เรื่องนี้เกิดขึ้นวันพฤหัสที่ผ่านมาค่ะ
เรากับสามีมีธุระไปธนาคารกสิกร แล้วมันใกล้กับห้างที่มีบูธวัตสันพอดี
คุณน้าเราก็เลยไลน์มาฝากซื้อแป้งเรฟลอนตลับแดงที่กำลังจะหมดในไม่ช้า
ตัวเรานี่ไม่เคยใช้แป้งยี่ห้อนี้เลย น้าบอกเบอร์ 140 ก็เข้าไปยืนเลือก

จังหวะที่กำลังดูราคาและโทรบอกน้าว่ามันกี่บาท
น้าก็บอกไม่เอาและบอกใช้ตลับสีขาวยี่ห้อเดียวกัน
เพราะพอดีเมื่อวานเข้าไปดูในเว็บวัตสัน 299 แต่พอดีที่เราไปดูมัน 450 แกเลยเปลี่ยน
ในชั้นนี่มันวางข้างกันพอดีค่ะ ตลับแดงกับตลับขาว คนละรุ่น ยี่ห้อเดียวกัน
เราก็ถามว่าน้าใช้เบอร์อะไร น้าบอกเคยใช้แต่จำไม่ได้ จำได้แค่เบอร์ของตลับสีแดง
สามีเราก็เลยบอกว่า ลองเทียบสีดูสิ ให้พนักงานมาช่วยเทียบก็ได้
เราหันไปทางขวามือ มีพนักงานอยู่จริงค่ะ
อยู่ใกล้เราพอประมาณด้วย แต่เขาไม่ได้สนใจอะไร ภาพที่เห็นของเราคือ

พนักงานคนนี้นั่งลงกับพื้น เหน็บกระจกพกพาของนางไว้กับชั้นวางสินค้า
มือกำลังบรรจงเมคอัพหน้าอย่างตั้งใจ
จริงๆเราได้สบตากับพนักงานคนนี้ตั้งแต่เดินเข้ามาที่โซนนี้แล้ว
แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรา. เปรยตามองนิดหน่อยและนั่งแปะลงที่พื้น

เรามาซื้อของที่นี่บ่อยค่ะ แต่ไม่เคยมาโซนนี้เพราะไม่แต่งหน้า
ชอบไปดูพวกสกินแคร์บำรุงผิว แล้วจะมีพี่พนักงานนิสัยดีมากๆ หลายคนมาชวนคุยและแนะนำ
ส่วนคนนี้เราเพิ่งเคยเจอครั้งแรก

เราไม่กล้าไปเรียกค่ะ แต่ทำไงได้ เลือกเองกลัวจะพลาด เลยตัดสินใจเดินไปหาเขา
"พี่คะ ขอโทษค่ะ รบกวนด้วยนะคะ" เราพูด
พนักงานคนนี้เหลือบตามองมา ทำสีหน้าและแววตาหงุดหงิดสุดๆๆๆ แล้วก็ลุก เดินมาที่โซนเรฟลอน
"พอดีจะให้ช่วยเทียบสีตัวนี้กับตัวนี้ค่ะ..." เราใช้มือชี้ไปที่ตลับแดงกับขาว และยังไม่ทันพูดจบ
"แป้งคนละเนื้อ!! คนละรุ่นกัน!!!"  แน่นอน. เสียงนาง. เราสตั๊นไปสองวิ พูดไรไม่ออก แล้วพูดค่ะๆ
แล้วเราก็เลือกเอง เดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์แบบเฟลสุด เอ่อ..ตูผิดอะไรวะ
สามีทำหน้าแบบเคืองสุด แต่เขาเป็นผู้ชายนิ่งๆ คงไม่อยากมาเสียอารมณ์กับคนวุฒิภาวะน้อย เลยบอกให้เราปล่อยๆไป

กลับมาบ้านเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็บ่นว่าทำไมเราไม่พูดไม่เถียง
เราก็คิด เออทำไมไม่พูดวะ แม่เราจะโทรไปว่าที่สาขานั้น แต่ก็ห้ามไว้


เสียความรู้สึกสุดๆกับพนักงานคนนี้
ต่อไปคงไม่บากหน้าไปซื้อแป้งให้ใครที่นี่อีกแล้ว
เอาเวลางานมานั่งแต่งหน้า พอลูกค้ามาขอให้ช่วยนิดหน่อย ขอคำแนะนำมาทำกริยาสุ่มเสียงแบบนี้ใส่
อุตส่าห์พูดดีๆด้วย เซ็งค่ะ