ฟรีแลนซ์… ป่วยง่าย ตายได้ อย่าเอาแรงจูงใจมาหลอก!!
ขอเอาบทความจากบล็อคนึงมาลงนะคะ (ขออนุญาตเจ้าของบล็อคแล้ว)
หากตั้งกระทู้ผิดหมวดก็ขออภัยค่ะ
-----------------
‘ ร ะ วั ง ต า ย ‘ คือบทสรุปที่ได้จากการดูหนังเรื่องนั้น
เป็นคำธรรมดาที่เรามักจะใช้พูดกันกับพี่สาว เราต่างก็เป็นมนุษย์เงินเดือน แต่ฉันเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ควบตำแหน่งฟรีแลนซ์ด้วย
หนังหยิบความจริงในโลกของฟรีแลนซ์มาพูดได้ตรงใจ หลายฉากเห็นแล้วเข้าใจสภาวะความอึดอัด เหมือนเอาเรื่องจริงมาพูดเล่น ยาแก้แพ้ที่ต้องต่อสู้กับเดดไลน์งาน หามรุ่งหามค่ำกินนอนไม่เป็นเวลา และพึ่งพาเซเว่นฯ เป็นที่ฝากท้อง
ขำไม่ออก
เป็นหนังที่ ‘ลูกค้าผู้น่ารัก’ ควรดู!
เปิดตาให้เห็นความจริงอีกด้านของคนที่ต้องทำงานด้วยกัน
นั่งดูไปเรื่อยๆ ไม่มีความตื่นเต้น เหมือนดูชีวิตตัวเอง ดูชีวิตคนอื่นที่ตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน แล้วตั้งคำถามว่าเมื่อไหร่หนังจะจบ คล้ายๆ ที่ ‘ยุ่น’ นับถอยหลังว่าสิ่งที่ตัวเองกับหลังทำแต่ละอย่างเบียดบังเวลารีทัชรูปไปกี่ชั่วโมงกี่นาที
หนัง ‘จริง’ แต่ไม่ถึงกับชอบ เวียนหัวกับการส่ายกล้องไปมาในช่วงแรกๆ อาจเป็นเทคนิคด้านภาพที่ต้องการสื่อสารถึงความรู้สึกโงนเงนของคนอดนอน แต่คนดูตาลายมาก ยิ่งเป็นคนดูที่นอนน้อยเห็นแล้วแทบอยากเลิกดูขึ้นมาดื้อๆ
สิ่งที่ดึงดูดให้ดูต่อคือความสัมพันธ์ระหว่าง ‘ยุ่น’ กับ ‘เจ๋’ กระโชกโฮกฮาก เด็ดขาด แต่โคตรจริงใจ ไม่ได้ลุ้นว่าบางอย่างระหว่าง ‘หมออิม’ กับ ‘ยุ่น’ จะพัฒนาไปได้ไกลแค่ไหน ไม่ได้โฟกัสตรงนั้น แต่ก็ยิ้มแก้มปริกับบางฉากระหว่างหมอกับคนไข้ ยิ้มจนรู้สึกได้ว่าปวดแก้ม และบางทีก็คิดว่า ‘ยุ่น’ โดนหมอแกล้ง
บางทีหน้าที่การงานก็เป็นสิทธิพิเศษให้ได้เข้าถึงบางคน
สิ่งหนึ่งที่เห็นชัดพอๆ กับคำว่า ‘ ร ะ วั ง ต า ย ‘ คือความโหดร้ายของแรงจูงใจ น่ากลัวก็ตรงที่คนที่จับจุดได้มักจะใช้มันหลอกล่อเราเสมอ
รอบแรก ‘ยุ่น’ พ่ายแพ้ให้แก่คำว่าชิบูย่า
รอบสองเขาพ่ายแพ้คำว่านิวยอร์ก
ย้อนกลับมามองตัวเอง… มีชุดคำบางอย่างที่เราพ่ายแพ้มันเสมอเช่นกันไม่ใช่ตัวเงินหรือผลตอบแทน ‘ยุ่น’ เองก็ตกปากรับคำทำงานโดยไม่เคยพูดถึงราคาแต่ละชิ้นให้คนดูรู้
ความว่างเปล่าของปฏิทินคือหายนะทางการเงิน และในฐานะคนชอบใช้ปากกาแดงรู้สึกถูกใจมากเมื่อหนังเลือกใช้ปากกาแดงเขียนรายละเอียดงานบนปฏิทิน สีแดงเห็นชัดโดดเด้งเสมอแม้ว่าจะสื่อถึงอันตรายเป็นส่วนใหญ่
ฉันเป็นคนดูที่นิสัยไม่ดี ฉันตัดจบให้ตั้งแต่หนังยังไม่จบ จบด้วยฉากเลือดหยดติ๋งๆ จากจมูกลงพื้น แล้วจอก็ดำมืด ตามมาด้วย End credit ทันที
เนื้อเรื่องที่เหลือต่อจากฉากนั้นฉันยกให้เป็นส่วนหนึ่งของ End credit
: ฟรีแลนซ์ ห้ามป่วย ห้ามพัก ห้ามรักหมอ
ที่มาของบทความ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://march22me.wordpress.com/2015/09/05/%e0%b8%9f%e0%b8%a3%e0%b8%b5%e0%b9%81%e0%b8%a5%e0%b8%99%e0%b8%8b%e0%b9%8c-%e0%b8%9b%e0%b9%88%e0%b8%a7%e0%b8%a2%e0%b8%87%e0%b9%88%e0%b8%b2%e0%b8%a2-%e0%b8%95%e0%b8%b2%e0%b8%a2%e0%b9%84%e0%b8%94/
ฟรีแลนซ์… ป่วยง่าย ตายได้ อย่าเอาแรงจูงใจมาหลอก!!
