เรื่องมีอยู่ว่า ครั้งหนึ่งเมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว ผมกำลังสร้างตัวสร้างครอบครัว แต่ก้พังลงเพราะความงอนกันแล้วบานปลาย ควบคุมไม่อยู่
สติผมกระเจิง ผมจึงไปตั้งสติที่จังหวัดหนึ่งที่มีเทพมังกรเป็น landmark ช่วงเวลาที่สับสน ละอายใจสำนึกผิดต่าง ๆ วนเวียนเหมือนเงา แรงเงา
ผมทำงานเป็นกราฟฟิคที่กทม. จึงทำงานแบบฟรีแลนซ์ ใช้ชีวิตแบบแลนซ์ ๆ สแตนบายเกือบ 24 ชม. แก้งาน รับงาน ไหนจะเอาด่วน เอาเร่ง
วันหนึ่งเมื่อถูกคู่ชีวิตไล่ออกจากชีวิต เจ็บปวดเกินบรรยาย ผมจึงระงับความเจ็บปวดด้วยมอร์ฟีนแคปซูล อยู่มาวันหนึ่งผมคงเบลอเพราะฤทธิ์ยาและเหม่อลอย
ผมลืมไปว่ากินมากี่โดส ในที่สุดผมช๊อคอาเจียนไม่หยุด กินนํ้าก้ยังออกเป็นนํ้า ป้าเจ้าของหอมาเคาะห้องแล้วบอกผมไปโรงบาลเถอะ ผมเพิ่งมาอยู่ไม่ถึงเดือน โรงพยาบาลอยู่ไหนยังไม่รู้เลย ผมถามทางป้าแล้วปั่นจักรยานไปโรงพยาบาลเอง พอไปถึงโรงพยาบาลทำบัตร รอคิว ระหว่างรอผมอาเจียนจนไม่มีอะไรจะออก ออกมาเป็นฟองๆๆขาวๆ เหมือนแฟ้ป ถัดมาสัก 30 นาทีหมอตรวจแล้วบอกว่า over does หมอจะฉีดยาให้ แต่ผมกลัวเข็มเลยไม่ฉีด ...!!!
ผมนอนพะงาบๆ อยู่หน้าห้องจ่ายา ผมรวบรวมเรี่ยวแรงเดินไปซื้อ coke มากินทำให้รู้สึกเบาขึ้นนิดหน่อย แล้วปั่นจักรยานกลับหออย่างฝันๆ เบลอๆ
ตอนนี้ผมรู้สึกหมดแรงมาก เห็นภาพสติสุดท้ายคล้ายอยู่ในอุโมงค์แล้วมีแสงริบๆ เป็นทางออก
ไม้รู้ผมหมดสติไปนานเท่าไร แล้วผมก้ตื่นอีกครั้งเพราะเสียงนกกาเหว่า มาร้องตรงหน้าต่างดังมาก ผมสำรวจตัวเองตอนแรกคิดว่าตายไปแล้ว โอเคเรายังไม่ตาย แต่หลังจากนี้ผมเห็นบางสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเห็นหรือมีจริง ผมเห็นรถไฟสายปรโลก หรือรถไฟผีครับ หัวจักรอัลสตอมพร้อมขบวนมืดๆ
หลังจากที่ผมฟื้นกลับมา ผมก้ออกกำลังกายดูแลตัวเอง 1 สัปดาห์หลังจากนั้นผมปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ คืนนั้นประมาณก่อนเที่ยงคืน ผมปั่นจักรยานเลาะขนาบทางรถไฟ เลยสถานีปากนํ้าโพมาหน่อย ทุกอย่างเงียบมากผมได้ยินเสียงหวูดรถไฟมาไกลๆ เสียงแหบๆ แต่ก้องมาก ทุกครั้งที่เสียงหวูดหมาจะหอนครับ หอนยาวๆๆ ขนลุก เสียงรถไฟใกล้เข้ามา เสียงเครื่องยนต์ดังแบบน่ากลัวบอกไม่ถูก หมาก้หอนเป็นฝูง หอนตอนรถไฟวิ่งผ่าน
ผมอยู่ห่างจากรางรถไฟประมาณ 2-3 เมตร จึงทำให้เห็นรายละเอียดได้ชัดเจนระดับ HD เสียงเครื่องยนต์คำรามสนั่น ผมเห็นชัดๆว่าเป็นรถจักรอัลสตอมเก่าๆ พร้อมกับเสียงหมาหอน ผมเห็นตู้โดยสารมืด ว่างเปล่า ไม่มีคนเลยสักตู้ หมายังหอนแบโหยหวนเหมือนในหนังผีเลยครับ
