เรารู้ตัวว่าบางครั้งเราเป็นคนขี้เหงา และเหงามาก รู้สึกอ้างว้าง ต้องการใครซักคน

แต่พอเอาเข้าจริงๆ เรากลับรำคาญง่าย ชอบอยู่คนเดียว อยากอยู่คนเดียว หรือคิดว่าตัวเองควรอยู่คนเดียว

เราโลกส่วนตัวสูง แต่กลับขี้เหงา 5555 ย้อนแย้งสิ้นดี


เราอยากได้ใครซักคนถามเรา หรือใส่ใจเราว่า เราเป็นอะไรไม๊ สบายดีไม๊ เครียดอะไรรึเปล่า มีอะไรอยากเล่าให้ฟังไหม


ครอบครัว บางครั้งก็เล่าทุกเรื่องราวไม่ได้จริงๆ คุณแม่เราเป็นคนค่อนข้างคิดมากและขี้เป็นห่วง มันเลยเป็นส่วนนึงที่เราไม่ค่อยเล่าอะไร

เพราะบางครั้ง เค้าก็เป็นห่วงเรามากเกินไป แต่การที่ไม่เล่าและเก็บทุกอย่างไว้กับตัว กลับทำให้เราเครียด และเก็บกด

เพื่อนเอง เราก็มีเยอะ แต่เราเหมือนโหยหาอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่แค่เพื่อน ไม่ใช่ความรักของครอบครัว เราบอกไม่ได้ว่าเราต้องการอะไร

เราเป็นแค่กับบางคน ไม่ได้เป็นกับทุกคน บางครั้งตัวเลือกที่เราเรียกร้องความสนใจนั้น มักจะเป็นคนที่เราอยากจะเรียกร้องเท่านั้น


ยิ่งในบางครั้งในยามที่มันเหนื่อย ที่เราไม่สบายใจมากๆ กดดัน เครียด เราจะปะทุ แล้วก็ระเบิดมันออกมา

อารมณ์ประมาณว่า Leave me alone!!!!!!!! แล้วทุกอย่างก็จะพินาศไปหมด -...- // จากนั้นก็วนกลับมาอยู่กับความเหงาเหมือนเดิม