สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องๆหนึ่งไม่สบายใจมาก อยากจะถามชาวพันทิปว่าเรา ควรทำยังไงดี
เรื่องมีอยู่ว่า เรากับแฟนคบกันมา3ปีกว่าๆ ซึ่งช่วงที่คบกันแรกๆไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก เพราะอายุเท่ากันและอยู่รร.เดียวกัน จึงเจอกันบ่อยและกลับบ้านด้วยกันทุกวัน (บ้านอยู่ใกล้กัน) แต่หลังจากวันครบรอบ3ปี เราทั้งคู่ก็ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะต้องแยกย้ายเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย เรากับแฟนอยู่คนละห้องกันเวลากลับบ้านจึงไม่ตรงกัน (แต่ก่อนเรากับแฟนจะสลับกันเป็นฝ่ายรออีกคนเลิกเรียน) เจอกันน้อยลง และคุยกันน้อยลง ไปไหนด้วยกันน้อยลง
จนตอนนี้ความสัมพันของเรากับแฟนเหมือนเลิกกันไปเลย แต่จริงๆแล้วยังคบกันอยู่ ในหนึ่งวันเราคุยกับแฟนประมาณ 2-3ประโยค เช่น. ถึงบ้านยัง อ่านหนังสือหรอ ฝันดีนะ ซึ่งเราจะเป็นฝ่ายทักไปก่อนตลอด เราก็เข้าใจเขาอาจจะไม่ว่าง เพราะแฟนเราเป็นห่วงเรื่องอนาคตมาก
มีอยู่วันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันเกิดของพี่เรา เรากับพี่ตกลงว่าจะไปดูหนังและจัดงานทีบ้าน พี่เราเลยให้เราโทรไปชวนแฟน
เรา : วันนี้วันเกิดพี่เค้า ตัวเธอจะไปดูหนังกับงานเลี้ยงบ้านเค้าป่าว
แฟน : ไม่อ่ะ เค้าอยากอ่านหนังสือ
เรา : อ่าโอเคก็ได้
แฟน : ครับ
แล้วก็จบการสนทนา... เราก็เข้าใจนะว่าเขาต้องตั้งใจทวนหนังสือให้มากเพื่อไปสอบแข่งขัน (แฟนเราอยากเป็นหมอ) แต่เราก็อยากให้แฟนเราได้รีแรกซ์บ้างอะไรบ้าง เรานั่งหงอยเลยจนพี่เข้ามาทักว่าเป็นอะไรหรือป่าว เราก็ตอบไปแค่ว่า ป่าวไม่มีไร และเราก็บอกว่าเราไม่ไปดูหนังแล้วนะ พี่เราก็โอเค เพราะพี่เรารู้ว่าเรากับแฟนมักไปไหนด้วยกันตลอด แฟนไม่ไปเราก็ไม่ไป เราเลยไปเตรียมของจัดงานเลี้ยงที่บ้านแทน
หลังจากวันเกิดพี่เราไปประมาณ 2 อาทิตย์ ตอนที่เรากำลังนั่งดูทีวีอยู่บ้าน แฟนเราก็โทรเข้ามา เรางงนิดหน่อยเพราะตลอด 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา เราทักไปหาแฟนเรา แฟนเราก็อ่านข้อความที่ส่งไปแต่ไม่ตอบ ทักเช้าตอบดึกๆบ้าง ทักบ่ายตอบเช้าของวันพรุ่งนี้บ้าง เราเคยโทรไปหาแฟนเรานะแต่แฟนกลับบอกว่า "ถ้าไม่มีอะไรสำคัญไม่เห็นต้องโทรมาเลย" ซึ่งตอนคบกันได้เดือน2เดือน แฟนเราก็ชอบพูดอะไรทำนองนี้ เราเลยไม่ค่อยโทรไปหา
เรากดรับสาย
เรา : ฮะโหล
แฟน : เย็นนี้เค้าไปติวนะ
เรา : ที่ไหน
แฟน : บ้าน อ.
