เมื่อกี้เจอเรื่องเสียใจเหตุการณ์นึงค่ะ เลยวิ่งหนีมาร้องไห้ในห้องเงียบๆคนเดียว   ร้องหนักมากจริงๆค่ะ  พ่อแม่ก็ตามเข้ามาปลอบ   ไอ่เราก็รู้สึกอยากระบายในเรื่องที่เราเจอมาให้ท่านฟัง  แต่เป็นคนพูดระบายออกมาไม่เก่งเลยค่ะ   คือพื้นฐานเราไม่ชอบการนินทากันเลย    ถ้าเรานับใครเป็นเพื่อนนี่สาบานว่าเราจะไม่เล่าเรื่องแย่ๆของคนๆนั้นให้คนอื่นฟังแน่ๆ

   แล้วเหมือนสมองบีบให้คิดว่า ถ้าเล่าออกไป จะเหมือนเราไปนินทาเค้าน่ะค่ะ ก็เลยไม่อยากพูด  ต้องปล่อยให้เวลาผ่านไป เราถึงหายเครียดเอง   

     แต่เรานานๆทีจะมีเรื่องที่ต้องให้เสียน้ำตาไงคะ  การอั้นใจระบายไม่ออกมันก็เลยไม่หนักมาก  แต่ก็คิดว่าถ้าในอนาคต มีเรื่องที่ทำให้ตัวเองสะเทือนใจบ่อยๆ   เราจะจัดการกับปัญหาการระบายอารมณ์ของตัวเองยังไงดีล่ะทีนี้