรกๆเรามีความสุขมากที่อยู่ด้วยกันตลอด ไปไหนไปกัน ยอมลำบากด้วยกัน ทั้งๆที่ใครต่อใครก็ถามเรานะว่าจะไหวมั้ย แน่ใจรึป่าว ที่คบทอม เพราะไม่มีวี่แววว่าเราจะชอบทอมได้ เราก็ยืนยันและต่อสู้อุปสรรคต่างๆให้คนอื่นเห็น จนเข้าสู่ปีที่ 3 เราอยู่กันคนละที่ (เราทำงาน เขาเรียน)เราเริ่มระหองระแหง ทะเลาะกันบ่อย ด้วยเรื่องหึงหวงเป็นส่วนใหญ่ ตอนนั้นเราก็หึงมาก แต่ไม่เคยก้าวก่ายโทรศัพท์และแชทของเขา จนวันหนึ่งมีน้องผู้หญิงมาโพสต์ส่งรูปดอกกุหลาบให้ในเฟซบุ๊ค เราเลยจับได้ว่าเขาแอบคุยกัน ตั้งแต่วันนั้นก็รู้สึกว่าเขาโกหกเราหลายอย่าง ช่วงปลายปีเราไปเที่ยวทะเลกันกับเพื่อนๆและผู้ใหญ่ที่เราต่างก็เคารพนับถือ สุดท้ายก็เกิดเรื่องจนได้ วันนั้นเราทนไม่ได้จริงๆ ที่เขาติดโทรศัพท์และไม่สนใจใครเลย พอว่างหน่อยก็แอบไปคุยโทรศัพท์ เราก็ทะเลาะกัน เราโยนโทรศัพท์เขาทิ้ง และร้องไห้วิ่งลงทะเลจนเราเกือบจมน้ำต่อหน้า แต่เขาเลือกที่จะวิ่งไปเก็บโทรศัพท์ ตอนนั้นเหมือนใจจะสลายในความจริงที่เจอกับตัวเอง หลังจากนั้นเพื่อนๆในกลุ่มก็เริ่มตีตัวออกห่างเขา แต่เขากลับโทษตัวเราที่ทำให้เขาไม่เหลือใคร เขาว่าเราทำลายเขา สุดท้ายด้วยความกลัวจะสูญเสียเขาไปและเราก็รักเขามาก เราก็ให้โอกาสและกลับมาคบกันเหมือนเดิม ในปีที่ 4 เขาบอกว่าจะย้ายหอพักไปอยู่กับเพื่อน ทั้งๆที่ก่อนหน้าอยู่ห้องคนเดียวเผื่อเราไปหา ตลอดปีที่ 4 เขาไม่ให้ใครรู้เลยว่าบ้านเช่าที่ว่านั้นอยู่ตรงไหน ในตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกแล้วว่า มันไม่ใช่สิ่งที่แฟนเขาทำกันแล้ว เราก็เริ่มปลงๆ จนมีทอมคนใหม่เริ่มเข้ามา เราก็คุยเล่นๆไป ไม่ได้คิดจริงจัง เพราะในเมื่อเขาทำได้เราก็ทำได้ แต่แล้วเขาก็รู้เรื่องจนได้ มาโวยวายและต่อว่าเราอย่างหนัก โกรธเราแบบไม่มองหน้าแล้วก็เริ่มเปลี่ยนไป เราก็ง้อและไม่ทำอย่างนั้นอีก เรากลับมาเป็นคนเดิม พอเข้าปีที่ 5 เราย้ายที่ทำงานกลับมาอยู่ใกล้ภูมิลำเนา เขาก็ทำทีว่าไม่อยากให้เรามา กลัวเราจะมีคนอื่น กลัวพ่อแม่เราไม่ให้เราไปหาเขา ตอนนั้นทุกข์ใจมาก คือเราก็รักเขานั่นแหละ สุดท้ายพอเราย้ายมาจริงๆ เราก็ร้องไห้คิดถึงเขานะ แต่ก็มีปัญหากันจนได้ เพราะมีเพื่อนชายสมัยเรียนมัธยมเริ่มเข้ามาพูดด้วยและก็ปรึกษาเรื่องแฟน เรื่องนั่นนี่ไป ก็ไม่ได้มีอะไรทั้งสองฝ่าย เราเป็นคนคุยเก่ง เข้าคนง่าย ที่ทำงานเลยรู้จักกันคุยเล่น