บอกตามตรงเราได้ยินชื่อ อ. แล้วเราเดือดมาก เราไม่ชอบนางคนนี้เลย นางนี้เคยมาเซาะแซะกับแฟนเราเมื่อตอนที่คบกันได้ปีกว่า แต่เห็นมีแฟนแล้ว นางเลยเงียบหายไป เราก็งงอยู่ว่ามาเป็นเพื่อนกับแฟนเราได้ยังไง สนิทกันมากถึงขั้นไปบ้านเลยหรอ ?
เรา : หะ ทำไมต้องบ้าน อ.
แฟน : ก็เขาชวน
เรา : ถ้าไม่ให้ไปล่ะ
แฟน : ก็จะไปอยู่ดี
เรา : เหอะ แล้วจะโทรมาขอทำไม
แฟน : บอกเฉยๆ
และแฟนเราก็ตัดสายไป เรานี่ทั้งโกรธทั้งงงว่า อะไรกันว่ะไปสนิทกันตอนไหน เราพยายามโทรกลับหาแฟน แฟนก็ไม่รับสายเรา เราโทรไปประมาณ 5 สายและก็เลิกโทรไป
ตกดึกวันนั้น แฟนเราก็โทรมาว่า ถึงบ้านแล้ว เราก็ขุดคุ้ยประเด็นเก่าๆ เกี่ยวกับนาง อ.กับแฟนเรา จนเราทั้งคู่ทะเลาะกัน ทะเลาะรุนแรงมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนเราพูดขึ้นมาว่า จะเลิกกันเลยมั้ยล่ะ เราไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นแต่คนมันน้อยใจนิ แฟนเรา เราชวนไปไหนไม่ไปแต่นางนี้ชวนกลับไป
เรา : งั้นก็เลิกกันเลยมั้ยล่ะ
แฟน : ทำไมพูดแบบนี้
เรา : เธอก็รู้อ่ะ ว่าอ.มันคิดอะไร
แฟน : เฮ้อ เค้าไม่ชอบฟังคำจากปากคนอื่นหรอกนะ เธอก็รู้
เรา : แล้วเธอรู้จักมันดีหรอ
แฟน : เธอชักจะพูดจาไม่รู้เรื่องแล้วนะ
เรา : ทีเค้าชวนไปไหนไม่ไป อีนี้ชวนเธอดันไป น้อยใจนะเว้ย
แฟน : อย่าไร้สาระสิ เค้าไปติวนะไม่ได้ไปแค่เค้า เพื่อนเค้าอีกเยอะแยะก็ไป
เรา : ทำไมไม่ชวนเค้าบ้างล่ะ
แฟน : ไปเธอก็ไม่มีอะไรทำ
เรา : กลัวเค้าไปเป็น กขค.ใช่ป่ะ
เราเริ่มร้องไห้ สะอื้นขึ้นมาหลังจากประโยคนี้
แฟน : เฮ้อ เธอ..
เรา : ทำไม เรื่องจริงใช่ป่ะล่ะ
แฟน : อย่าร้อง
เรา : เค้าน้อยใจนะเว้ย ทุกวันนี้ก็แทบไม่ได้เจอกันไม่คุยกัน ชวนไปผ่อนคลายก็ไม่ไปด้วย
แฟน : ก็เค้าต้องอ่านหนังสือ เข้าใจเค้าหน่อยดิ
เรา : เค้าเข้าใจเธอไง เลยพยายามไม่กวนเธอตอนเย็น แต่แค่ข้อความเธออ่านแต่เธอช่วยตอบหน่อยได้มั้ย
แฟน : เค้าก็ตอบแล้วไง เธอเริ่มเอาแต่ใจแล้วนะ
เรา : ก็เค้าคิดถึงเธออ่ะ เธอเข้าใจเค้ามั้ย
เราระเบิดอารมณ์ใส่โทรศัพท์เต็มที่
แฟน : ...
เรา : เธออยากให้เค้าเข้าใจเธอ แต่เธอไม่เข้าใจเค้าเลยเนี่ยนะ
แฟน : ...
เรา : เธอไม่คิดถึงเค้าบ้างเลยหรอ
แฟน : จริงๆนะ ตอนนี้เค้าเริ่มรู้สึกไม่เหมือนเดิม
หลังจากที่เราได้ยิน เราก็ทั้ง งง และร้องไห้ มันคืออะไร ? อะไรคือรู้สึกไม่เหมือนเดิม ??
เรา : หมายความว่าไง
แฟน : เค้ารู้สึกกับเธอไม่เหมือนเดิม
เรา : ...