กลับมาจากความตาย หลังจากนั้น
สติผมกระเจิง ผมจึงไปตั้งสติที่จังหวัดหนึ่งที่มีเทพมังกรเป็น landmark ช่วงเวลาที่สับสน ละอายใจสำนึกผิดต่าง ๆ วนเวียนเหมือนเงา แรงเงา
ผมทำงานเป็นกราฟฟิคที่กทม. จึงทำงานแบบฟรีแลนซ์ ใช้ชีวิตแบบแลนซ์ ๆ สแตนบายเกือบ 24 ชม. แก้งาน รับงาน ไหนจะเอาด่วน เอาเร่ง
วันหนึ่งเมื่อถูกคู่ชีวิตไล่ออกจากชีวิต เจ็บปวดเกินบรรยาย ผมจึงระงับความเจ็บปวดด้วยมอร์ฟีนแคปซูล อยู่มาวันหนึ่งผมคงเบลอเพราะฤทธิ์ยาและเหม่อลอย
ผมลืมไปว่ากินมากี่โดส ในที่สุดผมช๊อคอาเจียนไม่หยุด กินนํ้าก้ยังออกเป็นนํ้า ป้าเจ้าของหอมาเคาะห้องแล้วบอกผมไปโรงบาลเถอะ ผมเพิ่งมาอยู่ไม่ถึงเดือน โรงพยาบาลอยู่ไหนยังไม่รู้เลย ผมถามทางป้าแล้วปั่นจักรยานไปโรงพยาบาลเอง พอไปถึงโรงพยาบาลทำบัตร รอคิว ระหว่างรอผมอาเจียนจนไม่มีอะไรจะออก ออกมาเป็นฟองๆๆขาวๆ เหมือนแฟ้ป ถัดมาสัก 30 นาทีหมอตรวจแล้วบอกว่า over does หมอจะฉีดยาให้ แต่ผมกลัวเข็มเลยไม่ฉีด ...!!!
ผมนอนพะงาบๆ อยู่หน้าห้องจ่ายา ผมรวบรวมเรี่ยวแรงเดินไปซื้อ coke มากินทำให้รู้สึกเบาขึ้นนิดหน่อย แล้วปั่นจักรยานกลับหออย่างฝันๆ เบลอๆ
ตอนนี้ผมรู้สึกหมดแรงมาก เห็นภาพสติสุดท้ายคล้ายอยู่ในอุโมงค์แล้วมีแสงริบๆ เป็นทางออก
ไม้รู้ผมหมดสติไปนานเท่าไร แล้วผมก้ตื่นอีกครั้งเพราะเสียงนกกาเหว่า มาร้องตรงหน้าต่างดังมาก ผมสำรวจตัวเองตอนแรกคิดว่าตายไปแล้ว โอเคเรายังไม่ตาย แต่หลังจากนี้ผมเห็นบางสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเห็นหรือมีจริง ผมเห็นรถไฟสายปรโลก หรือรถไฟผีครับ หัวจักรอัลสตอมพร้อมขบวนมืดๆ
หลังจากที่ผมฟื้นกลับมา ผมก้ออกกำลังกายดูแลตัวเอง 1 สัปดาห์หลังจากนั้นผมปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ คืนนั้นประมาณก่อนเที่ยงคืน ผมปั่นจักรยานเลาะขนาบทางรถไฟ เลยสถานีปากนํ้าโพมาหน่อย ทุกอย่างเงียบมากผมได้ยินเสียงหวูดรถไฟมาไกลๆ เสียงแหบๆ แต่ก้องมาก ทุกครั้งที่เสียงหวูดหมาจะหอนครับ หอนยาวๆๆ ขนลุก เสียงรถไฟใกล้เข้ามา เสียงเครื่องยนต์ดังแบบน่ากลัวบอกไม่ถูก หมาก้หอนเป็นฝูง หอนตอนรถไฟวิ่งผ่าน
ผมอยู่ห่างจากรางรถไฟประมาณ 2-3 เมตร จึงทำให้เห็นรายละเอียดได้ชัดเจนระดับ HD เสียงเครื่องยนต์คำรามสนั่น ผมเห็นชัดๆว่าเป็นรถจักรอัลสตอมเก่าๆ พร้อมกับเสียงหมาหอน ผมเห็นตู้โดยสารมืด ว่างเปล่า ไม่มีคนเลยสักตู้ หมายังหอนแบโหยหวนเหมือนในหนังผีเลยครับ