ชีวิตปกติที่ทำแต่งาน เช้า8โมงถึง5โมงครึ่งเย็น
ไม่มีวันหยุดใดๆยกเว้นวันอาทิตย์
ร่างกายทำงานตลอดเวลา ไม่ได้พักผ่อน
จนถึงเวลาที่ จิตใจเรียกร้องให้หยุดพักบ้าง
เขียนใบลา เก็บของใส่กระเป๋า ...

รุ่งเช้าแบกกระเป๋าเตรียมเข้ากรุงเทพ
ตรงดิ่งจับรถตู้รอบเช้ามืดจากนครปฐมไปยังอนุเสาวรีย์ชัยฯ.......


เดินหาวินจระเข้ปราณ ไปยังหาดทรายที่แสนเงียบ
นั่งรถจนตูดด้าน สลบใส่รถตู้ไป3รอบ



ตื่นมาถึงปากน้ำปราณ นั่งมองข้างทางไปเรื่อย
จนถึงที่หมาย บอกคนขับรถตู้ ขอลงหน้าร้านอาหาร ครัวลัดดา
เติมพลังก่อนไปหาที่พัก ......





อาหารอร่อย ราคาไม่แพง ที่โดนใจน่าจะเป็นแกงชะคามปู คลุกกับข้าวสวย







ร้านนี้บรรยากาศดีทีเดียวมีบ่อปลาด้านล่าง




นั่งพักเติมพลัง ซักพัก สอบถามเจ้าของร้านว่าที่พักไหนน่าสนใจบ้าง
เจ้าของร้านก็แนะนำมา 3-4ที่ ก็ได้เวลา เดินทางต่อ ไปยังหน้าหาด
(ถ้าใครสนใจจะมาแนะนำลงหน้าหาดเช่ามอไซก่อน)



วนๆๆดู เจอสาวพนักงานทักทายเลยลองจอดถามดู เลยตกลงปลงใจ พักที่นี่แหละ celisa








ทั้งสิบกว่าห้อง มีแค่เรากับ ชาวต่างชาติอีกคู่นึง เหมือนเหมาอยู่เลย เงียบมาก ได้เวลาไปเดินริมหาด
ท้องฟ้าเมฆเยอะบังแสงแดดเลยเดินสบายหน่อย



เพราะเป็นช่วงโลว์ซีซั่น คนเลยเงียบมาก



เดินไปคุยกับพนักงานได้ความว่า ชาวต่างชาติที่มาพัก เป็นหุ้นส่วนของทางรีสอร์ท
อ่าว นี่เราเหมารีสอร์ทพักรึนี่  

หลังจากกินลมชมวิว เดินเล่นแล้ว
ก็ถึงเวลา แว้นมอไซ ไปริมหาดเรื่อยๆ จอดแวะดูนั่นนี่ ไปเรื่อย ...





แถวนี้ที่เที่ยวไม่เยอะมาก มีถ้ำพระยานคร เกาะเล็กๆ กับหาดเงียบๆ

แต่เราอยากแค่นั่งมองทะเลสงบๆ ฟังเพลงสบายๆ เลยเลือกที่จะไม่ไปไหน
(จริงๆเคยไปมาแล้ว 5555)



ใช้ชีวิตนั่งกินกาแฟ มองทะเล ฟังเพลง ทำนั่นนี่ไปเรื่อย




เช้าขี่มอไซไปนั่งจิบกาแฟ ปาท่งโก๋ที่ริมหาด มองหมาเดิน
มองชาวบ้าน โบกมือให้ฝรั่ง ที่นานๆจะมีให้เห็น






ทริปนี้ถ่ายรูปน้อยที่มาก ปกติ จะต้องทำกิจกรรมนั่นนี่ แวะไปดูนั่นเดินนี่
แต่เพราะด้วยความที่อยากเรื่อยเปื่อย
อยากทำตัวเป็นหมาทะเล เดินๆริมหาด นั่งฟังเพลงอ่านหนังสือ นอนมองอะไรไปเรื่อย







ถึงเวลาโบกมืออำลา หาดแสนสงบ

แล้วพบกันใหม่ สามร้อยยอด ประจวบ...เหมาะ