เมื่อสองเดือนก่อน ผมได้มีโอกาสคุยกับแฟนเก่าที่เลิกกันมาประมาณเกือบสองปี แรกๆก็คุยเหมือนเพื่อนกันปกติ
ตอนคุยกันอยู่ในช่วงที่เธอกำลังเลิกกับแฟนคนปัจจุบันของเธอ (แต่ไม่ได้เลิกเพราะผม)
ผมก็ให้คำปรึกษาในฐานะผู้ชาย ผมเองก็มีแฟนใหม่อยู่แล้ว
พอเธอเลิกกับแฟน ผมก็คุยกับเธอมากขึ้น ความรู้สึกตอนที่คบกันก็กลับมา (ผมยังรักเธออยู่ตลอด)
ผมเริ่มโทหาเธอทุกวัน เริ่มคุยถึงเรื่องโอกาสที่จะกลับมา
แต่แล้วมีความรู้สึกหนึ่งเข้ามาว่า ผมจะทำยังไงกับแฟนคนปัจจุบันของผม
ผมก็รู้สึกรักเขาเหมือนกัน ผมไม่กล้าทิ้งเขา
ผมใจร้ายไม่ลง และเขาก็ยังไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
แต่ผมก็ไม่ได้ตีตัวออกห่าง
ผมพยายามใส่ใจคนปัจจุบันมากกว่าเดิม (รู้สึกผิด)
ฝ่ายแฟนเก่าก็เสียใจมาก เพราะผมทำให้เธอหวัง
และบอกให้เธอรอผม ผมจะหาทางกลับมา แต่ผมก็ไม่กล้า
ผมควรทำไงดี 😭😭😭😭😭
ผมผิดเอง
ตอนคุยกันอยู่ในช่วงที่เธอกำลังเลิกกับแฟนคนปัจจุบันของเธอ (แต่ไม่ได้เลิกเพราะผม)
ผมก็ให้คำปรึกษาในฐานะผู้ชาย ผมเองก็มีแฟนใหม่อยู่แล้ว
พอเธอเลิกกับแฟน ผมก็คุยกับเธอมากขึ้น ความรู้สึกตอนที่คบกันก็กลับมา (ผมยังรักเธออยู่ตลอด)
ผมเริ่มโทหาเธอทุกวัน เริ่มคุยถึงเรื่องโอกาสที่จะกลับมา
แต่แล้วมีความรู้สึกหนึ่งเข้ามาว่า ผมจะทำยังไงกับแฟนคนปัจจุบันของผม
ผมก็รู้สึกรักเขาเหมือนกัน ผมไม่กล้าทิ้งเขา
ผมใจร้ายไม่ลง และเขาก็ยังไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
แต่ผมก็ไม่ได้ตีตัวออกห่าง
ผมพยายามใส่ใจคนปัจจุบันมากกว่าเดิม (รู้สึกผิด)
ฝ่ายแฟนเก่าก็เสียใจมาก เพราะผมทำให้เธอหวัง
และบอกให้เธอรอผม ผมจะหาทางกลับมา แต่ผมก็ไม่กล้า
ผมควรทำไงดี 😭😭😭😭😭