1. อ่านหนังสือ - อย่าอ่านหนังสือนวนิยายรัก ทุกครั้งที่เขียนถึงฉากรัก ชีวิตจะอับเฉา ณ บรรทัดนั้น
แนะนำให้หาหนังสือปรัชญาชีวิต ของน้าวินทร์ เลียววาริณ (จำไม่ได้สะกดยังไง) เจอกี่เล่มเหมามาเลย
หรือถ้าไม่ใช่ปรัชญาชีวิต คุณเริ่มจากเรื่องประชาธิปไตยบนเส้นขนานก่อนก็ได้ จากนั้นอ่านหลังอ่านบุรี
แล้วก็ปลาที่ว่ายในสนามฟุตบอล

เมื่อถึงระยะที่หัวใจเริ่มรับได้กับการไม่มีเขาอยู่ ให้เปลี่ยนไปอ่านการ์ตูนฟงอวิ๋นของหมาหยงเฉิน
ผมอ่านตั้งแต่เล่ม 1 ถึงเล่ม 48 แล้วก็เลิกอ่าน ทุกวันนี้น่าจะมีเล่มร้อยกว่าไปแล้ว โคนันยังเรียกพ่อ

2. ปลูกพืช - แนะนำพืชตระกูลถั่ว ..เป็นสูตรสำเร็จมาตั้งแต่เรียนวิชาเกษตรเด็กประถมยุค 1980s แล้ว
เอะอะทำด๋อยอะไรก็ให้ปลูกพืชตระกูลถั่ว ไม่รู้ปลูกไปทำไมเหมือนกัน คุณปลูกแล้วรู้แล้วบอกผมบ้างก็ดี

3. ถ้าคุณอยู่ในเขตทุรกันดาร มีโรงเรียนเขต คุณไปดูว่ามีกิจกรรมอะไรที่ทำกับเด็กได้บ้างมั้ย
บางโรงเรียนที่เด็กยากจน ผู้ปกครองนักเรียนหลายคนช่วยกันจัดเวรกันทำอาหารกลางวันให้เด็กกิน
คุณลองไปช่วยเขาทำดู ดีไม่ดีไอ้พืชตระกูลถั่วในข้อ 2 ที่ผมบอกอาจได้ใช้ประโยชน์

4. สิ่งที่ทำให้คุณถึงจุดอิ่มตัวของความโศกเศร้า บางทีก็ไม่ใช่คนในวัยเดียวกับคุณ
แต่อาจจะเป็นเด็กเล็กๆ ที่ยังไม่รู้จักความรัก..หรือไม่ก็ผู้เฒ่าผู้แก่ประจำท้องถิ่น ซึ่งเห็นความรัก
และการลาจากมาจนเอาชนะความรู้สึกขึ้นๆลงๆในใจได้แล้ว