ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง บางทีก็คิดว่าเหมือนเรื่องไร้สาระสิ้นดี แต่มันก็ก่อกวนใจเรามาเนิ่นนาน 2-3 ปี
คิดว่ามันตลกก็ตลก เศร้าก็เศร้าดีนะชีวิตคนเราเนี่ย คบกับแฟนคนนี้ คบไม่นานก็มีลูกด้วยกันหนึ่งคนเป็นลูกสาวด้วย
ซึ่งเราเองก็ชอบเด็กผู้หญิง รักเด็กอยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกดีเลยล่ะ แต่มันไม่เป็นแบบนั้นหรอก เพราะผลสุดท้ายแล้ว...
เค้าก็พาลูกที่ยังอยู่ในท้อง ทิ้งเราไป แล้วยังสัญญาว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน ไอ้เราก็รอไปสิ รอมาตลอด จนเค้าไม่มา
อืมจริงๆเราก็มีส่วนผิดนะ ไม่ได้โทษอะไรเค้าหรอก เพราะช่วงท้องแรกๆก็ยังไม่ได้พาไปฝากท้อง ไม่ได้ทำหลายๆอย่างให้ถูกต้อง
อันนี้ต้องยอมรับเลย ตอนเราคุยกับทางบ้าน ทางบ้านเราก็จนเนาะ กำลังหาวิธีรับผิดชอบ กับแฟนและลูกของตัวเอง
แต่เค้าเองก็บอกรอต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่มีเวลามาให้เราอีกแล้ว สรุปก็คือไม่ให้โอกาสเราได้รับผิดชอบใดๆ แล้วก็จากเราไป
ตอนเค้าไปอยู่บ้านเค้าเอง ก็ติดต่อกันมาโดยตลอด จนลูกคลอด ทะเลาะกันมาตลอด แต่ความสัมพันธ์ก็ยังดีอยู่ ยังไปด้วยกันได้อยู่
พอลูกอายุได้ 1 ขวบ เค้าก็พาลูกมาหาเราในวันเกิดเรา เราดีใจมากๆเลยนะ ดีใจสุดๆ เราในฐานะผู้ชายและพ่อ ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
แรกๆ ก็เหมือนเค้าจะให้โอกาสเราสร้างหลักปักฐานนะ แต่พอเวลาเนิ่นนานไป กลับกลายเป็นว่า "เลิกกัน"
อยู่ๆเค้าก็หายไปดื้อๆซะอย่างนั้น ไม่ติดต่อ บล็อคเบอร์เราทุกเบอร์ จะเหลือที่ติดต่อได้ก็แค่ทางไลน์กับเฟซบุ๊คเท่านั้น
แต่เค้าก็ไม่ค่อยจะออนจะเล่นอยู่ดี เท่ากับโอกาสเราก็ริบหรี่เต็มที ที่จะได้อยู่กับลูกสาว จนมาวันนึง เค้าก็บอกมาในไลน์ว่า...
"เราเลยคำว่า เกลียดแกมานานแล้วล่ะ ตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย" เรานี่ก็ช็อคนะ น้ำตานี่เอ่อล้นล่ะ แต่ก็ยังใจแข็งไม่ร้องไห้ออกมา
ผลสุดท้ายนี่ ก็สรุปได้ว่า เค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราแล้ว จะถามไปว่า แล้วที่ผ่านๆมา คุยกันมาเป็น 2-3 ปี เพื่ออะไร ทำไมไม่บอกแบบนี้ตั้งแต่แรกนะ
จะวางแผนนู่นนี่ด้วยกันทำไม จะส่งรูปลูก คลิปลูก มาให้ดูเพื่ออะไร ตะล่อมๆให้เราอยู่ในกรอบของเค้าตลอดงั้นเหรอ
หรือจริงๆ ลูกสาวคนนี้ เราเองไม่ใช่พ่อเค้าจริงๆ ถึงได้ตัดความสัมพันธ์กันง่ายดายแท้ ที่ผ่านมาก็ลำบาก ก็สู้ด้วยกันมาตลอดนี่นา
เอ่อ แต่ช่างเถอะ พูดไปก็เหมือนเราบ่นอยู่คนเดียว ที่พิมพ์ๆมาก็เหมือนบ่นแหละ ฮ่าๆๆๆ สรุปก็จบ ก็เลิกกันแบบงงๆ เห้อ!!
เรารักเค้ามากเหมือนกันนะ ลูกนี่ก็รักสุดๆเลยล่ะ แต่ทำอะไรได้มั๊ย มันก็ไม่ได้อยู่ดี ผลสุดท้ายนี่ เราเองก็ไม่เคยไปบ้านเค้าเลย
เราเคยคิดว่า ถ้าจะไป จะต้องไปพร้อมกับขบวนขันหมาก กะว่าต้องได้แต่งเลย สุดท้ายเราก็เหมือนโดนที่บ้านทิ้งอีกต่อนึง สู้คนเดียวมาตลอด
แต่เวลานั้น ผ่านแล้วผ่านเลย ไม่เคยรอใคร เรียกกลับคืนไม่ได้ ฉะนั้นนะ ทุกๆวินาทีที่มีเวลาอยู่ด้วยกัน ทำดีให้กันเถอะ
จะทะเลาะกันยังไง ก็ปรับความเข้าใจกันเถอะ พูดคุยกันให้เข้าใจกันเถอะ
...ความรู้สึก ไม่ใช่ของเล่นของใคร อย่าให้ความหวัง ถ้าไม่ได้จริงจังต่อความสัมพันธ์ พูดคุยกันตรงๆตั้งแต่แรก มันจะดีซะกว่า...