เราสะอื้นหนักมาก พูดไม่ออก เพราะนางอ.ทำแฟนเราเปลี่ยนไปหรอ หรือเป็นเพราะเราเริ่มห่างเหินกัน ??
เรา : เหอะ ที่เธอไม่ค่อยคุยกับเค้าเพราะเธอมัวแต่สนใจอี อ. ใช่ป่ะ
แฟน : ไม่ใช่อย่างงั้น
เรา : โกหกเราว่าอ่านหนังสือ แต่ไปหาอี อ. ใช่มั้ย
แฟน : ฟังเค้าก่อนดิวะ
เรา : ...
แฟนตระคอกใส่เรา เราจึงเงียบ
แฟน : ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น เป็นเพราะตัวเค้าเองนี่แหละ
เรา : เพราะเราห่างกันใช่มั้ย ความรู้สึกเธอเลยเปลี่ยนไป
แฟน : ไม่รู้
เรา : ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
แฟน : เราไม่รู้
เรา : เธออยากเลิกหรอ
เราไม่พูดอะไรต่อ เราร้องไห้ทั้งๆที่คุยโทรศัพท์อยู่ เราไม่เคยนึกถึงวันที่ต้องเลิกกันเลย พอวันนี้มันมาถึงเราเจ็บและเสียใจในแบบที่เหมือนเป็นความเสียใจที่สุดในชีวิตเลย เราเข้าใจและว่า ทำไมพวกที่เลิกกันไปบางคนทำไมต้องโพสข้อความว่าตัวเองเจ็บทุรนทุราย โพสรูปทำร้ายตัวเอง เราเข้าใจความรู้สึกนั้นแล้ว
แฟน : ไม่ เค้าไม่อยากเลิก
เรา : ...แล้วจะคบกันไปทั้งๆที่เธอไม่รักเค้าอ่ะน่ะ ?
แฟน : เค้าไม่รู้ เค้าสับสนแต่เค้าไม่อยากเลิก
แล้วแฟนเราก็ร้องไห้ออกมา คืนนั้นเราคุยกันดีๆและหายโกรธกันในที่สุด
เย็นวันเลิกเรียน เราไปหาแฟนเราที่ห้องเรียน เราอยากกลับบ้านกับแฟนเรา เราอยากให้อะไรๆของแต่ก่อนกลับมาเหมือนเดิม แฟนเราเห็นเรามารอก็ทำหน้าไม่ค่อยดีนัก พอออกจากห้องมา ปกติแฟนเราจะคว้ากระเป๋าเราไปถือ แต่นี้กลับเดินนำไปเลยไม่เรียกไม่รอ เราก็แอบนอยนิดหน่อยแกล้งเดินช้าๆให้แฟนหันมาเรียก
และแฟนเราก็หันมาเรียกให้รีบเดิน เราเลยชื้นใจขึ้นมานิดหน่อย //เราขี้นอยมากๆ
ปฏิกิริยาแฟนเราเปลี่ยนไปมาก เดินคู่กันแต่ห่างกันเป็นวา ข้ามถนนปกติจะจับแขนเราแต่แฟนเรากลับจับที่แขนเสื้อแทน
ทุกๆอย่างมันเปลี่ยนไปจริงๆ เป็นแบบนี้ไปได้ 1 อาทิตย์ เราพยายามไปหาแฟนบ่อยๆ เสาร์-อาทิตย์ ก็ไปนั่งอ่านหนังสือด้วยกัน แฟนเราไม่มีท่าทีเปลี่ยนไปเลย เย็นชามาก เราก็เริ่มท้อหน่อยๆ แต่ไม่ถอย เพราะวันนั้นที่เราทะเลาะกัน แฟนบอกเราก่อนวางสายว่า..
แฟน : เค้าสัญญาไม่ได้หรอกว่าจะรักเธอตลอดไป แต่เค้าจะรักเธอให้นานที่สุด
เรามานั่งคิดๆดูแล้ว เราจะทำให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม แฟนที่น่ารักร่าเริง จับมือกันกอดกันได้ หรือ เราจะยอมรับเราในแบบนี้ดี ในแบบที่เย็นชาแต่ก็ยังรักเรา ถึงแม้จะเดินห่างกันเป็นเมตร ?
