เวลาสูญเสียคนที่รักในครอบครัว ทำใจกันนานไหมครับ สู้ชีวิตกับภาระทั้งหลายกันยังไงมั่งครับ.....?

อยากทราบว่า เสียคนในครอบครัวไปแบบไม่มีวันกลับมา พวกท่านผ่านจุดนั้นมายังไงกัน
แล้วภาระที่เหลือดูแลดิ้นรนกันยังไง มาบอกเล่ากันได้เลยครับ

*พ่อผมเสียแบบกระทันหันเมื่อวันที่ 16 ที่ผ่านมา ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ช็อคมากจริงๆ
ตอนนี้ยังมีแม่และน้องที่ต้องดูแลแล้วครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจทุกท่านเลยนะครับ
ผมจะพยามสู้ต่อไป ขอบคุณมากครับ.
แก้ไขข้อความเมื่อ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 22
ขอให้ จขกท.คิดถึงแต่เรื่องดีๆ ที่มีกับคุณพ่อนะคะ ชีวิตต้องเดินต่อไป ยังมีอะไร
อีกหลายต่อหลายอย่างที่เราจะต้องเรียนรู้
ป้าสายลมเสียแม่ไปเมื่อ 28 มี่ค.ปีที่แล้ว จากการที่ต้องดูแลกันกว่าหกปี แม่เป็นอัลไซเมอร์
แม่หกล้มเดินไม่ได้ แล้วความจำ ก็ค่อยๆ จากไปจนจำป้าสายลมไม่ได้ ไม่เคยโกรธ
หรือโมโห กอดแม่ หอมแม่ทุกวัน แม่เป็นสมองเสื่อมแบบก้าวร้าวแต่ไม่เคยเอามาใส่ใจ
ไม่เคยคิดว่าทำแล้วได้บุญ คิดแค่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่รักเรามากที่สุด
ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรๆ ให้เราได้ตั้งหลายอย่าง ก่อนที่แม่จะจากไปด้วยโรคระยะสุดท้าย
แม่สิ้นลมหายใจในอ้อมกอด
ป้าสายลม ไม่ร้องให้ มีแต่สวดมนต์ให้แม่ฟังเพราะแน่ใจแล้วว่าไม่สามารถยื้อแม่ไว้
ไม่เอาแม่ไป รพ.ให้อาหารทางสายยาง ไม่อยากให้แม่เจ็บอีก ชีวิตแม่ที่
87 คิดว่าเพียงพอแล้ว สองเฮิอกสุดท้ายของแม่ที่เห็นยังติดตาจนเดี๋ยวนี้
งานศพผ่านไป ได้ประมาณสามวันก็ตั้งต้นร้องให้ คุยกับรูปแม่ทุกวัน ฟัง
แต่เพลงเด็กบ้านนอกของไอน้ำ และก็เพลงเขียนถึงคนบนฟ้า ของพิง ลำพระเพลิง
ทุกคำที่บอกในเนื้อเพลงเหมือนชีวิตที่ผ่านมาของแม่กับป้าสายลม
ครบ 1 ปี ที่แม่ไปเป็นนางฟ้า ไม่ไปทำบุญที่วัด แต่ไปบริจาคบ้านคนชรา
คนพิการ คนจิดผิกปกติ ที่ไม่ใช่องค์กรของรัฐ ที่ดำเนินสะดวก
เห็นคนที่เป็นสมองเสื่อมแล้วถูกทิ้ง มีอยู่ที่นี่ด้วย เห็นแล้วคิดถึงแม่ค่ะ
เวลาและธรรมะ จะช่วยให้ จขกท เข้มแข็งนะคะ เป็นหนึ่งแรงใจให้ค่ะ
ขอบคุณที่ให้ได้เล่าเรื่องแม่ค่ะเยี่ยม
ความคิดเห็นที่ 47
เราเสียพ่อกับแม่พร้อมกันตอนอายุ 16  
ที่อยู่ได้ตอนนั้นเพราะมีน้องอีก 2 คน (เราคิดว่าเราอ่อนแอให้น้องเห็นไม่ได้
เราต้องเข้มแข็งแล้วเราคิดว่าน้องๆก็คิดแบบเดียวกับเรา)
และอีกอย่างเรามีเพื่อนๆคอยให้กำลังใจ ตรงนี้ล่ะสุดยอดเลย
ผ่านมาตอนนี้ก็ 10 ปี เราไม่เคยรู้สึกว่าเราไม่มี พ่อแม่
เราคิดว่าเหมือนท่านทั้งสองไปอยู่ในอีกที่นึงที่ไกลๆ
รอสักวันนึงเราจะได้พบกันอีก
แค่บางครั้งคิดว่ามันหนักตรงที่เรามีปัญหาเราต้องตัดสินใจเองไม่มีคนคอยรับฟังไม่มีคนคอยปลอบใจ
แต่เราว่าตรงนี้แหละมันทำให้เราเข้มแข็ง
(ท่านทั้งสองไม่ได้จากเราไปไหนแต่ยังอยู่ในตัวเรานี่แหละ)
เป็นกำลังใจให้อีก 1 แรง ผ่านมันไปให้ได้นะคะ
ความคิดเห็นที่ 10
บทเรียนที่พ่อแม่จะสอนเราได้เป็นครั้งสุดท้ายคือ เราจะต้องทำใจรับ และยืนหยัดขึ้นให้ได้ ในวันที่พวกท่านได้จากเราไปแล้ว
ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ   ขอให้ จขกท.ผ่านความทุกข์ครั้งนี้ไปให้ได้นะครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่