ตามหัวข้อหลักเลยค่ะ

มีใครที่เป็นแบบเราบ้างมั้ย แบบมีคนผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งเพื่อน พี่ น้อง แล้วก็แฟนแต่ไม่มีใครอยู่กับเราได้นานเลย ส่วนใหญ่ก็่ค่อยๆห่างและกลายเป็นหายไปจากวงจรชีวิตของกันและกันไปเลย

บางทีเราเองก็นั่งนึกกับตัวเองเล่นๆนะ หรือเราไม่ได้เกิดมาเพื่อรักใคร ไม่ได้เกิดมาเพื่ออยู่กับใคร บางทีอาจถูกสร้างให้มาใช้ชีวิตคนเดียวไปวันๆสุดท้ายแก่ตายจบ

ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้เรายังไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่าเพื่อนสนิทเลย เราไม่ใช่คนดีมากมายแต่เราเป็นคนที่คิดมาก แบบ มาก มาก เวลาต้องทำความรู้จักกับคนใหม่ๆ ตอนนี้เราอยู่ ปีสองแล้ว ช่วงปีหนึ่งเราก็มีเพื่อนที่สนิทกันกลุ่มหนึ่งสนิทจนแทบไม่คิดว่าตอนนี้จะกลายเป็นอากาศของคนในกลุ่มไปได้แต่มันก็เป็นเพราะเราเองแหละ ไม่รู้ว่าจะมีใครเป็นแบบเรามั้ย เวลาเราสนิทกับใครมากๆ ช่วงแรกๆเราจะเห่อแบบ เย้มีเพื่อน ก็จะไปกกตัวกับเพื่อนตลอดจนทำให้เพื่อนอึดอัด พอเพื่อนอึดอัดเค้าบอกว่ามันมากไปมันต้องการความเป็นส่วนตัวบ้าง จากนั้นมันเหมือนมีกำแพงมากั้น ตั้งแต่วันนั้นเราก็เริ่มรู้สึกไม่อยากสนิทกับใครให้มันมาก เราไม่อยากให้เค้ามาอึดอัดเพราะเรา เราไม่อยากให้เค้ามาเสียความรู้สึกเพราะเรา เราเลยค่อยๆห่างออกมา ก็ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิมแต่ไม่ไปสุงสิงมากมายเหมือนเมื่อก่อน พอปิดเทอมช่วงซัมเมอร์ก็พักคนละหอกัน เรียนไม่ค่อยตรงกันยิ่งไม่ได้เจอกันยิ่งเริ่มห่างไปเรื่อย ล่าสุดตอนนี้เปิดเทอมปีสอง พอเจอกันอีกที เรากลับทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเข้าไปอยู่ในกลุ่มคุยกันเหมือนเดิมได้มั้ย เพราะพอเจอกันเพื่อนก็เหมือนไม่สนใจเราเหมือนกัน ต่างจากเมื่อก่อนที่เจอกันก็จะทัก จะคุย แต่ตอนนี้เหมือนเห็นนะแต่ไม่สนใจกลายเป็นอากาศต่อกันทั้งสองฝ่าย มันเลยทำให้เราคิดว่า คนอย่างเราไม่ควรมีเพื่อนแน่ๆ เหมือนทุกอย่างมันเริ่มมที่เรานี่แหละ เราไม่ควรมีเพื่อน ไม่ควรมีแฟน เราควรอยู่คนเดียว เพราะเรารักษาคนดีๆที่เข้ามาในชีวิตเราไว้นานๆไม่ได้เลย

เราไม่เคยงอล ไม่นอยด์ไม่น้อยใจชีวิตตัวเองนะ แต่เวลาเราเห็นคนอื่นที่เค้ามีเพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วเราก็แอบอิจฉาเค้าในใจ ที่ได้รับมิตรภาพดีๆ ได้เจอเพื่อนดีๆ เพื่อนที่จะคอยอยู่เคียงข้างเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษาเพื่อนที่คอยด่าเพราะว่าหวังดีเพื่อนที่เราเคยมีแต่เราไม่สามารถรักษาเค้าให้อยู่กับเราได้นานๆเอง.