“อรวรรณ” ลูกศิษย์ของ “ครูก้อง” ได้เล่าเรื่องราวที่น่าขนลุกและแทบไม่น่าเชื่อของเธอ ผ่านการเขียนของครูก้องที่เรียบเรียงออกมาได้อย่างน่าติดตาม ซึ่งขณะนี้มีทั้งหมด 5 ตอนแล้ว อรวรรณมักฝันเห็นผู้คนแปลกหน้า สถานที่เดิมๆ เหตุการณ์เดิมๆ จนกลายเป็นความคุ้นชินและรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่ฝัน แต่ผู้คนแปลกหน้าเหล่านั้นคือเพื่อนสนิทของเธอจริงๆ จนกระทั่งเธอได้พบรูปโบราณรูปหนึ่ง เป็นรูปถ่ายหมู่ของเด็กสาวอายุราวๆ 13 ปี และแล้วเธอก็ต้องสะดุดกับภาพนี้เพราะเธอมั่นใจว่าทุกคนในภาพคือเพื่อนในฝันของเธอ แถมยังมีรูปที่หน้าเหมือนเธออยู่ในนั้นด้วย เธอแน่ใจแต่ไม่สามารถพูดกับใครได้ เพราะทุกคนต่างคิดว่า เธอช่างคิดช่างทำจึงทำให้ฝันถึงเหตุการณ์เดิมๆ อยู่หลายครั้ง

ในที่สุดเวลาก็นำพาให้เธอได้กลับมาเจอกับเพื่อนรักในอดีต (เมื่อราวๆ ปี 2470) เมื่อเธอเข้าไปที่วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดสงขลา อรวรรณถึงกับสะดุ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้า และมีเสียงแว่วดังมาว่า “อร ฉันดีใจอย่างแรง ฉันคิดถึงเธอ” และแล้วเหตุการณ์นี้เองก็ทำให้อรวรรณ ได้เรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมด

รับรองเลยว่าถ้าคุณได้อ่านเรื่องราวทั้งหมดของเธอแล้ว จะต้องขนลุกตามแน่นอน เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องข้ามภพข้ามชาติเมื่อ 80 ปีที่แล้วจะเกิดขึ้นจริง จะเป็นอย่างไรต้องติดตามให้จบ



ตอน 1 ภพชาติ…
อรวรรณ ลูกศิษย์ชั้นม.6ที่ร.ร.ผม เธอเล่าให้ฟังว่า เธอมักฝันว่าเธอมีเพื่อนหลายคนที่สนิทกันมากในอดีต แล้วเธอจะไปวิ่งเล่นกับเพื่อนสนิทเหล่านี้ที่ริมทะเลเสมอ เพื่อนๆในฝันเป็นเพื่อนชั้นประถม เธอฝันว่าวันหนึ่งไปเดินเล่นกับเพื่อนๆในงานวัดที่ไหนสักแห่ง ภาพเลือนลางจนจำไม่ได้ว่าเป็นวัดอะไร ดูเหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันนานมากแล้ว และเหมือนเธอได้ไปที่นั่นมาจริงๆ แต่เพื่อนๆเหล่านี้ไม่มีตัวตนอยู่ในชีวิตจริง เธอฝันเรื่องนี้ซ้ำๆจนจำสถานที่และหน้าเพื่อนในฝันได้ทุกคน แต่ไม่รู้ว่าเป็นทะเลที่ไหน วัดอะไร และเพื่อนเหล่านี้คือใคร ฝันบ่อยจนแปลกใจ เล่าให้แม่หรือใครๆฟัง เขาก็ว่าเธอย้ำคิดย้ำฝัน เธอจึงไม่เล่าให้ใครฟังอีก เพราะเธอจะกลายเป็นคนย้ำคิดย้ำทำหรือช่างจินตนาการ

เมื่อไม่กี่วันมานี้ พ่อเธอได้เงินโบนัสจากการทำงานก้อนหนึ่ง จึงพาครอบครัวไปเที่ยวที่จังหวัดสงขลา เธอได้เล่นน้ำทะเลที่นั่นกับน้องชาย เธอบอกว่าคล้ายกับทะเลที่เธอวิ่งเล่นกับเพื่อนๆในความฝัน แต่เธอคงจินตนาการไปเองอีกแล้วกระมัง เธอเตือนตัวเองอย่างนั้น เธอได้กินอาหารอร่อยกับครอบครัว เที่ยวสนุก เธอมีความสุขมาก
ยามค่ำคืนพ่อพาไปเดินเล่นในตัวเมือง เจอร้านถ่ายรูปร้านหนึ่งในจังหวัด เป็นร้านเก่าแก่ ดูโบราณ พ่อจึงพาครอบครัวเข้าร้านเพื่อถ่ายรูปเป็นที่ระลึก ในร้านมีรูปเก่าติดข้างฝาหลายรูป เธอสะดุดตากับรูปๆหนึ่ง จึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆรูปนั้น เธอรู้สึกคุ้นเคยมาก เมื่อเข้าไปยืนที่รูป เธอต้องประหลาดใจกับสิ่งที่ได้เห็น ภาพเก่าโบราณสีขาว-ดำ ในกรอบไม้เก่าๆ แต่ยังอยู่ในสภาพดี มีเด็กสาวน้อย 10 คนยืนถ่ายรูปร่วมกันในร้าน เธอจำเด็กๆเหล่านั้นได้ดี
ทุกคนคือเพื่อนในความฝันของเธอเอง ใช่แน่ๆ และคนที่นั่งทางซ้ายสุด ทำไมเด็กสาวคนนั้นหน้าเหมือนเธอราวกับฝาแฝด ใต้รูปนั้นเขียนไว้ว่าถ่ายเมื่อปี 2470