หากตั้งกระทู้ผิดหมวดก็ขออภัยค่ะ
-----------------
‘ ร ะ วั ง ต า ย ‘ คือบทสรุปที่ได้จากการดูหนังเรื่องนั้น
เป็นคำธรรมดาที่เรามักจะใช้พูดกันกับพี่สาว เราต่างก็เป็นมนุษย์เงินเดือน แต่ฉันเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ควบตำแหน่งฟรีแลนซ์ด้วย
หนังหยิบความจริงในโลกของฟรีแลนซ์มาพูดได้ตรงใจ หลายฉากเห็นแล้วเข้าใจสภาวะความอึดอัด เหมือนเอาเรื่องจริงมาพูดเล่น ยาแก้แพ้ที่ต้องต่อสู้กับเดดไลน์งาน หามรุ่งหามค่ำกินนอนไม่เป็นเวลา และพึ่งพาเซเว่นฯ เป็นที่ฝากท้อง
ขำไม่ออก
เป็นหนังที่ ‘ลูกค้าผู้น่ารัก’ ควรดู!
เปิดตาให้เห็นความจริงอีกด้านของคนที่ต้องทำงานด้วยกัน
นั่งดูไปเรื่อยๆ ไม่มีความตื่นเต้น เหมือนดูชีวิตตัวเอง ดูชีวิตคนอื่นที่ตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน แล้วตั้งคำถามว่าเมื่อไหร่หนังจะจบ คล้ายๆ ที่ ‘ยุ่น’ นับถอยหลังว่าสิ่งที่ตัวเองกับหลังทำแต่ละอย่างเบียดบังเวลารีทัชรูปไปกี่ชั่วโมงกี่นาที
หนัง ‘จริง’ แต่ไม่ถึงกับชอบ เวียนหัวกับการส่ายกล้องไปมาในช่วงแรกๆ อาจเป็นเทคนิคด้านภาพที่ต้องการสื่อสารถึงความรู้สึกโงนเงนของคนอดนอน แต่คนดูตาลายมาก ยิ่งเป็นคนดูที่นอนน้อยเห็นแล้วแทบอยากเลิกดูขึ้นมาดื้อๆ
สิ่งที่ดึงดูดให้ดูต่อคือความสัมพันธ์ระหว่าง ‘ยุ่น’ กับ ‘เจ๋’ กระโชกโฮกฮาก เด็ดขาด แต่โคตรจริงใจ ไม่ได้ลุ้นว่าบางอย่างระหว่าง ‘หมออิม’ กับ ‘ยุ่น’ จะพัฒนาไปได้ไกลแค่ไหน ไม่ได้โฟกัสตรงนั้น แต่ก็ยิ้มแก้มปริกับบางฉากระหว่างหมอกับคนไข้ ยิ้มจนรู้สึกได้ว่าปวดแก้ม และบางทีก็คิดว่า ‘ยุ่น’ โดนหมอแกล้ง
บางทีหน้าที่การงานก็เป็นสิทธิพิเศษให้ได้เข้าถึงบางคน
สิ่งหนึ่งที่เห็นชัดพอๆ กับคำว่า ‘ ร ะ วั ง ต า ย ‘ คือความโหดร้ายของแรงจูงใจ น่ากลัวก็ตรงที่คนที่จับจุดได้มักจะใช้มันหลอกล่อเราเสมอ
รอบแรก ‘ยุ่น’ พ่ายแพ้ให้แก่คำว่าชิบูย่า
รอบสองเขาพ่ายแพ้คำว่านิวยอร์ก
ย้อนกลับมามองตัวเอง… มีชุดคำบางอย่างที่เราพ่ายแพ้มันเสมอเช่นกันไม่ใช่ตัวเงินหรือผลตอบแทน ‘ยุ่น’ เองก็ตกปากรับคำทำงานโดยไม่เคยพูดถึงราคาแต่ละชิ้นให้คนดูรู้
ความว่างเปล่าของปฏิทินคือหายนะทางการเงิน และในฐานะคนชอบใช้ปากกาแดงรู้สึกถูกใจมากเมื่อหนังเลือกใช้ปากกาแดงเขียนรายละเอียดงานบนปฏิทิน สีแดงเห็นชัดโดดเด้งเสมอแม้ว่าจะสื่อถึงอันตรายเป็นส่วนใหญ่
ฉันเป็นคนดูที่นิสัยไม่ดี ฉันตัดจบให้ตั้งแต่หนังยังไม่จบ จบด้วยฉากเลือดหยดติ๋งๆ จากจมูกลงพื้น แล้วจอก็ดำมืด ตามมาด้วย End credit ทันที
เนื้อเรื่องที่เหลือต่อจากฉากนั้นฉันยกให้เป็นส่วนหนึ่งของ End credit
: ฟรีแลนซ์ ห้ามป่วย ห้ามพัก ห้ามรักหมอ
ที่มาของบทความ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้