คือนี่เป็นกระทู้แรกของหนู หากมีความผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
คือหนูมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงเทอม เขาเป็นผู้ชายที่ชอบโดดเรียน ขาดเรียน กินเหล้า สูบบุหรี่ เขาทำทุกอย่างที่ยิ่งกว่าเเบดบอยคนหนึ่งจะทำได้ เขาคบเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่งค่ะสังคมของเพื่อนๆเขาก็เป็นเเบบนี้ แต่พวกเขารักกันมากแต่ชักจูงกันไปในทางที่ผิด โดยเฉพาะกับเพื่อนหนูคนนี้เขาเป็นคนที่หน้าตาดีนะคะดีมากพอสมควรเลย แต่พักหลังมาทำตัวให้เพื่อนๆในห้องเป็นห่วงกันมากๆเลย เขาขาดเรียนจนไม่มีสิทธิ์สอบ โดดเรียนทุกครั้งที่มาโรงเรียน พอแม่เขามาส่งหน้าโรงเรียนเขาก็หนีเลยค่ะ บางทีก็มาครึ่งวันพออีกครึ่งก็ปีนรั้วหนีออกไป บางทีคืนไหนกินเหล้ามากๆอีกวันก็จะไม่มา ตอนแรกหนูเเละเพื่อนๆคนอื่นๆคิดว่าเขาคงทำได้แค่นี้เเหละ ก็ยังไม่ได้ห่วงอะไรมาก แต่พอหลังๆนานเข้าๆเขาเเละเพื่อนๆของเขาก็เข้าห้องปกครองบ่อยมากขึ้น บ่อยยิ่งกว่าเข้าห้องเรียนอีกค่ะ รวมถึงคุณครูหนูด้วยก็เข้ากับพวกเขาด้วยค่ะ มีอยู่วันหนึ่งทางห้องปกครองเรียกผู้ปกครองของเขามาคุยเเละเราพฤติกรรมของลูกเขาให้ฟัง ส่วนตัวหนูเเละเพื่อนๆคนอื่นๆจะถามเขาตลอดว่าทำไมถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงขาดเรียน เขาบอกเขาไม่อยากเรียนเเล้วค่ะ เขาอยากดรอปเรียน พวกหนูเเละเพื่อนๆก็พยายามพูดให้เขาเปลี่ยนใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ซึ่งทางฝ่ายปกครองก็เล่าให้พ่อแม่เขาฟังพ่อแม่เขาก็รับรู้นะคะว่าลูกเขาไม่อยากเรียนเเล้ว คุณพ่อเขาก็บอกว่าเย็นวันนั้นจะกลับไปคุยกับลูกถ้าลูกยืนยันว่าไม่อยากเรียนจริงๆก็ยังจะตามใจ ส่วนตัวพวกหนูเคยคุยกับคุณครู ครูเล่าให้ฟังว่าคุณแม่เขาเป็นห่วงเรื่องการเรียน การใช้ชีวิตของเขามากค่ะ เวลามาส่งที่ร.ร.จะรอดูจนกว่าลูกเขาจะเดินพ้นสนามบาสเเล้วค่อยไป จะโทรมาถามเกี่ยวกับลูกเขาทุกๆ 3 เวลาต่อวันเลย เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งเขาน่าจะไปนอนบ้านเพื่อนละไม่ได้บอกพ่อแม่จนพ่อแม่เเละคุณครูจะเเจ้งความคนหายเลยนะคะ หลังจากวันนั้นผ่านไปคุณครูปกครองก็ช่วยเขานะคะ ช่วยไปคุยกับครูประจำวิชาที่เขาไม่มีสิทธิ์สอบให้ได้มีสิทธิ์สอบโดยที่จะให้เขาทำงานส่งตอบแทนเวลาที่เขาขาดเรียนจนหมดสิทธิ์ค่ะ แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะเขาก็ทำตัวเหลวไหลกว่าเดิมอีก หนูเเละเพื่อนๆจะคอยทำงานที่ครูสั่งให้เขาเสมอ ครูวิชานี้สั่งงานนี้หนูก็จะทำ 2 ชุด ครูคนนี้สั่งวิชานี้เพื่อนหนูก็จะทำ 2 ชุด คือเราทุกๆคนช่วยเขาให้ไปรอดค่ะแต่เหมือนเขาไม่ได้สนใจอะไรเลย เมื่ออาทิตย์ก่อนวันจันทร์กับวันอังคารเขาก็มาเรียนปกตินะคะ มันทำให้ครูเเละเพื่อนๆดีใจเเละสบายใจที่เขามาเรียนได้เต็มวัน แต่พอวันพุธเขาก็หายไปอีกเเล้วโทรตามก็เเล้ว เขาบอกขี้เกียจมาเลยไม่มาทุกอย่างเหมือนจะดีแต่ท้ายสุดก็เละยิ่งกว่าเดิม ยิ่งเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาทางร.ร.จัดค่าย เขาก็มานะคะ ตอนแรกเเม่เขาส่งไลน์มาบอกครูว่าเขาไม่อยากมาเข้าค่าย แต่คุณแม่เขามาส่งหลังร.ร.เเล้วให้ครูลงมารับหน่อย ครูลงไปเห็นเขากำลังจะหนีพอดีแต่ก็ล็อคตัวไว้ทันค่ะ ตอนแรกพวกหนูก็คิดว่าจะไม่มีอะไรแต่ผลสุดท้ายตอนค่ำเขาหนีค่ายค่ะ...หนีไปคนเดียวด้วย โดยโทรศัพท์ของเขายังฝากไว้ที่คุณครู.. ทีนี้เลยเป็นปัญหาใหญ่เลย หนูได้ยินมาว่าตอนแรกวันศุกร์เขาจะไม่มาเเล้วเพราะเขาจะดรอปเรียน..แต่แม่เขาคงไม่อยากให้ดรอปเลยมาส่งลูก เเละสุดท้ายเขาก็ทำแบบนี้คุณครูต่างตามหาเเละโทรไปบอกพ่อแม่เขาพ่อแม่เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าลูกเขาหายไปไหน แต่ตอนนี้คงอยู่บ้านเเล้วละค่ะ เปลี่ยนความคิดเขาคงอยากแต่เปลี่ยนใจเขาคงยากยิ่งกว่า หนูเเละเพื่อนๆในห้องรู้ว่าความหวังมันน้อยมาก พวกหนูห่วงเขาจนเลิกห่วงแต่ลึกๆก็ยังห่วงเพราะเขาคือเพื่อน หลายๆคนอาจจะคิดว่าขนาดตัวเขาเขายังไม่ห่วงเลยจะไปห่วงเขาทำไม พวกหนูก็อยากเลิกห่วงค่ะแต่ลองทำเเล้วทำไม่ได้จริงๆเพราะมันติดที่เขาคือเพื่อนของพวกหนูทุกคน หนูเลยจะมาลองขอคำปรึกษาจากทุกๆคน ขอหนทางที่มันจะเป็นไปได้แม้มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่หนูเเละเพื่อนๆอยากช่วยเพื่อนคนนี้จริงๆเพราะมันเกินคำว่าวิกฤตไปเเล้ว พอจะมีทางสักทางไหมค่ะ ช่วยเพื่อนหนูด้วยนะคะ
อยากเปลี่ยนความคิดเเละเปลี่ยนใจเพื่อน ทำยังไงดีค่ะ ?
คือหนูมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงเทอม เขาเป็นผู้ชายที่ชอบโดดเรียน ขาดเรียน กินเหล้า สูบบุหรี่ เขาทำทุกอย่างที่ยิ่งกว่าเเบดบอยคนหนึ่งจะทำได้ เขาคบเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่งค่ะสังคมของเพื่อนๆเขาก็เป็นเเบบนี้ แต่พวกเขารักกันมากแต่ชักจูงกันไปในทางที่ผิด โดยเฉพาะกับเพื่อนหนูคนนี้เขาเป็นคนที่หน้าตาดีนะคะดีมากพอสมควรเลย แต่พักหลังมาทำตัวให้เพื่อนๆในห้องเป็นห่วงกันมากๆเลย เขาขาดเรียนจนไม่มีสิทธิ์สอบ โดดเรียนทุกครั้งที่มาโรงเรียน พอแม่เขามาส่งหน้าโรงเรียนเขาก็หนีเลยค่ะ บางทีก็มาครึ่งวันพออีกครึ่งก็ปีนรั้วหนีออกไป บางทีคืนไหนกินเหล้ามากๆอีกวันก็จะไม่มา ตอนแรกหนูเเละเพื่อนๆคนอื่นๆคิดว่าเขาคงทำได้แค่นี้เเหละ ก็ยังไม่ได้ห่วงอะไรมาก แต่พอหลังๆนานเข้าๆเขาเเละเพื่อนๆของเขาก็เข้าห้องปกครองบ่อยมากขึ้น บ่อยยิ่งกว่าเข้าห้องเรียนอีกค่ะ รวมถึงคุณครูหนูด้วยก็เข้ากับพวกเขาด้วยค่ะ มีอยู่วันหนึ่งทางห้องปกครองเรียกผู้ปกครองของเขามาคุยเเละเราพฤติกรรมของลูกเขาให้ฟัง ส่วนตัวหนูเเละเพื่อนๆคนอื่นๆจะถามเขาตลอดว่าทำไมถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงขาดเรียน เขาบอกเขาไม่อยากเรียนเเล้วค่ะ เขาอยากดรอปเรียน พวกหนูเเละเพื่อนๆก็พยายามพูดให้เขาเปลี่ยนใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ซึ่งทางฝ่ายปกครองก็เล่าให้พ่อแม่เขาฟังพ่อแม่เขาก็รับรู้นะคะว่าลูกเขาไม่อยากเรียนเเล้ว คุณพ่อเขาก็บอกว่าเย็นวันนั้นจะกลับไปคุยกับลูกถ้าลูกยืนยันว่าไม่อยากเรียนจริงๆก็ยังจะตามใจ ส่วนตัวพวกหนูเคยคุยกับคุณครู ครูเล่าให้ฟังว่าคุณแม่เขาเป็นห่วงเรื่องการเรียน การใช้ชีวิตของเขามากค่ะ เวลามาส่งที่ร.