โอ้ว….อรวรรณ….!!!!!!!!!!!!!!!
นี่เธอเดินทางมาจากอดีตเพื่อกลับมาในชาตินี้อีกครั้งรึ ??????

(โปรดติดตามตอนต่อไป…แต่อ่านข้อความด้านล่างก่อนนะครับ) !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ครูก้อง 7 ก.ค. 58
***ถ้านับจากวันที่ถ่ายรูปจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลา 88 ปี แต่ดูจากรูปแล้วเด็กๆเหล่านี้น่าจะมีอายุราว12ถึง13ปี ซึ่งถ้าเด็กสาวในรูปยังมีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบัน พวกเธอจะมีอายุราว 100 ปีพอดี….

ตอน 2 ภพชาติ…
อรวรรณยืนงงกับรูปที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอบอกว่าเธอทั้งงง ทั้งตะลึง สับสนและก็กลัวผสมปนเปกันไปจนพูดอะไรไม่ถูก เธอรีบดึงแขนพ่อกับแม่แล้วชี้ให้ดูรูป พ่อกับแม่ตะลึงเล็กน้อย แต่ก็พากันหัวเราะและคิดว่าช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้….

” หน้าลูกโหลจริง ๆ” พ่อกระเซ้าลูกสาว…

น้องชายถามเธอว่า ” พี่อรมาถ่ายรูปไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ( ชื่อเล่นของเธอคือ อร )

อรวรรณไม่รู้จะบอกพ่อและแม่อย่างไรถึงเรื่องเหลือเชื่อที่เกิดขึ้น จริงสิ…เธอไม่เคยเล่าเรื่องความฝันที่ฝันซ้ำๆเรื่องนี้ให้พ่อหรือแม่ฟังอีกเลย และที่สำคัญ ใครจะไปคิดว่าเพื่อนในความฝันของเธอจะมีรูปจริงๆที่กำลังอยู่ตรงหน้าเธอในขณะนี้ เธอขออนุญาตพ่อและแม่เพื่ออัดรูปนี้จากร้าน โดยบอกเหตุผลว่าเธออยากเอาไปอำเพื่อนๆที่โรงเรียนว่าเธอเคยอยู่ในภาพนี้เมื่อหลายปีมาแล้ว ไม่ใช่เรื่องยากที่ร้านสมัยนี้จะสแกนหรือถ่ายแล้วอัดรูปนี้ให้เธอได้ใหม่ แต่ต้องมารับในอีก 2 วัน ซึ่งเป็นวันกลับกรุงเทพฯพอดี

อรวรรณบอกว่าเธอสับสนและกังวล..รวมทั้งกลัวอยูบ้างตลอดเวลา แต่ไม่รู้จะบอกใคร จะตัดสินใจเล่าให้พ่อแม่ฟังอีกสักครั้ง พ่อแม่จะเชื่อเธอมั๊ย? รึคิดว่าเธอบ้าไปรึเปล่า? สุดท้ายก็ไม่กล้าบอก ได้แต่เก็บความกังวลและประหลาดใจไว้คนเดียว…

ผมรู้สึกสงสารที่อรวรรณพูดถึงเหตุการณ์ในช่วงนั้น นี่คือเด็กคนหนึ่งที่มีความลับสักอย่างที่อึดอัดใจ แต่ไม่กล้าเล่าให้คนในครอบครัวฟัง เพราะเกรงจะถูกกล่าวหาว่าไร้สาระหรือชอบโกหก เธอเล่าต่อว่า………
“อาจารย์ขา…พอช่วงค่ำ หนูขอไปนอนเตียงแม่ แล้วให้น้องนอนกับพ่อแทนค่ะ ” แม่ก็รู้สึกแปลกเหมือนกัน แม่ถามว่าหนูกลัวอะไร หนูก็บอกว่าหนู้รู้สึกแปลกที่ อยากนอนกับแม่ แม่ก็เลยไม่ได้เอะใจในเรื่องนี้ค่ะ

อรวรรณไหว้พระก่อนนอนทุกคืน แต่เธอบอกว่าคืนนี้เธอสวดมนต์ยาวและท่องบทแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์และญาติมิตรรวมทั้งเจ้าที่หรือวิญญาณที่ไม่มีญาติพร้อมๆกัน เธอนอนกอดแม่ ซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนสวยของโรงแรมไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ แต่เธอเล่าว่าเธอฝันในคืนนั้นอีกครั้ง…

