เราไปดูหนังพี่เต๋อ นวพลมา

เรารู้จักพี่เต๋อจาก Marry is Happy, Marry is Happy เราดูทีเซอร์กับ OST ที่เขาแชร์ๆ กันเต็มโซเชียล เราไม่ถนัดหนังอินดี้ ดูแล้วไม่อิน ไม่เข้าใจเท่าไหร่ สรุป หลังจากดูจบคือ ชอบความรู้สึกในบางฉากที่แบบ "เฮ้ยยยย นี่มันอะไรวะ" ชอบการตัดต่อ ชอบสีโทนแดงชมพู ชอบจูนจูนกับเมโกะ ชอบแมรี่ แค่นั้นแหละ

ล่าสุดไปดูฟรีแล้นซ์ ห้ามป่วย ห้ามพัก ห้ามรักหมอ

อื้มมมมมมม เรามาถึงจุดที่ ผกก. ไทยสามารถสร้างเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง สามารถทำหนังให้แตกต่างจากหนังไทยที่พบได้ทั่วไปแล้วหรือ? อารมณ์ประมาณว่าเห็น Moonrise Kingdom ปุ๊ปรู้ปั๊ปว่า โอ้ Wes Anderson ส่วนฟรีแลนซ์ ก็ โอ้ เต๋อ นวพล! ยังไงอย่างงั้น ...นี่แหละๆ ที่รอมานาน (จนไม่รู้ตัวว่ารอ) นี่อาจจะเป็นก้าวต่อไปของหนังไทย และแรงบันดาลใจของนักสร้างหนังรุ่นใหม่จริงๆ นะ

ฟรีแลนซ์เป็นหนังดี ฟรีแลนซ์ไม่ใช่หนังตลกโปกฮา ฟรีแลนซ์เลยไม่เหมาะกับการโปรโมทแบบนี้ และถูกจัดอยู่ผิดที่ผิดทางหน่อยๆ หลายๆ อย่างก่อนที่หนังจะฉายจริงทำให้เกิดความคาดหวังว่าหนังจะเป็นอีกแบบหนึ่ง แต่ในความเป็นจริงหนังออกมาอีกแบบ (แต่ก็เป็นแบบที่เราชอบนะ ฮี่ๆ)

หลังออกมาจากโรงเราบอกเพื่อนด้วยความรู้สึกตื่นเต้นมากว่าเราโคตรชอบ
เพื่อนบอกรู้สึกเฉยๆ ก็ฮาบ้าง พอจะดูได้เรื่อยๆ ไม่ตลกอย่างที่คิด
เราเผลอคิดไปว่า เออ หรือหนังมันสร้างมาเพื่อเหล่าฟรีแลนซ์บอยแอนด์เกิร์ล ที่ต่างก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ตาจ้องจอไม่กระพริบ ล้มตัวลงนอนก็คิดถึงแต่งานจนพาลไม่หลับไม่นอน ทำงานจนหน้าแห้ง ปากก็แห้ง มือสั่น ขาเย็น รู้สึกจั๊กจี๋ตามข้อต่อ (อย่างเรา) หว่า?

มีหลายๆ ฉากที่เราชอบมากๆ (ติด spoil เผื่อใครยังไม่ได้ดู)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
- ฉากที่ยุ่นดูวิดิโอขอแต๋งงานเจ๋ แล้วภาพตัดมาที่ยุ่นน้ำตาไหล ยิ้มเบาๆ เป็นฉากที่เรารู้สึกอบอุ่นหัวใจมากๆ พี่ซันนี่เก่งมาก สีหน้าแบบนั้น...สุดยอดจริงๆ
- เราชอบความรู้สึกการรอคอยใครซักคน อย่างตอนที่ยุ่นรอให้ถึงเวลาไปพบหมออิม ระหว่างรอก็คิดหวังไปต่างๆ จะคุยอะไรดีนะ เขาจะดีใจที่เจอเรามั้ย คิดถึงอ่ะ อยากเจอ มีเรื่องอยากเล่ามากมาย พอได้เจอจริงๆ ทุกอย่างมันก็อาจไม่เป็นอย่างเราคิดซักนิด...
- แอบคิดว่าถ้ามันจะอยากเจอขนาดนั้น มันไปหาเลยไม่ได้อ่อวะ ทำไมต้องรอเฉพาะเวลาที่หมอนัด นั่นแหละคือสิ่งที่คนสมัยนี้ขาด... ความอดทน play by the rule ความค่อยเป็นค่อยไป ซึ่งไอ้การรอคอยแบบนี้เราว่ามันก็โรแมนติกแถมตื่นเต้นหน่อยๆ ก็ดีเหมือนกันนะ ฮาาา
- ตอนยุ่นนั่งมองอาทิตย์ตกก็สวยมากๆ เลย
- ตอบจบแอบนึกว่าจะมีบอกความในใจ ฉันรักเธอ เธอรักฉัน ฟรุ้งฟริ้งกระบิดกระบวน แต่ไม่มีว่ะ... ดีใจที่ไม่มี เจอกันเดือนละครั้งจะบอกรักกันได้ไงวะ ฮาา ยุ่นคือคนไข้ หมออิมคือหมอ ความสัมพันธ์ของสองคนคือหมอกับคนไข้ ซึ่งหมอก็มีหน้าที่รักษาคนไข้ พอหาย ความสัมพันธ์ของหมอกับคนไข้ก็มักจะจบลงตรงนี้ใช่ป่ะ ต่างคนต่างก็คงคิดว่าอีกฝ่ายคิดอย่างนั้นแหละ แต่สุดท้ายสิ่งที่ทั้งสองพบในตอนจบคือ ความรู้สึกมันก้าวผ่านบทบาทหน้าที่ระหว่างหมอกับคนไข้ มันถูกแทนที่ด้วยมิตรภาพและความเป็นเพื่อน ซึ่งจะพัฒนาต่อไปเป็นอะไรก็ให้คนดูไปคิดกันเองต่อเถอะ เราพอใจกับตอนจบอ่ะ แบบนี้มันดีแล้ว   


ไม่เคยเขียนรีวิวมาก่อน แต่เรื่องนี้อยากเขียนจริงๆ
ลองไปดูกันนะ