ตอนนี้เราเรียนคณะดังของม.เอกชนแห่งหนึ่ง ที่เข้ามาที่นี่ได้เพราะเราได้ทุนมา ตอนรู้แรกๆว่าได้ดีใจมาก พ่อกับแม่ก็ดีใจด้วยอยู่หรอกค่ะ แต่ท่านก็ห่วงเพราะมันไกลจากบ้านมาก ก็ถามเราว่าเรียนราชภัฏมั้ย ตอนนั้นเราตอบไม่ลูกเดียวเลยค่ะ ไม่ใช่คิดว่าราชภัฏไม่ดีนะคะ แต่เพราะอยากมาเรียนในกทม.มาก ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลย รู้แค่ว่าฉันมีที่เรียนแล้ว พอมาเรียนเข้าจริงๆคิดถึงบ้านมาก อยู่มา 4 เดือนแล้วยังไม่ค่อยชินเลย คิดถึงบรรยากาศทุ่งนาแถวบ้าน อยู่นี่มีแต่ความวุ่นวาย เรื่องเรียนก็โอเคค่ะรู้สึกว่ามาถูกทางอยู่ แต่เรื่องที่ทำให้เราอยากซิ่วคือเรื่องเงินค่ะ ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้รวย ค่าเทอมไม่ได้จ่ายก็จริง แต่ค่าหอค่ากินค่าเดินทางนี่เดือนนึงเกือบ 7000 เราสงสารพ่อกับแม่ แม่ก็เคยบอกนะคะว่าเรื่องเงินน่ะไม่ต้องห่วง อยากกินอะไรก็กิน อย่าอด แต่เราก็พยายามประหยัดให้มากที่สุด ถ้าเราซิ่วเราก็ไป-กลับบ้านกับมหาลัยได้ เดี๋ยวนี้คิดหนักมาก ร้องไห้บ่อย แต่ก็ไม่กล้าบอกแม่ อีกอย่างเรามีโรคประจำตัวด้วย แม่ห่วงเวลาอยู่คนเดียว ส่วนตัวเราไม่ได้ซีเรียสกับชื่อมหาลัยนะคะ เราเรียนไหนก็ได้ แต่ไม่รู้ว่าตอนจบมาเครดิตราชภัฏหรือเอกชนจะทำให้มีโอกาสมากกว่ากัน เครียดค่ะ