เราขอยืมไอดีเพื่อนมาลอคอินค่ะ อยากจะแชร์ถึงความรักที่เจ็บปวดแบบไม่ได้ตั้งตัว
แล้วขอคำแนะนำ และพึ่งเข้าใจคำว่าไม่เจอกับตัวไม่มีวันรู้หรอก เริ่มเลยนะคะ

เราเป็นลูกสาวคนเดียวค่ะ เป็นเด็กต่างจังหวัดที่แม่ (ซึ่งเป็นชาวสวน) ส่งเสียให้เรียนจบมหาวิทยาลัยชื่อดังในจังหวัดชลบุรีด้วยตัวท่านเพียงลำพัง ชีวิตเราก็เหมือนกับคนทั่วๆ ไป เรียนจบมาก็หางานทำไปเรื่อยๆ จนมาได้ทำงานธนาคารที่พัทยา ระหว่างนั้นเราก็มีคุยๆ กับผู้ชายบ้างค่ะ แต่ไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษเลยยังไม่มีแฟน

จนกระทั่งมีผู้ชายคนนึงเข้ามาในชีวิต เราขอเรียกเค้าว่า “ป.” แล้วกันนะคะ  ป. เป็นเพื่อนของเพื่อนเราค่ะ เค้าเห็นเราในภาพที่ถ่ายคู่กับเพื่อนเรา แล้วขอให้เพื่อนเราแนะนำให้รู้จักกัน  หลังจากที่เราได้คุยกับ ป. ไปสักระยะ เราพบว่า ป. ดีกับเรามาก พูดเพราะ เป็นสุภาพบุรุษ รักสัตว์ เทคแคร์  ดูแลดี ที่สำคัญคือเค้าอดทนและทุ่มเทกับเรามากค่ะ (เราต้องออกตัวก่อนว่าเราเป็นผู้หญิงที่ขี้เหวี่ยง ขี้งอน เอาแต่ใจ ปากเสีย พูดจาตรงๆ ไม่เพราะไม่เป็นว่าง่ายๆ คือตรงกันข้ามกับเค้าทุกอย่าง แต่เค้าก็อดทนในสิ่งที่เราเป็นมาตลลอด เราเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร)

ด้วยความดีของเค้า เราก็เลยตัดสินใจคบกับเค้าเป็นแฟนในวันเกิดของเค้า เพราะคิดว่าคนนี้แหละ “ใช่” (วันนั้น ป. ร้องไห้ด้วย) พอเป็นแฟนกันแล้วเค้าดีกับเรามากๆ (มากกว่าเดิม) อยากไปไหน อยากได้อะไร ถ้าเค้าทำให้เราได้เค้าก็จะทำเราค่ะ ส่วนบางเรื่องที่เค้าทำให้เราไม่ได้จริงๆ ก็จะลงเอยด้วยการที่เราโกรธเค้าแบบไร้เหตุผลค่ะ แต่ด้วยความอดทนและทุ่มเท เค้าก็ไม่เคยว่าเราที่เป็นแบบนั้น แถมยังคอยตามง้อเราตลอด เคยมีอยู่ครั้งนึงเราโกรธเค้า เค้าก็ออกจากที่ทำงานมายืนง้อเราหน้าธนาคารเป็นวันๆ รอจนกว่าเราจะหายโกรธ (ทั้งๆ ที่เค้าไม่ผิด) หลังจากคบกันได้สักพักเราก็ตัดสินใจจะย้ายที่ทำงานกลับไปอยู่ที่บ้านเกิด