เราควรทำยังไงต่อดี ?
เรื่องมีอยู่ว่า เรากับแฟนคบกันมา3ปีกว่าๆ ซึ่งช่วงที่คบกันแรกๆไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก เพราะอายุเท่ากันและอยู่รร.เดียวกัน จึงเจอกันบ่อยและกลับบ้านด้วยกันทุกวัน (บ้านอยู่ใกล้กัน) แต่หลังจากวันครบรอบ3ปี เราทั้งคู่ก็ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะต้องแยกย้ายเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย เรากับแฟนอยู่คนละห้องกันเวลากลับบ้านจึงไม่ตรงกัน (แต่ก่อนเรากับแฟนจะสลับกันเป็นฝ่ายรออีกคนเลิกเรียน) เจอกันน้อยลง และคุยกันน้อยลง ไปไหนด้วยกันน้อยลง
จนตอนนี้ความสัมพันของเรากับแฟนเหมือนเลิกกันไปเลย แต่จริงๆแล้วยังคบกันอยู่ ในหนึ่งวันเราคุยกับแฟนประมาณ 2-3ประโยค เช่น. ถึงบ้านยัง อ่านหนังสือหรอ ฝันดีนะ ซึ่งเราจะเป็นฝ่ายทักไปก่อนตลอด เราก็เข้าใจเขาอาจจะไม่ว่าง เพราะแฟนเราเป็นห่วงเรื่องอนาคตมาก
มีอยู่วันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันเกิดของพี่เรา เรากับพี่ตกลงว่าจะไปดูหนังและจัดงานทีบ้าน พี่เราเลยให้เราโทรไปชวนแฟน
เรา : วันนี้วันเกิดพี่เค้า ตัวเธอจะไปดูหนังกับงานเลี้ยงบ้านเค้าป่าว
แฟน : ไม่อ่ะ เค้าอยากอ่านหนังสือ
เรา : อ่าโอเคก็ได้
แฟน : ครับ
แล้วก็จบการสนทนา... เราก็เข้าใจนะว่าเขาต้องตั้งใจทวนหนังสือให้มากเพื่อไปสอบแข่งขัน (แฟนเราอยากเป็นหมอ) แต่เราก็อยากให้แฟนเราได้รีแรกซ์บ้างอะไรบ้าง เรานั่งหงอยเลยจนพี่เข้ามาทักว่าเป็นอะไรหรือป่าว เราก็ตอบไปแค่ว่า ป่าวไม่มีไร และเราก็บอกว่าเราไม่ไปดูหนังแล้วนะ พี่เราก็โอเค เพราะพี่เรารู้ว่าเรากับแฟนมักไปไหนด้วยกันตลอด แฟนไม่ไปเราก็ไม่ไป เราเลยไปเตรียมของจัดงานเลี้ยงที่บ้านแทน
หลังจากวันเกิดพี่เราไปประมาณ 2 อาทิตย์ ตอนที่เรากำลังนั่งดูทีวีอยู่บ้าน แฟนเราก็โทรเข้ามา เรางงนิดหน่อยเพราะตลอด 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา เราทักไปหาแฟนเรา แฟนเราก็อ่านข้อความที่ส่งไปแต่ไม่ตอบ ทักเช้าตอบดึกๆบ้าง ทักบ่ายตอบเช้าของวันพรุ่งนี้บ้าง เราเคยโทรไปหาแฟนเรานะแต่แฟนกลับบอกว่า "ถ้าไม่มีอะไรสำคัญไม่เห็นต้องโทรมาเลย" ซึ่งตอนคบกันได้เดือน2เดือน แฟนเราก็ชอบพูดอะไรทำนองนี้ เราเลยไม่ค่อยโทรไปหา
เรากดรับสาย
เรา : ฮะโหล
แฟน : เย็นนี้เค้าไปติวนะ
เรา : ที่ไหน
แฟน : บ้าน อ.
บอกตามตรงเราได้ยินชื่อ อ. แล้วเราเดือดมาก เราไม่ชอบนางคนนี้เลย นางนี้เคยมาเซาะแซะกับแฟนเราเมื่อตอนที่คบกันได้ปีกว่า แต่เห็นมีแฟนแล้ว นางเลยเงียบหายไป เราก็งงอยู่ว่ามาเป็นเพื่อนกับแฟนเราได้ยังไง สนิทกันมากถึงขั้นไปบ้านเลยหรอ ?
