ค ว า ม รั ก และ ค ว า ม สั ม พั น ธ์ ของเราสองคน เริ่มระหองระแหงกันมาได้สักระยะนึงแล้ว แต่ก็ยังเหมือนว่าต่างฝ่าย ต่างยังไม่ชิน ที่จะต้องเดินออกไปจากชีวิตของกันและกัน ต่างฝ่ายต่างยื้อ เรางอนเขาง้อ เราง้อเขางอน เป็นแบบนี้อยู่ร่ำไป
ขอเกริ่นก่อนนะคะ จขกทกับแฟน คบกันมานานมากประมาณ 7-8 ปี ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เราเรียนโรงเรียนเดียวกัน เลิกเรียนเขาก็ไปส่งเราที่บ้าน ช่วงแรกๆเขาติดเรามาก มาหาเราที่บ้านทุกวัน ครบรอบหนึ่งเดือน สองเดือน สามเดือน ก็จะมีของขวัญหรือช่อดอกไม้มาให้ตลอด ไปเที่ยวด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน คุยโทรศัพท์กันทุกวัน มันทำให้จขกทรู้สึกว่าขาดเขาไม่ได้จริงๆ เขาคือส่วนหนึ่งในชีวิตของจขกท
ตอนเข้ามหาลัย เราสองคนยังได้เรียนมหาลัยเดียวกัน (เอาๆจริงๆจขกทแอบตามแฟนมาแหละ) เหมือนทุกอย่างมันกำลังเปลี่ยนไป เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ ไม่ค่อยโทรมา โดยจะให้เหตุผลว่า ติดกิจกรรมตลอด สุดท้ายก็เหมือนว่าเราสองคนจะห่างกันไป แต่ยังไม่เลิกกัน แต่สิ่งที่จขกทมารู้ทีหลังคือ เขาคุยกับคนอื่น เราก็เลยนัดเขามาคุยกัน ยอมรับว่าหน้าชามาก ทำอะไรไม่ถูก มองหน้าเขาแล้วเหมือนเราจะร้องไห้ มันจุกไปหมด ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้น เราถามว่ากับผู้หญิงความสัมพันธ์คืออะไร เขาตอบมาว่า แค่ปรึกษาปัญหาด้านความรัก เพราะผู้หญิงคนนั้นก็เพิ่งเลิกกับแฟน แล้วเขาเองก็มีเรื่องผิดใจกับจขกท ตอนนั้น เหมือนเขาจะทิ้งเราจริงๆ เขาพูดกับเรา เขาไม่ไหวแล้วจริงๆ กับนิสัยที่ไม่ฟังใคร และเอาแต่ใจตัวเองของเรา
ความสัมพันธ์ของเราสองคน ยังดำเนินกันไปเรื่อยๆ คุยบ้าง ไม่คุยบ้าง แต่ช่วงขึ้นปีสองใหม่ๆ คณะของแฟนเรา จะมีพิธีรับเสื้อกราว เสื้อช็อปประมาณนั้นคะ แต่เขาไม่แม้แต่จะบอกเราเลย ว่าให้ไปร่วมแสดงความยินดีกับเขา แต่สิ่งที่เจ็บใจที่สุด คือ เราเห็นแฟนเรา ถ่ายรูปคู่กับผู้หญิงคนนั้น แต่จขกท ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป แค่แอบเก็บเอาไว้ในใจคนเดียว เราซื้อของขวัญให้เขาชิ้นนึงย้อนหลัง เพื่อแสดงความยินดี โดยที่ไม่คิดเลย ว่ามันจะเป็นสิ่งที่แทนตัวเรา ในวันที่เราต้องจากกัน
เธอรู้บ้างไหม .. ? เราชอบนะ ตอนที่เราทำอาหารด้วยกัน เราชอบสังเกตุเธอตอนที่เธอหั่นผัก เราชอบแอบมองเธอตอนที่เธอสับหมู เราชอบบอกเธอว่าเธอทำอาหารไม่อร่อย แต่เราก็กินหมดทุกที เธอจำได้ไหม .. ? เราทำอาหารอะไรกันครั้งแรก สเต๊กไงเธอ เธอยังจำได้ไหม
จขกทกับแฟน จะทะเลาะกันตลอดตอนทำอาหาร เขาก็จะทำสูตรของเขา เราก็จะทำสูตรของเรา ไม่ว่าจะเป็นอาหารชนิดไหน เราก็จะใส่พริกไทเยอะๆ แต่แฟนจขกทเขาไม่ชอบ ก็จะงอนกันตลอด เราชอบเกี่ยงกันล้างจานตลอด ตอนกินเสร็จ ถ้าเขาอารมณ์ดีหน่อย ก็จะล้างเอง แต่วันไหนที่เล่นเกมส์อยู่นะ อย่าหวังเลย
เรากับแฟนเคยไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันแค่ครั้งเดียว ตอนนั้นเรามีความสุขมาก ทริปนี้เราไม่เน้นเที่ยว เราเน้นกินและถ่ายรูป เราอยากให้เธอถ่ายรูปเรา เราอยากให้กล้องเธอมีรูปเราเยอะๆ เราอยากอยู่ในความทรงจำของเธอ
เราสองคนอาจจะเริ่มต้นกันมาแบบผิดๆ จนทำให้เรื่องมันบานปลายมาถึงทุกวันนี้ เราคบกัน แอบคบ ไม่มีเพื่อนรู้ มีแต่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายที่รู้ เพื่อนเธอไม่รู้จักฉัน เพื่อนฉันไม่รู้จักเธอ เราจะไปไหนมาไหนด้วยกัน ก็ต้องแอบไป ระวังไม่ให้มีใครเห็น ต่างฝ่ายต่างไม่อยากให้ใครรู้ เราเหมือนคนทำผิด ที่ต้องระแวงคนอื่น ทั้งๆที่ความรัก มันคือ ตัวเราแค่สองคน ยิ่งอยู่เรายิ่งไม่รู้สถานะของกันและกัน เราไม่รู้ว่าจะต้องเรียกความสัมพันธ์นี้ว่าอะไร สิ่งที่เรายอมรับคือ เรากลัวที่มีแฟนไม่หล่อ ไม่รวยเหมือนคนอื่นๆ เรากลัวว่าเพื่อนๆจะว่าแฟนเรา เราไม่อยากให้เพื่อนมาทำร้ายทั้งจิตใจของเราและแฟน
ช่วงหลังๆ เริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง แล้วไม่ได้เคลียร์ ปล่อยให้มันยังค้างคา จนถึงกระทั่งช่วงปิดเทอม ที่เราต้องไปฝึกงาน จขกทกับแฟน ฝึกงานในจังหวัดเดียวกัน แต่เราไม่เคยเจอกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว จำได้ว่าก่อนฝึกงานหนึ่งวัน เราโทรไปหาเขาสองครั้ง แต่เขาก็ไม่รับ และไม่โทรกลับมา เราก็เลยตัดใจ คือเหนื่อยแล้ว เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แต่สิ่งที่ทำให้เราตัดใจครั้งนี้ก็คือ มีผู้ใหญ่ท่านนึงบอกเราว่า แฟนเราบอกว่าเลิกกับเราแล้ว (จริงๆคือเราเพิ่งรู้ตอนผู้ใหญ่คนนั้นพูด) ท่านถามเราว่าเสียใจไหม เรายอมรับว่ามาก แต่ก็ต้องโกหกไป เพื่อให้ท่านสบายใจ
ตลอดระยะเวลาสองเดือน เขามีโทรมาบ้าง ส่งข้อความมาบ้าง แต่เราไม่เคยรับหรือตอบกลับ เราคิดถึงเขานะ แต่เรากลัว กลัวว่าทุกอย่างจะกลับไปสู่วงจรเดิมๆ เราบล็อคเฟสบุคเขา บล็อคไลน์ บล็อคเบอร์ เราไม่อยากนึกถึงเขา เราไม่อยากรับรู้ความเคลื่อนไหวของเขา สุดท้ายเราก็ทำไม่สำเร็จ เราปลดล็อคทุกอย่าง แต่ในเฟสบุคเราไม่มีเขาเป็นเพื่อนแล้ว
จนถึงปัจจุบันนี้ เราก็ยังไม่ได้คุยกัน นานเท่าไหร่แล้วเธอ หรือว่าครั้งนี้เธอจะไปจากเราแล้วจริงๆ เธอไม่คิดถึงเราแล้วหรือ ได้ข่าวว่าเธอมีแฟนใหม่แล้ว เราไม่โอเคนะ เราไม่อยากให้เธอรักคนอื่น เธอรักเราคนเดียวได้ไหม เธอไม่ไปได้ไหม เธอกลับมาได้ไหม
ปล.ใครที่ไม่เจอเหตุการณ์แบบจขกท ก็ไม่เข้าใจความรู้สึกหรอก อาจจะหาว่าเราเพ้อ เวิ่นเว้อ หรือเลือกที่จะหนีเขาเองตั้งแต่แรก ขอแค่อยากให้รู้ว่า ทุกการกระทำของทุกคน ย่อมมีเหตุผลที่ดีที่สุด สุดท้ายนี้ ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกับจขกท ช่วยแชร์เรื่องราวกับวิธีดำเนินชีวิตต่อจากนี้ให้หน่อยคะ ทำยังไงให้ลืมเขา ทำยังไงให้ไม่คิดถึงเขา
เ ธ อ กั บ ฉั น ... เราจะจากกันแล้วจริงๆใช่ไหม ?
