สวัสดีค่ะ
เบื่อป่าว เดี๋ยวพาเที่ยวเอามั้ย?
เดือนที่แล้ว (วันที่ 24-26 July 2015)  งิงิไปเที่ยวไทเปมาค่ะ ทริปนี้เป็นทริปที่เกาะแขนเกาะขา บ.ก.เที่ยวล้วนๆ
เพราะไม่มีความรู้เรื่องไทเปเลย ข้อมูลก็ไม่หา (เพราะคิดว่า บ.ก น่าจะหามาแล้ว)
จากไหน ไปไหน ไม่รู้เลย แม้แต่ตอนไปขอวีซ่า (ไปกัน 3 คน กับดรีม ภา) ส่วน บ.ก.มีวีซ่าอเมริกาแล้วไม่ต้อง
ขนาดแค่ไปขอวีซ่า อยู่ใน กทม. แท้ๆ ยังหลงทางเลยจ้า!
จากตึกนี้ ไปตึกนี้ สับสนจุงเบย
ภาสิณี รักษาคอนเซปต์ บ่นตลอด ว่าพวกเราไม่เหมาะจะมาทำอะไรแบบนี้ (มาขอวีซ่า)
แต่การขอก็รวดเร็วมาก ใช้เวลาไม่ถึง 3 นาทีที่หน้าเคาท์เตอร์ ก็ได้ใบนัดรับวีซ่าแล้วค่ะ
แต่ตอนรอคิวนี่เกือบชั่วโมง หายใจก็ไม่ออก คนเยอะมาก
"ภาๆ คนเหล่านี้ เขาจะไปไทเป รู้ยัง"
"คนที่เขามาที่นี่ เขาก็จะไปไทเปกันทั้งนั้นแหละ"  - -"

สรุป ในที่สุดหลังจากได้วีซ่าแล้ว ก็ตั้งตารอวันเดินทาง ซึ่งเอาจริงๆ ไม่ได้ว่างขนาดตั้งตารอหรอก
เพราะงานทำนิตยสารของพวกเรา ก็รีบเร่ง และวุ่นวายกันทุกเดือนอยู่แล้ว ยิ่งช่วงปิดเล่มนี่
กินอยู่กับโต๊ะทำงานหน้าคอมเลยจ้า ไม่ได้ไปนั่งชิลล์ในร้านเก๋ๆ เหมือนชาวบ้านเค้าหรอกนะ

ทริปนี้สมาชิกมีกัน 4 คน พี่จิมมี่ บ.ก. , ภาสิณี เลขากอง, ดรีม กราฟิกดีไซน์ และงิงิ
เนื่องจากวันเดินทาง ไฟลท์มันประมาณเที่ยงคืน (โอ้ย จำข้อมูลอะไรไม่ได้เลย ขอโทษทีนะคะ)
และบ้านงิงิ ก็อยู่วัชรพล ซึ่งใกล้สนามบินดอนเมือง ทุกคนเลยยกพลขึ้นบก ไปพักที่บ้านงิงิกันก่อน
อาบน้ำ จัดกระเป๋า และเล่นกับวัชรพล ก่อนเดินทางไปสนามบิน

นี่ไง วัชรพล และดรีม
(ตอนดรีมมาบ้านรอบแรก โดนวัชรพลงับขา มาคราวนี้ยอมให้อุ้มแล้วนะ แต่ระดับความเชื่อใจยังเป็น ศูนย์)



จำได้ว่า อีกประมาณครึ่งชั่วโมงจะออกจากบ้าน
ดรีมเจอปัญหา เปิดกระเป๋าเดินทางตัวเองไม่ได้ T_T เวรกำ!!!
รหัสที่จำได้ ใส่ยังไงก็เปิดไม่ออก ขำหนักมาก
ต้องงัดแงะกันอยู่นาน จนกระเป๋าพิการ แต่ก็ยังเดินทางได้

- - ภาพตัดมาที่สนามบินดอนเมืองกันเลยนะ - -
รู้สึกโล่งใจ ที่คนไม่เยอะมาก ใครเขาจะมาเที่ยวกันดึกๆ เนอะ



เช็คอินเสร็จ
ก็หิวเลย (ความสามารถพิเศษ คือหิวทุกที่ทุกเวลา)
นี่คือ ภาสิณี (ความสามารถพิเศษ เล่นเกมได้ทุกที่ทุกเวลา)



