หนึ่งมนุษย์มากจิตคิดหมายปอง       
อยากครอบครองผองสิ่งประสงค์หมาย
ไปให้ถึงเหล่าดวงดาราพราย       
ขอแนบกายอิงแอบแทบธุลี

แรกจิตมั่นผันเผื่อวิริยะ              
อุสาหะพากเพียรบ่หน่ายหนี
กล้าก้าวข้ามกงไกลาศคีรี              
แม้นนทีกว้างไกลสีทันดร

เวลาผ่านผันใจชอบกลนัก              
มนุษย์มักท้อถอยใจถอดถอน
ไร้แรงเรี่ยวเคี่ยวตรำนิรันดร              
เหมือนถูกสอนสั่งมั่นแต่นานมา

ดวงดาราซาแสงก็หาไม่              
ในจิตใจยังคิดถวิลหา
ยิ่งก้าวล่วงดวงดาวยิ่งไกลตา              
ยิ่งไขว่คว้ายิ่งไปไม่ถึงมัน

ครั้นเดินต่อก็หมดเรียวแรงสิ้น              
เปรียบชีวินผินเพ่งเพียงความฝัน
ใจทะยานพาลเปลี่ยนไปโดยพลัน       
"ทุกสิ่งอันย่อมมีทางให้เดินไป

ขนวิหกผกนำมาพันผูก                     
คานกระดูกเรียงต่อคงพอไหว
มัดให้แน่นด้วยเอ็นกวางนั่นปะไร       
เสร็จไฉไลปีกใหญ่อันงดงาม"

สวมใส่ปีกประจุฝันไว้บนร่าง              
สองแขนกางวางท่าไร้เกรงขาม
อุดมรวยด้วยจิตพยายาม                     
หวังทาบทามเทียมเทียบที่หมายใจ

ท้ายที่สุดผุดเพียงละครโศก              
ร่างโหม่งโลกสิ้นชีพิตักษัย              
หนึ่งชีวินสิ้นหายสลายไป                     
เหลือทิ้งไว้เพียงหนึ่งซากกองดิน



อารมณ์ดาร์ก ๆ ครับ ฝีมือไม่ถึงขั้นแต่อยากลองบ้าง เพราะทุกวันนี้เห็นคนดิ้นรนพยายามกันเหลือเกินที่จะไขว่คว้าเอาดาวมาครอง จนแทบจะมองเห็นแต่เพียงตัวเองเท่านั้น ทั้งแก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น จนหลงลืมไปว่า เศษดิน กับฝุ่นดาว เนื้อแท้แล้วคงไม่ต่างกัน แต่ความจริงที่ต่อให้พยายามยังไงก็หนีไม่พ้นคือท้ายสุดทุกคนก็จะกลับคืนเป็นเพียงแค่เศษดิน

แต่...เหมือนฝีมือไม่ถึงขั้น ใครแต่งเพิ่มได้จัดเลยครับ อิอิอิ อยากเห็นพี่ในพันทิพย์เขียนแนวดาร์ก ๆ บ้างครับ ได้อีกอารมณ์ดี