Part I-II ออกเดินทาง : มิตรภาพใหม่บนเครื่อง (ขอไปเยี๊ยวหน่อยค่ะ)

พอขึ้นเครื่องเราได้นั่งเบาะที่ติดทางเดิน แล้วก็มีผู้หญิงคนนึงนั่งติดหน้าต่าง (เบาะตรงกลางว่าง)
พอเครื่องบินเทคออฟชะนีข้างๆ นางก็นอนตลอดเลยจร้า รู้เลยว่านางตีตั๋วมาเพื่อการนี้จริงๆ
นางล้มตัวลงนอนเบาะตรงกลางที่ว่างด้วยท่าทีไม่สบายนัก (ก็แหมชั้น Economy นี่เนอะ)
นางนอนท่าคุดคู้ แล้วก็ดิ้นไปดิ้นมา เพราะนางคงนอนไม่สบาย  

*ก่อนเราขึ้นเครื่องเราซื้อหมอนคล้องคอสำหรับนอนมา แล้วเค้าแถมผ้าห่มแบบพับเป็นหมอนได้*
ด้วยความที่เป็นชะนีไทยใจงามมม ก็รีบไปถอยหมอน (ห้ามผวน) มา และสะกิดนางว่าอืม “เอาหมอนไหม?”
นางก็ทำหน้างงๆ เราก็ “หมอนอ่ะหมอน  เอาไปหนุนจิ เห็นนอนไม่สบาย” นางก็ยังทำหน้างงๆ แต่ก็ยิ้มๆแล้วรับไปหนุน

นอนไปสักพักเราก็หลับ (ไหนแกรบอกจะอ่านไกด์บุคทีซื้อมาไง)
ชะนีข้างๆ นางก็มาสะกิด “ขอไปเยี๊ยวหน่อยค่ะ” เราก็ทำหน้างง เยี้ยวไรว่ะ สักพักก็ถึงบางอ้อว่านางจะขอไปเข้าห้องน้ำ
คือปกติคนไทยไม่ค่อยพูดไง “ขอไปเยี่ยว” แถมนางยังออกสำเนียงแบบไม้จัตวา มาเต็ม เราก็งงสิครัช
แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ (สรุปนางไม่ใช่คนไทยจร้า)

พอนางกลับมานั่ง สักพักนางก็เริ่มชวนเราคุยเลย นางพยายามพูดไทย แบบขอบคุณมากๆสำหรับหมอนนะ
ถามนั่นโน่นนี่ ด้วยภาษาไทยสำเนียงคาวาอี้ สุดๆ คุยจนได้รู้ว่านางเป็นแบคแพคที่ชอบการท่องเที่ยวมากก
ตระเวนไปเที่ยวมาหลายที่ นางบอกว่านางชอบเมืองไทยมากก
เราก็บอกนางไปว่าเราชอบประเทศญี่ปุ่นมากและเป็นครั้งแรกที่ไปโอซาก้า