ขอเกริ่นก่อนนะคะ จขกทกับแฟน คบกันมานานมากประมาณ 7-8 ปี ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เราเรียนโรงเรียนเดียวกัน เลิกเรียนเขาก็ไปส่งเราที่บ้าน ช่วงแรกๆเขาติดเรามาก มาหาเราที่บ้านทุกวัน ครบรอบหนึ่งเดือน สองเดือน สามเดือน ก็จะมีของขวัญหรือช่อดอกไม้มาให้ตลอด ไปเที่ยวด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน คุยโทรศัพท์กันทุกวัน มันทำให้จขกทรู้สึกว่าขาดเขาไม่ได้จริงๆ เขาคือส่วนหนึ่งในชีวิตของจขกท
ตอนเข้ามหาลัย เราสองคนยังได้เรียนมหาลัยเดียวกัน (เอาๆจริงๆจขกทแอบตามแฟนมาแหละ) เหมือนทุกอย่างมันกำลังเปลี่ยนไป เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ ไม่ค่อยโทรมา โดยจะให้เหตุผลว่า ติดกิจกรรมตลอด สุดท้ายก็เหมือนว่าเราสองคนจะห่างกันไป แต่ยังไม่เลิกกัน แต่สิ่งที่จขกทมารู้ทีหลังคือ เขาคุยกับคนอื่น เราก็เลยนัดเขามาคุยกัน ยอมรับว่าหน้าชามาก ทำอะไรไม่ถูก มองหน้าเขาแล้วเหมือนเราจะร้องไห้ มันจุกไปหมด ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้น เราถามว่ากับผู้หญิงความสัมพันธ์คืออะไร เขาตอบมาว่า แค่ปรึกษาปัญหาด้านความรัก เพราะผู้หญิงคนนั้นก็เพิ่งเลิกกับแฟน แล้วเขาเองก็มีเรื่องผิดใจกับจขกท ตอนนั้น เหมือนเขาจะทิ้งเราจริงๆ เขาพูดกับเรา เขาไม่ไหวแล้วจริงๆ กับนิสัยที่ไม่ฟังใคร และเอาแต่ใจตัวเองของเรา
ความสัมพันธ์ของเราสองคน ยังดำเนินกันไปเรื่อยๆ คุยบ้าง ไม่คุยบ้าง แต่ช่วงขึ้นปีสองใหม่ๆ คณะของแฟนเรา จะมีพิธีรับเสื้อกราว เสื้อช็อปประมาณนั้นคะ แต่เขาไม่แม้แต่จะบอกเราเลย ว่าให้ไปร่วมแสดงความยินดีกับเขา แต่สิ่งที่เจ็บใจที่สุด คือ เราเห็นแฟนเรา ถ่ายรูปคู่กับผู้หญิงคนนั้น แต่จขกท ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป แค่แอบเก็บเอาไว้ในใจคนเดียว เราซื้อของขวัญให้เขาชิ้นนึงย้อนหลัง เพื่อแสดงความยินดี โดยที่ไม่คิดเลย ว่ามันจะเป็นสิ่งที่แทนตัวเรา ในวันที่เราต้องจากกัน
เธอรู้บ้างไหม .. ? เราชอบนะ ตอนที่เราทำอาหารด้วยกัน เราชอบสังเกตุเธอตอนที่เธอหั่นผัก เราชอบแอบมองเธอตอนที่เธอสับหมู เราชอบบอกเธอว่าเธอทำอาหารไม่อร่อย แต่เราก็กินหมดทุกที เธอจำได้ไหม .. ? เราทำอาหารอะไรกันครั้งแรก สเต๊กไงเธอ เธอยังจำได้ไหม
จขกทกับแฟน จะทะเลาะกันตลอดตอนทำอาหาร เขาก็จะทำสูตรของเขา เราก็จะทำสูตรของเรา ไม่ว่าจะเป็นอาหารชนิดไหน เราก็จะใส่พริกไทเยอะๆ แต่แฟนจขกทเขาไม่ชอบ ก็จะงอนกันตลอด เราชอบเกี่ยงกันล้างจานตลอด ตอนกินเสร็จ ถ้าเขาอารมณ์ดีหน่อย ก็จะล้างเอง แต่วันไหนที่เล่นเกมส์อยู่นะ อย่าหวังเลย
เรากับแฟนเคยไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันแค่ครั้งเดียว ตอนนั้นเรามีความสุขมาก ทริปนี้เราไม่เน้นเที่ยว เราเน้นกินและถ่ายรูป เราอยากให้เธอถ่ายรูปเรา เราอยากให้กล้องเธอมีรูปเราเยอะๆ เราอยากอยู่ในความทรงจำของเธอ
เราสองคนอาจจะเริ่มต้นกันมาแบบผิดๆ จนทำให้เรื่องมันบานปลายมาถึงทุกวันนี้ เราคบกัน แอบคบ ไม่มีเพื่อนรู้ มีแต่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายที่รู้ เพื่อนเธอไม่รู้จักฉัน เพื่อนฉันไม่รู้จักเธอ เราจะไปไหนมาไหนด้วยกัน ก็ต้องแอบไป ระวังไม่ให้มีใครเห็น ต่างฝ่ายต่างไม่อยากให้ใครรู้ เราเหมือนคนทำผิด ที่ต้องระแวงคนอื่น ทั้งๆที่ความรัก มันคือ ตัวเราแค่สองคน ยิ่งอยู่เรายิ่งไม่รู้สถานะของกันและกัน เราไม่รู้ว่าจะต้องเรียกความสัมพันธ์นี้ว่าอะไร สิ่งที่เรายอมรับคือ เรากลัวที่มีแฟนไม่หล่อ ไม่รวยเหมือนคนอื่นๆ เรากลัวว่าเพื่อนๆจะว่าแฟนเรา เราไม่อยากให้เพื่อนมาทำร้ายทั้งจิตใจของเราและแฟน
ช่วงหลังๆ เริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง แล้วไม่ได้เคลียร์ ปล่อยให้มันยังค้างคา จนถึงกระทั่งช่วงปิดเทอม ที่เราต้องไปฝึกงาน จขกทกับแฟน ฝึกงานในจังหวัดเดียวกัน แต่เราไม่เคยเจอกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว จำได้ว่าก่อนฝึกงานหนึ่งวัน เราโทรไปหาเขาสองครั้ง แต่เขาก็ไม่รับ และไม่โทรกลับมา เราก็เลยตัดใจ คือเหนื่อยแล้ว เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แต่สิ่งที่ทำให้เราตัดใจครั้งนี้ก็คือ มีผู้ใหญ่ท่านนึงบอกเราว่า แฟนเราบอกว่าเลิกกับเราแล้ว (จริงๆคือเราเพิ่งรู้ตอนผู้ใหญ่คนนั้นพูด) ท่านถามเราว่าเสียใจไหม เรายอมรับว่ามาก แต่ก็ต้องโกหกไป เพื่อให้ท่านสบายใจ
ตลอดระยะเวลาสองเดือน เขามีโทรมาบ้าง ส่งข้อความมาบ้าง แต่เราไม่เคยรับหรือตอบกลับ เราคิดถึงเขานะ แต่เรากลัว กลัวว่าทุกอย่างจะกลับไปสู่วงจรเดิมๆ เราบล็อคเฟสบุคเขา บล็อคไลน์ บล็อคเบอร์ เราไม่อยากนึกถึงเขา เราไม่อยากรับรู้ความเคลื่อนไหวของเขา สุดท้ายเราก็ทำไม่สำเร็จ เราปลดล็อคทุกอย่าง แต่ในเฟสบุคเราไม่มีเขาเป็นเพื่อนแล้ว
จนถึงปัจจุบันนี้ เราก็ยังไม่ได้คุยกัน นานเท่าไหร่แล้วเธอ หรือว่าครั้งนี้เธอจะไปจากเราแล้วจริงๆ เธอไม่คิดถึงเราแล้วหรือ ได้ข่าวว่าเธอมีแฟนใหม่แล้ว เราไม่โอเคนะ เราไม่อยากให้เธอรักคนอื่น เธอรักเราคนเดียวได้ไหม เธอไม่ไปได้ไหม เธอกลับมาได้ไหม
ปล.ใครที่ไม่เจอเหตุการณ์แบบจขกท ก็ไม่เข้าใจความรู้สึกหรอก อาจจะหาว่าเราเพ้อ เวิ่นเว้อ หรือเลือกที่จะหนีเขาเองตั้งแต่แรก ขอแค่อยากให้รู้ว่า ทุกการกระทำของทุกคน ย่อมมีเหตุผลที่ดีที่สุด สุดท้ายนี้ ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกับจขกท ช่วยแชร์เรื่องราวกับวิธีดำเนินชีวิตต่อจากนี้ให้หน่อยคะ ทำยังไงให้ลืมเขา ทำยังไงให้ไม่คิดถึงเขา