เราเพิ่งผ่านการสูญเสียแบบกะทันหันมาไม่นาน เหตุเกิดเมื่อวันที่ 24 สิงหาคม ที่ผ่านมา นี่ก็สองสัปดาห์พอดี
คุณยายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เสียคุณยายเหมือนเสียคนที่เรารักและผูกพันมากที่สุดในชีวิต
ยายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด จนตอนนี้เราอายุ 25ปี เรากับยายไม่เคยห่างกันเลย ต้องมาห่างตอนเรียนมหาฯลัย
แต่ยายก็โทรหาเรา 3 เวลาหลังอาหารเลย คุยกันทั้งวัน พอเรียนจบ เรากลับมาทำงานใกล้บ้านจะได้อยู่บ้าน
ดูแลนาง เราสนิทกันมากที่สุดในชีวิต ทุกที่ที่มีนาง ที่นั่นต้องมีเรา เราพาไปทุกที่ ทุกทีเราไปด้วยกัน
เราดูแลยายดีทุกอย่าง พาไปเที่ยว พาไปไหว้พระ ทำบุญ พาไปกินของอร่อยๆ เราเต็มที่ทุกอย่าง

เพราะเรามีความสามารถแล้วเรามีเงินเดือนเลี้ยงยายได้แล้ว

เวลาพาไปกินอะไร ยายจะแย่งจ่ายเงิน เราก็จะบอกว่าเราจ่ายเอง เราจะเลี้ยงพระในบ้าน แล้วก็ขำกัน

"ตอนนู๋ไม่มี ยายค่อยเลี้ยงนะ" เราพูดแบบนี้ตลอด

เรากับยายนอนด้วยกันตั้งแต่เกิด จนถึงคืนสุดท้ายก่อนวันที่ยายประสบอุบัติเหตุ

เราไม่เคยทำให้ยายเสียใจ ทำทุกอย่างให้ยายครบถ้วนมาตลอด สิ่งเดียวที่ไม่ได้ทำ คือ การร่ำลา

ตอนนี้เหมือนฝัน งงๆ มึนๆ พอตอนเย็น ใจมันจะหวิวๆ โหวงเหวง อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ อาการจะปกติ
เข้าใจว่าต้องใช้เวลา ตอนนี้ก็พยายามนั่งสมาธิ สวดมนต์ ชีวิตเราไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
และพอเกิดเรื่องนี้มันทำให้เรา ไม่อยากรักใครเลย เรากลัวจะเสียเขาไป คิดถึงขนาดว่าไม่อยากแต่งงาน
ไม่อยากผูกพันกับใครหรืออะไรทั้งสิ้น การจากกันมันทรมานมาก เจ็บจี๊ดในใจ พอหลับตาก็ร้องไห้ คิดถึงตลอดเวลา
เราเองเหมือนเสียการทรงตัวไปเลย ร่างกาย และจิตใจมันชาไปหมด
โดยเฉพาะตอนโทรหาใคร แล้วไม่รับสาย หรือติดไม่มีคนรับ ใจเราเต้นแรงมาก
กลัวปลายสายจะเป็นตำรวจรับสาย แล้วพูดประโยคเดียวกัน กับตอนที่ยายประสบอุบัติเหตุ
อยากจะข้ามผ่านช่วงนี้ไปเร็วๆ




**ถ้ายายรับรู้ได้ นู๋อยากให้ยายหมดห่วง หมดกังวล
ขอให้ยายไปสู่สุขติ ภพภูมิที่ดีๆ
มองนู๋อยู่บนฟ้านะ เฟินรักยายที่สุดในโลก