มาเล่าเรื่องพี่เขยให้ฟัง คุณหมอวัยใกล้เกษียณละ พี่สาวเราพึ่งตาย แต่งกันได้ไม่ถึง10ปี ไม่มีลูก
พี่เขยมีบ้าน มีรถ แต่ขับไม่ได้เบาหวานรับประทาน มีที่ทางเยอะแยะ คอนโดอีก ปล่อยเช่าหลายสิบปีเค้าโอนค่าเช่ามาบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ ล่าสุดถามแม่เราว่าเห็นฉโนดบ้านหลังที่เค้าอยู่รึเปล่า เรากับแม่ก็อึ้งๆ เงิบๆ สิคะ จะไปรู้เหรอ เขาก็จำไม่ได้ว่าไปเอาออกมาจากธนาคารแล้วรึยัง รู้แต่ผ่อนหมดแล้ว
ช่วงนี้เรากับแม่วุ่นเรื่องผู้จัดการมรดก บางทีแวะไปหาพี่เขยก็สงสารแกนะ ดูแกเหงาๆ อยู่คนเดียว ซื้อกับข้าวมาใส่ตู้เย็น แกก็พูดแบบปล่อยๆ เลยว่าถ้าแกตายก็เป็นเรื่องของคนที่อยู่ละ กับพี่ชายแกไม่รู้ใครจะตายก่อนใคร
แต่เราก็ตั้งใจไว้แหละว่าถ้าว่างก็จะแวะไปดูแกบ้างตามสัญญาที่บอกกับพี่สาวไว้ วันก่อนพึ่งย้อมผมให้แกไป มีอะไรช่วยกันได้ก็ช่วย

คือตอนคุณอายุ20 ก็คิดได้นะ แบบฮิปๆ ชิวๆ ติสไปวันๆ โสดคนเดียวได้ไม่เหงา
ราวๆ40ยังมีคนสนุกกับงาน ธุระเยอะ โน่นนี่นั่น กำลังสนุกกับการสอนน้องๆ ดูแลลูกหลาน
รอตอนคุณ 60+ แล้วญาติพี่น้องเค้าก็ไม่ค่อยเหลือ ที่เหลือก็วุ่นวายกับลูกหลานตัวเอง รอตอนนั้นเอานะ แล้วจะรู้เลยว่า "การอยู่คนเดียวมันน่ากลัวจริงๆ"

บอกตามตรง เรากลัวการ แก่ และ ไม่ตาย ต้องอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครในภาวะที่ช่วยตัวเองไม่ค่อยได้