เรา : หะ ทำไมต้องบ้าน อ.
แฟน : ก็เขาชวน
เรา : ถ้าไม่ให้ไปล่ะ
แฟน : ก็จะไปอยู่ดี
เรา : เหอะ แล้วจะโทรมาขอทำไม
แฟน : บอกเฉยๆ
และแฟนเราก็ตัดสายไป เรานี่ทั้งโกรธทั้งงงว่า อะไรกันว่ะไปสนิทกันตอนไหน เราพยายามโทรกลับหาแฟน แฟนก็ไม่รับสายเรา เราโทรไปประมาณ 5 สายและก็เลิกโทรไป
ตกดึกวันนั้น แฟนเราก็โทรมาว่า ถึงบ้านแล้ว เราก็ขุดคุ้ยประเด็นเก่าๆ เกี่ยวกับนาง อ.กับแฟนเรา จนเราทั้งคู่ทะเลาะกัน ทะเลาะรุนแรงมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนเราพูดขึ้นมาว่า จะเลิกกันเลยมั้ยล่ะ เราไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นแต่คนมันน้อยใจนิ แฟนเรา เราชวนไปไหนไม่ไปแต่นางนี้ชวนกลับไป
เรา : งั้นก็เลิกกันเลยมั้ยล่ะ
แฟน : ทำไมพูดแบบนี้
เรา : เธอก็รู้อ่ะ ว่าอ.มันคิดอะไร
แฟน : เฮ้อ เค้าไม่ชอบฟังคำจากปากคนอื่นหรอกนะ เธอก็รู้
เรา : แล้วเธอรู้จักมันดีหรอ
แฟน : เธอชักจะพูดจาไม่รู้เรื่องแล้วนะ
เรา : ทีเค้าชวนไปไหนไม่ไป อีนี้ชวนเธอดันไป น้อยใจนะเว้ย
แฟน : อย่าไร้สาระสิ เค้าไปติวนะไม่ได้ไปแค่เค้า เพื่อนเค้าอีกเยอะแยะก็ไป
เรา : ทำไมไม่ชวนเค้าบ้างล่ะ
แฟน : ไปเธอก็ไม่มีอะไรทำ
เรา : กลัวเค้าไปเป็น กขค.ใช่ป่ะ
เราเริ่มร้องไห้ สะอื้นขึ้นมาหลังจากประโยคนี้
แฟน : เฮ้อ เธอ..
เรา : ทำไม เรื่องจริงใช่ป่ะล่ะ
แฟน : อย่าร้อง
เรา : เค้าน้อยใจนะเว้ย ทุกวันนี้ก็แทบไม่ได้เจอกันไม่คุยกัน ชวนไปผ่อนคลายก็ไม่ไปด้วย
แฟน : ก็เค้าต้องอ่านหนังสือ เข้าใจเค้าหน่อยดิ
เรา : เค้าเข้าใจเธอไง เลยพยายามไม่กวนเธอตอนเย็น แต่แค่ข้อความเธออ่านแต่เธอช่วยตอบหน่อยได้มั้ย
แฟน : เค้าก็ตอบแล้วไง เธอเริ่มเอาแต่ใจแล้วนะ
เรา : ก็เค้าคิดถึงเธออ่ะ เธอเข้าใจเค้ามั้ย
เราระเบิดอารมณ์ใส่โทรศัพท์เต็มที่
แฟน : ...
เรา : เธออยากให้เค้าเข้าใจเธอ แต่เธอไม่เข้าใจเค้าเลยเนี่ยนะ
แฟน : ...
เรา : เธอไม่คิดถึงเค้าบ้างเลยหรอ
แฟน : จริงๆนะ ตอนนี้เค้าเริ่มรู้สึกไม่เหมือนเดิม
หลังจากที่เราได้ยิน เราก็ทั้ง งง และร้องไห้ มันคืออะไร ? อะไรคือรู้สึกไม่เหมือนเดิม ??
เรา : หมายความว่าไง
แฟน : เค้ารู้สึกกับเธอไม่เหมือนเดิม
เรา : ...
