งวดนี้เล่นเอาเกือบตาย เพราะเล่นไปเดี้ยงช่วงโค้งเลนขวาเส้นกาญจนาขาเข้า
ช่วงจังหวะเบรคชะลอตัวปุ๊ป ดับแม่มกลางอากาศช่วงที่รถชะลอตัวอยู่เต็มถนน เลยไม่มีโอกาสได้เข้าซ้ายเลยต้องเบี่ยงชิดขวาชิดขอบบาริเออร์ให้มากที่สุด

ที่น่ากลัวกว่านั้น จังหวะที่รถคันหน้าเริ่มทะยอยออกตัวไปได้ การจราจรเริ่มโล่ง คนก็ขับรถกันเร็วมาก....ไม่มีทางเข็นเอารถเขาซ้ายได้เลย
อย่าว่าแต่เข็นเลย แค่ลำพังโบกหลังรถยังน่ากลัวเลย
บ้างก็เฉี่ยวเราไปแค่คืบเดียวเอง จะออกไปโบกรถ ก็ไม่มีโอกาสได้ค้นหาเบอร์ช่างหรือหาติดต่อหาคนช่วยเหลือ พอละจากโบกรถหน่อยเดียวก็อันตรายอีกแล้ว
เก้ๆกังๆอยู่เกือบครึ่ง ชม.มีพี่ใจดี เป็นอู่ละแวกนั้นขับผ่านมาช่วยเหลือช่วยลากรถเอาเข้าข้างทางด้านซ้ายในจุดที่ปลอดภัยให้ ซึ้งในน้ำใจพวกเค้ามากเลย

ขนาดพี่เค้ามาช่วยกันโบกอีกสองคน เพื่อจะหาทางถอยรถมาลาก ยังหาจังหวะกั้นรถกันได้ยากเลย
บทเรียนครั้งนี้ มันสอนอะไรได้หลายๆอย่าง

1.อย่าขับเร็ว...อันนี้ต่างก็รู้อยู่แล้วว่ายิ่งเร็วยิ่งอันตรายแต่ก็น้อยคนที่จะใส่ใจ เพราะอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ ทุกอย่างมันแว๊บเดียวจริงๆ
2.น้ำใจบนท้องถนน....อันนี้จะตั้งปฏิทานไว้เลย ว่าต่อไปนี้ถ้าเห็นใครเดือดร้อนบนท้องถนน ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง จะไม่ขอนิ่งดูดายเด็ดขาด
3.เทคโนโลยี...อย่างพวกกล่องสมองกลพวกนี้ อันนี้ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่ายี่ห้ออื่นรุ่นอื่น เค้ามีปัญหากันหรือไม่ เบิกใหม่ใบตั้งเป็นหมื่น แถมรับประกันก็น้อย จะเจ๊งเมื่อไหร่เวลาไหนก็ไม่มีทางรู้ได้ รถรุ่นนี้อะไรๆก็ดี แต่เกลียดไอ้กล่องนี้ชะมัด บอกตรงๆ