ลากความสัมพันธ์กันมาซะนาน สุดท้ายก็จบแบบนี้สิ
คิดว่ามันตลกก็ตลก เศร้าก็เศร้าดีนะชีวิตคนเราเนี่ย คบกับแฟนคนนี้ คบไม่นานก็มีลูกด้วยกันหนึ่งคนเป็นลูกสาวด้วย
ซึ่งเราเองก็ชอบเด็กผู้หญิง รักเด็กอยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกดีเลยล่ะ แต่มันไม่เป็นแบบนั้นหรอก เพราะผลสุดท้ายแล้ว...
เค้าก็พาลูกที่ยังอยู่ในท้อง ทิ้งเราไป แล้วยังสัญญาว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน ไอ้เราก็รอไปสิ รอมาตลอด จนเค้าไม่มา
อืมจริงๆเราก็มีส่วนผิดนะ ไม่ได้โทษอะไรเค้าหรอก เพราะช่วงท้องแรกๆก็ยังไม่ได้พาไปฝากท้อง ไม่ได้ทำหลายๆอย่างให้ถูกต้อง
อันนี้ต้องยอมรับเลย ตอนเราคุยกับทางบ้าน ทางบ้านเราก็จนเนาะ กำลังหาวิธีรับผิดชอบ กับแฟนและลูกของตัวเอง
แต่เค้าเองก็บอกรอต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่มีเวลามาให้เราอีกแล้ว สรุปก็คือไม่ให้โอกาสเราได้รับผิดชอบใดๆ แล้วก็จากเราไป
ตอนเค้าไปอยู่บ้านเค้าเอง ก็ติดต่อกันมาโดยตลอด จนลูกคลอด ทะเลาะกันมาตลอด แต่ความสัมพันธ์ก็ยังดีอยู่ ยังไปด้วยกันได้อยู่
พอลูกอายุได้ 1 ขวบ เค้าก็พาลูกมาหาเราในวันเกิดเรา เราดีใจมากๆเลยนะ ดีใจสุดๆ เราในฐานะผู้ชายและพ่อ ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
แรกๆ ก็เหมือนเค้าจะให้โอกาสเราสร้างหลักปักฐานนะ แต่พอเวลาเนิ่นนานไป กลับกลายเป็นว่า "เลิกกัน"
อยู่ๆเค้าก็หายไปดื้อๆซะอย่างนั้น ไม่ติดต่อ บล็อคเบอร์เราทุกเบอร์ จะเหลือที่ติดต่อได้ก็แค่ทางไลน์กับเฟซบุ๊คเท่านั้น
แต่เค้าก็ไม่ค่อยจะออนจะเล่นอยู่ดี เท่ากับโอกาสเราก็ริบหรี่เต็มที ที่จะได้อยู่กับลูกสาว จนมาวันนึง เค้าก็บอกมาในไลน์ว่า...
"เราเลยคำว่า เกลียดแกมานานแล้วล่ะ ตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย" เรานี่ก็ช็อคนะ น้ำตานี่เอ่อล้นล่ะ แต่ก็ยังใจแข็งไม่ร้องไห้ออกมา
ผลสุดท้ายนี่ ก็สรุปได้ว่า เค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราแล้ว จะถามไปว่า แล้วที่ผ่านๆมา คุยกันมาเป็น 2-3 ปี เพื่ออะไร ทำไมไม่บอกแบบนี้ตั้งแต่แรกนะ
จะวางแผนนู่นนี่ด้วยกันทำไม จะส่งรูปลูก คลิปลูก มาให้ดูเพื่ออะไร ตะล่อมๆให้เราอยู่ในกรอบของเค้าตลอดงั้นเหรอ
หรือจริงๆ ลูกสาวคนนี้ เราเองไม่ใช่พ่อเค้าจริงๆ ถึงได้ตัดความสัมพันธ์กันง่ายดายแท้ ที่ผ่านมาก็ลำบาก ก็สู้ด้วยกันมาตลอดนี่นา
เอ่อ แต่ช่างเถอะ พูดไปก็เหมือนเราบ่นอยู่คนเดียว ที่พิมพ์ๆมาก็เหมือนบ่นแหละ ฮ่าๆๆๆ สรุปก็จบ ก็เลิกกันแบบงงๆ เห้อ!!
เรารักเค้ามากเหมือนกันนะ ลูกนี่ก็รักสุดๆเลยล่ะ แต่ทำอะไรได้มั๊ย มันก็ไม่ได้อยู่ดี ผลสุดท้ายนี่ เราเองก็ไม่เคยไปบ้านเค้าเลย
เราเคยคิดว่า ถ้าจะไป จะต้องไปพร้อมกับขบวนขันหมาก กะว่าต้องได้แต่งเลย สุดท้ายเราก็เหมือนโดนที่บ้านทิ้งอีกต่อนึง สู้คนเดียวมาตลอด
แต่เวลานั้น ผ่านแล้วผ่านเลย ไม่เคยรอใคร เรียกกลับคืนไม่ได้ ฉะนั้นนะ ทุกๆวินาทีที่มีเวลาอยู่ด้วยกัน ทำดีให้กันเถอะ
จะทะเลาะกันยังไง ก็ปรับความเข้าใจกันเถอะ พูดคุยกันให้เข้าใจกันเถอะ
...ความรู้สึก ไม่ใช่ของเล่นของใคร อย่าให้ความหวัง ถ้าไม่ได้จริงจังต่อความสัมพันธ์ พูดคุยกันตรงๆตั้งแต่แรก มันจะดีซะกว่า...