แซวกันตามประสา แต่คนที่ทำงานก็รู้อยู่ว่าเรามีแฟนเป็นทอม เพราะเขาก็มาหาเราบ้าง จนช่วงกลางๆปีที่ 5 เราเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นเพราะเรื่อง อยู่ไกล เราไม่มีเวลาและครอบครัวของเราไม่ยอมรับ เลยต่างคนต่างอยู่ และเราก็เปิดโอกาสให้เพื่อนชายคนนั้นเข้ามา เพราะเขาก็เลิกกับแฟนได้ไม่นาน ก็คุยกันเรื่อยๆแต่เปิดใจคุย ไปกินข้าวด้วยกัน 2 ครั้งดูหนัง 1 ครั้งและไปเที่ยวที่บ้านอีก 1 ครั้ง แต่น่าแปลกที่ทุกอย่างคนที่เป็นทอมรู้หมด ว่าเราไปไหนกับใคร ตอนนั้นก็สับสนว่าเราเลือกดีแล้วใช่มั้ย เพราะทอมคนนั้นมาขอร้องและอยากให้เรากลับไป เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา ตอนนั้นเราก็บอกไปว่ากลับไปไม่ได้ เพราะคนใหม่เขาดีและทำให้เราสบายใจมาก เขาคงเสียใจมาก แต่เราก็เลือกไม่กลับไป จนสุดท้ายอีก 3 เดือนเราก็ฝืนใจตัวเองไม่ได้เลยบอกคนใหม่ไปว่าขอโทษที่ไปต่อไม่ได้เราไม่อยากเห็นแก่ตัว เรายังรักคนเดิมอยู่ แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ แล้วเราก็กลับมาหาแฟนทอม ตอนแรกเขาก็งงๆและไม่เชื่อเขากลัวเราหลอกเขา แต่ตอนหลังมาเราก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเรารักเขาจริง ทีนี้เราก็คบกันดีมากไม่มีเรื่องทะเลาะอะไรอีก แต่เราก็ยังไม่สนิทใจมากนักเพราะเขาจะคอยประชดเราเรื่องที่เราไปบ้านผู้ชาย เราทิ้งเขา จนบางทีเราก็อึดอัด หลังๆมาเขาไม่ค่อยสนใจเราเลย อยู่ด้วยกันก็เล่นแต่โทรศัพท์ พอเราทำบ้างก็ว่าเรา มีครั้งหนึ่งที่เขาคว้าโทรศัพท์เราไปเช็ค เขาก็แอบเก็บข้อความในแชทที่เราคุยกับเพื่อนชายคนนั้นกับเพื่อนที่ทำงานเราไว้ เขาอ่านแล้วก็ใส่ความว่าเราไปเป็นชู้กับคนที่ทำงาน ทั้งๆที่มันปกติมากในการพูด เขาพาลไปทุกเรื่องและ หลังจากนั้นทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเขาจะเอาเรื่องพวกนี้มารื้อฟื้น สิ่งที่เรารับไม่ได้คือการที่เขากล่าวหาว่าเราเป็นชู้กับคนอื่นนี่แหละและเขาจะพูดตลอดว่าเราน่ะผ่านอะไรมาก็ไม่รู้ แล้วก็จะว่าเราไม่รู้จักพอ ว่าเราอยากได้ผู้ชายเพราะผู้ชายมีค_ย คือเรารับไม่ได้จริงๆ จนตอนนี้เราตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตเขา เราก็รู้สึกผิดในใจที่ทิ้งเขา เลยมานั่งคิดว่า ทำไมเขาถึงเป็นได้ขนาดนี้ ที่เขาว่าเราทั้งหมดเพราะเขาไม่ได้รักเราเลยใช่มั้ย สิ่งที่เราทำถูกแล้วใช่มั้ย