ตั้งแต่เด็กแล้วที่พ่อแม่พาไปเรียน ไปหัดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นดนตรี การบ้านการเรือน การเรียน การต่อสู้ ศิลปะ กีฬาเรียกว่าให้ลองทุกอย่างคือถ้าเก่งทุกอย่างเราคงกลายเป็นคนที่โคตรเพอร์เฟ็คเลย เราทำเป็นแทบจะทุกอย่างแต่รู้แค่เผินๆ เท่านั้น อย่างเรียนบัลเลต์ เราเต้นเป็นแค่พอพื้นฐานเท่านั้น แล้วเวลากับความเบื่อทำให้เราไม่ได้ทำมันต่อ (ถ้าถามว่าอยากกลับไปทำมั้ยก็อยากนะ แต่โตป่านนี้แล้ว) ดนตรีเราทำได้หมด ให้เครื่องดนตรีอะไรมาดีด สี ตี เป่า เราทำได้ แต่แค่เพลงง่ายๆ เท่านั้น กีฬาหรอ เล่นได้ แต่เล่นแปปๆ ก็บาย ความถนัดอย่างอื่นก็ดูไม่แจ่มแจ้ง ใครถามมาตอบได้ แต่ตอบได้ไม่หมด อย่างดูไพ่ทาโรต์ เราดูได้นะ แต่ดูแบบต้องเปิดตำราง่ะ คนอื่นมองเราเป็นแบบโหย สุดยอด ทำเป็นทุกอย่าง แต่ไม่มีใครรู้นอกจากตัวเราว่าเรามันเก่งแต่เปลือกเท่านั้นแหล่ะ ไม่มีอะไรที่เก่งจริงสักอย่าง เศร้าเหมือนกันค่ะ ที่รอบตัวเราเก่งๆ กันทั้งนั้น น้องชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเก่งเปียโนระดับห้าดาว เพื่อนเราก็เป็นนักกีฬาจริงจัง น้องสาวก็เรียนเก่ง มีแต่เราที่ทำอะไรๆ ครึ่งๆ กลางๆ ไม่สุดสักอย่าง จะลองไปฝึกอะไรบางอย่างดูให้มันได้ดีๆ ก็ไม่มีโอกาสสักที เมื่อเดือนก่อนเราถามแม่ "แม่หนูมีความสามารถพิเศษอะไรบ้างอ่ะ" แม่ก็ตอบนะ " (ชื่อเรา)ก็ทำได้ทุกอย่างนี่" แล้วพ่อก็แทรก "แต่ไม่ดีสักอย่าง" วันนี้กลับมานึกย้อนแล้วไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะ เฮ้ออออออ ขอเสียงคนที่เป็นแบบเราด้วยค่ะ T_T