เคยมั้ย? ที่จู่ๆ เราก็ได้เจอกับใครคนนึง และเรารู้สึกว่ามันใช่ ยิ่งรู้จักยิ่งรู้สึกว่าเขาใช่ มีความสุขทุกครั้งที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
ถึงแม้จะเป็นแค่การนั่งคุย กินกาแฟ เดินเล่น ไม่ได้มีกิจกรรมอะไร  แต่ก็สามารถใช้เวลาด้วยกันได้เป็นวันๆ
พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง  เล่นกันเหมือนเด็กๆ
คุยกัน หัวเราะกัน แค่นั่งมองเขา เห็นเขายิ้ม เราก็มีความสุข
ถึงแม้จะรู้ว่า เรามีอะไรหลายๆ อย่างไม่เหมือนกัน  ทั้งความชอบ ทั้งไลฟ์สไตล์ แต่ก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นปัญหา
ทุกครั้งที่กอดเขา รู้สึกว่าเราอบอุ่นและปลอดภัย ไม่ได้มีเรื่องความสัมพันธ์ทางกายเข้ามาเกี่ยวข้อง

และเขาเองก็บอกว่าเขาก็รู้สึกแบบเดียวกัน  เขาก็มีความสุขและมีแต่เรื่องดีๆ ระหว่างเราให้จดจำ ไม่มีสักเรื่องที่แย่
เขาบอกว่าเราเป็นคนดี  และสามารถทำให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ มีความสุข
แต่....เขาก็เลือกที่จะยุติความสัมพันธ์ และขอให้เราเป็นเพียงเพื่อนกัน
เขาบอกว่าถึงจะมีความสุขขนาดไหน ถึงเราจะดีมากแค่ไหน  เขายังคงขอรอที่จะเจอผู้หญิงในแบบที่เขาต้องการ
เราใช่  แต่เรายังไม่ใช่ทั้งหมด...

เราเสียใจ ร้องไห้....เขาขอให้เราเป็นเพื่อน  ถ้าเราเป็นไม่ได้เขาก็ยินดีที่จะให้เราเกลียดเขาแล้วเดินจากไป
แต่เราก็ตอบไปว่า...เราจะเป็นเพื่อนให้  เราเคยสัญญากับเขาไว้ ว่าถ้าวันนึงเราไม่ใช่สำหรับเขาจริงๆ เราจะเป็นเพื่อนกับเขาตลอดไป

มีหลายๆ คนบอกเราว่า เขาทำให้เราเสียใจขนาดนี้ อย่าไปยุ่งกับเขาเลยดีกว่า
แต่เรากลับคิดว่า
การที่คนคนนึงไม่ได้รักเรา ในแบบที่เรารักเขา เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
เราไม่ได้คบกัน เราแค่ศึกษาดูใจ แค่เมื่อวันนึงที่เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ ก็ไม่แปลกที่เขาจะขอเดินจากไปเพื่อเปิดโอกาสให้คนใหม่ๆ
เขามาในชีวิต ดีกว่าคบกันไปแล้ว แล้วต้องเลิกลาเมื่อเจอคนใหม่ที่ใช่กว่า

เราแค่ผิดหวัง...ที่ใจเราไม่ตรงกัน
เราไม่สามารถเป็นคู่รัก   แต่เราสามารถเป็นเพื่อนกันได้
อย่างน้อย...เราก็ยังมีเขาอยู่ในชีวิต  เขาคือคนที่ใช่ในความรู้สึก   แต่ไม่ใช่ในชีวิตจริงเท่านั้นเอง

หากมีคนเข้ามาอ่านก็ขอบคุณนะคะ