ฝันเห็นเพื่อนๆเหล่านี้นี่ล่ะ เพื่อนๆที่อยู่ในรูปที่ร้านถ่ายรูปร้านนั้น เค้าวิ่งมากอดเธอเหมือนดีใจกันยกใหญ่ เธอเองก็สนุกกับเพื่อนๆไปด้วย คืนนั้นไม่ได้ฝันว่าไปวิ่งเล่นน้ำกัน แต่ฝันว่าเหมือนจากกันไปนานแล้วเพิ่งมาพบกันตามประสาเด็กๆอีกครั้ง เธอแปลกใจมากที่คืนนี้ฝันไม่เหมือนคืนก่อนๆ และที่แปลกไปกว่านั้น ในฝันคืนนั้น เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม หน้าคมเข้ม…ตาโต…หน้าตาผิวพรรณ แสดงถึงเลือดเนื้อเชื้อไขของคนใต้โดยแท้

เพื่อนคนนี้เดินมาจับมือเธอ กอดเธอนานกว่าใครๆ เขากอดเธอหลายครั้ง เธอจำหน้าเพื่อนคนนี้ได้ชัดแจ๋ว เธอคือสาวน้อยหน้าเข้มที่ยืนแถวบนริมซ้ายสุดเหนือศรีษะของเธอไปนิดนึงนั่นเอง ใช่แน่นอน เพื่อนหน้าคมเข้ม ดวงตาลึก นัยน์ตาโศกปนความนิ่งสงบคนนี้ เธอจับมือแล้วพูดกับอรวรรณว่า…

” เอมอร…ฉันดีใจอย่างแรง…ฉันคิดถึงเธอ ” เธอพูดชื่อเอมอรกับประโยคนี้หลายครั้ง

” ฉันดีใจอย่างแรง..ฉันคิดถึงเธอจริงๆ ” เธอบอกว่าแม้สำเนียงพูดก็เป็นคนใต้โดยแท้ทีเดียว พูดครั้งใดก็กอดอรวรรณทุกครั้งเมื่อจบประโยค

อรวรรณสะดุ้งตื่นจากฝันกลางดึก รู้ตัวว่านอนอยู่ในโรงแรม ไม่รู้สึกกลัว แต่เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ใกล้เคียงความกลัว แต่ดูอิ่มใจจากในฝันมากกว่าแน่นอน อิ่มใจราวได้พบเพื่อนที่พลัดพรากกันมานานนับ เธอพลิกตัว แล้วเอื้อมมือกอดแม่ หลับตา สวดมนต์ในใจ ภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง เมื่อเคลิ้มใกล้หลับ ภาพหน้าเพื่อนตาคมคนนี้ก็แจ่มชัดขึ้นในความมืดอีกครั้ง อรวรรณจำได้ติดตา รอยยิ้มที่ดูนิ่งสงบ กับนัยน์ตาคมดูลึกลับคู่นั้น เธอคือใคร?

อรวรรณจะเล่าให้คุณฟังในตอนที่ 3 ครับ
( จบตอน 2)
…………………………..

ครูก้อง เจ้าเก่า
ตี 3 กับ 4 นาที 16 ส.ค. 58

ป.ล. หลังจากตอนที่ 1 ผ่านไป  อรวรรณมาบอกผมว่ามีเพื่อนมาถามเธอหลายคนว่าเรื่องที่ อ.ก้องไปเขียนลงเฟสนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?

“โดมก็มาถามหนูว่าจริงรึเปล่า ” บางคนก็ถามว่า “อาจารย์โกหกใช่มั๊ยอร? เพราะเห็นอาจารย์เฉลยในตอนสุดท้าย”

ผมถามว่า ” แล้วอรบอกเพื่อนไปยังไงล่ะ? ”
” หนูก็ยิ้มๆค่ะ”

” อรยังต้องการให้ครูนำเรื่องนี้ไปเขียนอีกมั้ย? ถ้าหวั่นไหว หรือไม่อยากตอบคำถาม ครูจะได้เขียนแบบที่เราตกลงกันเอาไว้ ”

ผมย้ำถามเธอเหมือนที่เราได้คุยกันก่อนหน้าที่ผมจะเขียนเรื่องนี้
“เชิญอาจารย์ตามสบายเลยค่ะ หนูสบายใจในเรื่องนี้แล้วค่ะ”
อรพูดไป ยิ้มไป

” แน่นะ ” ผมย้ำเป็นรอบที่ร้อย
” ค่ะ ” เธอตอบสั้นๆ ยิ้มแล้วขอตัวไปเรียนคาบต่อไป……


เรื่องนี้ดังมากในเฟสบุ้ก เลยขออนุญาติแชร์มาที่พันทิปครับ
ลิ้งค์ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%A0%E0%B8%9E-%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B4-864063210344458/timeline/