ร.จะรอดูจนกว่าลูกเขาจะเดินพ้นสนามบาสเเล้วค่อยไป จะโทรมาถามเกี่ยวกับลูกเขาทุกๆ 3 เวลาต่อวันเลย เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งเขาน่าจะไปนอนบ้านเพื่อนละไม่ได้บอกพ่อแม่จนพ่อแม่เเละคุณครูจะเเจ้งความคนหายเลยนะคะ หลังจากวันนั้นผ่านไปคุณครูปกครองก็ช่วยเขานะคะ ช่วยไปคุยกับครูประจำวิชาที่เขาไม่มีสิทธิ์สอบให้ได้มีสิทธิ์สอบโดยที่จะให้เขาทำงานส่งตอบแทนเวลาที่เขาขาดเรียนจนหมดสิทธิ์ค่ะ แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะเขาก็ทำตัวเหลวไหลกว่าเดิมอีก หนูเเละเพื่อนๆจะคอยทำงานที่ครูสั่งให้เขาเสมอ ครูวิชานี้สั่งงานนี้หนูก็จะทำ 2 ชุด ครูคนนี้สั่งวิชานี้เพื่อนหนูก็จะทำ 2 ชุด คือเราทุกๆคนช่วยเขาให้ไปรอดค่ะแต่เหมือนเขาไม่ได้สนใจอะไรเลย เมื่ออาทิตย์ก่อนวันจันทร์กับวันอังคารเขาก็มาเรียนปกตินะคะ มันทำให้ครูเเละเพื่อนๆดีใจเเละสบายใจที่เขามาเรียนได้เต็มวัน แต่พอวันพุธเขาก็หายไปอีกเเล้วโทรตามก็เเล้ว เขาบอกขี้เกียจมาเลยไม่มาทุกอย่างเหมือนจะดีแต่ท้ายสุดก็เละยิ่งกว่าเดิม ยิ่งเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาทางร.ร.จัดค่าย เขาก็มานะคะ ตอนแรกเเม่เขาส่งไลน์มาบอกครูว่าเขาไม่อยากมาเข้าค่าย แต่คุณแม่เขามาส่งหลังร.ร.เเล้วให้ครูลงมารับหน่อย ครูลงไปเห็นเขากำลังจะหนีพอดีแต่ก็ล็อคตัวไว้ทันค่ะ ตอนแรกพวกหนูก็คิดว่าจะไม่มีอะไรแต่ผลสุดท้ายตอนค่ำเขาหนีค่ายค่ะ...หนีไปคนเดียวด้วย โดยโทรศัพท์ของเขายังฝากไว้ที่คุณครู.. ทีนี้เลยเป็นปัญหาใหญ่เลย หนูได้ยินมาว่าตอนแรกวันศุกร์เขาจะไม่มาเเล้วเพราะเขาจะดรอปเรียน..แต่แม่เขาคงไม่อยากให้ดรอปเลยมาส่งลูก เเละสุดท้ายเขาก็ทำแบบนี้คุณครูต่างตามหาเเละโทรไปบอกพ่อแม่เขาพ่อแม่เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าลูกเขาหายไปไหน แต่ตอนนี้คงอยู่บ้านเเล้วละค่ะ เปลี่ยนความคิดเขาคงอยากแต่เปลี่ยนใจเขาคงยากยิ่งกว่า หนูเเละเพื่อนๆในห้องรู้ว่าความหวังมันน้อยมาก พวกหนูห่วงเขาจนเลิกห่วงแต่ลึกๆก็ยังห่วงเพราะเขาคือเพื่อน หลายๆคนอาจจะคิดว่าขนาดตัวเขาเขายังไม่ห่วงเลยจะไปห่วงเขาทำไม พวกหนูก็อยากเลิกห่วงค่ะแต่ลองทำเเล้วทำไม่ได้จริงๆเพราะมันติดที่เขาคือเพื่อนของพวกหนูทุกคน หนูเลยจะมาลองขอคำปรึกษาจากทุกๆคน ขอหนทางที่มันจะเป็นไปได้แม้มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่หนูเเละเพื่อนๆอยากช่วยเพื่อนคนนี้จริงๆเพราะมันเกินคำว่าวิกฤตไปเเล้ว พอจะมีทางสักทางไหมค่ะ ช่วยเพื่อนหนูด้วยนะคะ