เคยมั้ยคะ เราพยายามทุ่มเทอะไรหลายๆอย่างให้กับคนๆนึง ทั้งที่ไม่ได้เป็นแฟนกัน
สถานะก็แค่ ... คนคุยกัน ><

เริ่มแรกเราก็คุยกันเหมือนคนทั่วๆไป ไม่ได้พิเศษอะไร แต่พอนานวันทำให้เกิดความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าความรู้สึกนี้ เรียกว่าอะไร?
เราเองก็คอยให้คำปรึกษาเค้า คอยห่วงเค้าอยู่ตลอดเวลาที่เค้าบอกว่าไม่สบาย คอยคุยด้วยเวลาเค้าเหงา อะไรที่เราพอจะทำให้ได้เราก็ทำให้ซึ่งเราก็ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน ความรู้สึกตอนนั้นคือสับสนตัวเองค่ะ ว่าชอบเค้ารึป่าวนะ?? แต่เหมือนเรายังเข้าไม่ถึงความรู้สึกของเค้า เหมือนกับว่าเค้าตั้งกำแพงสูงเกินไป ก็เลยทำให้ตลอดเวลาที่คุยกันเราพยายามรักษาระยะห่างของความสัมพันธ์.. .
ช่วงแรกก็คุยกันดีนะคะ แต่พักหลังๆเค้าเริ่มอ่านไม่ตอบ ไม่เปิดอ่านแชท เค้าเคยบอกไว้ว่าไม่ค่อยว่างเพราะต้องทำงาน เราก็พยายามเข้าใจเนอะว่าเค้าไม่ว่าง

สาเหตุอีกอย่างที่เราพยายามรักษาระยะห่างของความสัมพันธ์คือ.. เราเคยถามเค้าเรื่องการมีแฟนเพราะเค้าอกหักมา เค้าบอกกับเราว่า "ชาตินี้คงไม่มีแฟนไปตลอดชีวิต" ทำให้เราคิดกับเค้าแค่พี่ชาย
แต่แล้ววันนึงเค้ากลับโพสบอกว่า #มีแฟนแล้ว คือก็อึ้งนะคะ ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง ถามว่าเสียใจมั้ย? ก็เสียใจนะ
แต่ในเมื่อเค้าเลือกแล้ว เรามันไม่ใช่ .. เราก็ต้องถอยออกมาสินะ T^T