เราสะอื้นหนักมาก พูดไม่ออก เพราะนางอ.ทำแฟนเราเปลี่ยนไปหรอ หรือเป็นเพราะเราเริ่มห่างเหินกัน ??
เรา : เหอะ ที่เธอไม่ค่อยคุยกับเค้าเพราะเธอมัวแต่สนใจอี อ. ใช่ป่ะ
แฟน : ไม่ใช่อย่างงั้น
เรา : โกหกเราว่าอ่านหนังสือ แต่ไปหาอี อ. ใช่มั้ย
แฟน : ฟังเค้าก่อนดิวะ
เรา : ...
แฟนตระคอกใส่เรา เราจึงเงียบ
แฟน : ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น เป็นเพราะตัวเค้าเองนี่แหละ
เรา : เพราะเราห่างกันใช่มั้ย ความรู้สึกเธอเลยเปลี่ยนไป
แฟน : ไม่รู้
เรา : ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
แฟน : เราไม่รู้
เรา : เธออยากเลิกหรอ
เราไม่พูดอะไรต่อ เราร้องไห้ทั้งๆที่คุยโทรศัพท์อยู่ เราไม่เคยนึกถึงวันที่ต้องเลิกกันเลย พอวันนี้มันมาถึงเราเจ็บและเสียใจในแบบที่เหมือนเป็นความเสียใจที่สุดในชีวิตเลย เราเข้าใจและว่า ทำไมพวกที่เลิกกันไปบางคนทำไมต้องโพสข้อความว่าตัวเองเจ็บทุรนทุราย โพสรูปทำร้ายตัวเอง เราเข้าใจความรู้สึกนั้นแล้ว
แฟน : ไม่ เค้าไม่อยากเลิก
เรา : ...แล้วจะคบกันไปทั้งๆที่เธอไม่รักเค้าอ่ะน่ะ ?
แฟน : เค้าไม่รู้ เค้าสับสนแต่เค้าไม่อยากเลิก
แล้วแฟนเราก็ร้องไห้ออกมา คืนนั้นเราคุยกันดีๆและหายโกรธกันในที่สุด
เย็นวันเลิกเรียน เราไปหาแฟนเราที่ห้องเรียน เราอยากกลับบ้านกับแฟนเรา เราอยากให้อะไรๆของแต่ก่อนกลับมาเหมือนเดิม แฟนเราเห็นเรามารอก็ทำหน้าไม่ค่อยดีนัก พอออกจากห้องมา ปกติแฟนเราจะคว้ากระเป๋าเราไปถือ แต่นี้กลับเดินนำไปเลยไม่เรียกไม่รอ เราก็แอบนอยนิดหน่อยแกล้งเดินช้าๆให้แฟนหันมาเรียก
และแฟนเราก็หันมาเรียกให้รีบเดิน เราเลยชื้นใจขึ้นมานิดหน่อย //เราขี้นอยมากๆ
ปฏิกิริยาแฟนเราเปลี่ยนไปมาก เดินคู่กันแต่ห่างกันเป็นวา ข้ามถนนปกติจะจับแขนเราแต่แฟนเรากลับจับที่แขนเสื้อแทน
ทุกๆอย่างมันเปลี่ยนไปจริงๆ เป็นแบบนี้ไปได้ 1 อาทิตย์ เราพยายามไปหาแฟนบ่อยๆ เสาร์-อาทิตย์ ก็ไปนั่งอ่านหนังสือด้วยกัน แฟนเราไม่มีท่าทีเปลี่ยนไปเลย เย็นชามาก เราก็เริ่มท้อหน่อยๆ แต่ไม่ถอย เพราะวันนั้นที่เราทะเลาะกัน แฟนบอกเราก่อนวางสายว่า..
แฟน : เค้าสัญญาไม่ได้หรอกว่าจะรักเธอตลอดไป แต่เค้าจะรักเธอให้นานที่สุด
เรามานั่งคิดๆดูแล้ว เราจะทำให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม แฟนที่น่ารักร่าเริง จับมือกันกอดกันได้ หรือ เราจะยอมรับเราในแบบนี้ดี ในแบบที่เย็นชาแต่ก็ยังรักเรา ถึงแม้จะเดินห่างกันเป็นเมตร ?