- -
นั่งรอเวลาจนเบื่อ
ในที่สุดก็ได้ขึ้นเครื่องเตรียมออกเดินทางแล้ว อ้อ ลืมบอกว่าเราบินกับสายการบินวีแอร์ V AIR
เป็นสายการบินต้นทุนต่ำ ของไต้หวัน เราเลือกสายการบินนี้ เพราะพวกเราต้นทุนต่ำเช่นกัน
เจอตั๋วถูก ต้องรีบพุ่งตัวเข้าใส่ พวกเราได้ตั๋วไปกลับรวมทุกอย่างแล้วประมาณ 3,000 บาท (ตัวเลขกลมๆ นะ จริงๆ 2 พันปลายๆ)

เครื่องใหม่
ขาไม่ติด พื้นที่ด้านหน้าค่อนข้างกว้าง ก็โอเค สบายดีค่ะ
และแอร์น่ารัก ชุดแอร์น่ารัก เหมือนชุดกีฬาพละอะ
นี่ไม่ได้ถ่ายรูปมา กลัว (ไม่รู้ว่ากลัวอะไร)



หลังจากเครื่อง take off เรียบร้อย ก็หลับสิคะ
สะดุ้งตื่นมาอีกที อ้าว นี่เช้าแล้วเหรอ
อ้าวจะถึงแล้วเหรอ เร็วจุงเบย โชคดีที่นอนง่าย นอนหลับสบายทุกหนแห่ง
วันนี้จึงคาดว่ามีแรงเที่ยวตลอดทั้งวันแน่ๆ

ชมวิวตอนเราตื่นกันค่ะ
สวยเนอะ เห็นแต่ปีกเครื่องบิน สวยตรงไหน T_T







เอาล่ะ เมื่อทุกคนมาถึง Taiwan Taoyuan International Airport ก็จะเจอกับวิวนี้หลังผ่าน ต.ม.เรียบร้อย



และเข้าสู่ทริป กินแรงคนอื่น อย่างเป็นทางการค่ะ
ตามที่บอกว่า นี่ไม่ได้หาข้อมูลอะไรเลย
เราจะเป็นทัวร์ลูกเป็ด เดินตาม บ.ก. ต้อยๆ ละกัน
ยืนโต๋เต๋ สบายๆ ก็ได้ตั๋วบัสเข้าเมืองมาอยู่ในมือ เฮ่ !!!





นั่งรถบัสนานมั้ยนะ จำไม่ได้ เพราะหลับ
ในที่สุดก็มาถึง Taipei main station  พี่จิมมี่จองที่พักไว้แถวๆ นั้น
พวกเราทั้งหมด 4 คน มาไทเป เป็นครั้งแรกเหมือนกันหมด
แต่การเดินหาที่พัก ก็ใช้เวลาแป๊บเดียว เพราะเรามากับใคร มากับพี่จิมมี่ ผู้เดินทางมาแล้วรอบโลก
เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ อยู่ในตรอกซอกซอยไหน ก็หาเจอ

ถึงแล้ววววว พวกเราพักที่ STAR HOSTEL



ขึ้นลิฟต์มาชั้น 4 ก็จะเจอมุมนั่งพัก และเจอประตูสู่คาเฟ่ของ Hostel กิ๊บเก๋มาก



เพราะมาถึงตอนเช้า 8-9 โมง เลยต้องรอ Check in ตามเวลา แต่เขามีที่ให้นั่งพัก
โซนน่ารักๆ ทุกอย่างทำด้วยไม้ โทนสีโดยรวมจึงอบอุ่น และมีมุมโน้น มุมนี้
มีเบาะ เก้าอี้ ให้นั่ง หรือนอนเล่นได้หลายมุม
พวกเราเลือกมุมที่ติดกระจก พัก เล่น (มือถือ) ส่วน บ.ก. ก็ศึกษาแผนที่ไปค่ะ (ขอบคุณค่ะ)







เราก็นั่งชิลล์ไปค่ะ



///// Check in ได้แล้วววว เก็บของ //// สะพายเป้ แล้วออกไปลั้นลากันเลยค่ะ
ก้าวแรกออกจากประตูลิฟต์ เลี้ยวขวา ก็มาเจอกับร้านๆ นึง
อยากกินอะไรแบบ Local ก็หยุดเถิด เพราะเห็นคนไต้หวัน เขานั่งกินกันเยอะดี
บ.ก. กับ ภาสิณี
พร้อมสั่งแล้วค่ะ



เมนูแรก
น้ำส้มแม่ละม้าย ณ ไทเป (ตั้งชื่อเอง เพราะอ่านภาษาจีนไม่ออก)
ตอนพวกเราไปถึงไทเป ทิ้งกระเป๋าเสร็จ ก็ออกมาเดินโต๋เต๋หาของกิน
เน้นแบบ local เพราะอยากสัมผัสบรรยากาศแรกแบบคูนๆ (เขียนให้ถูกคือคูล!)
เดินออกจากโฮสต์เทล แล้วขวาหัน ตรงไปไม่ทันที่แคลอรี่จะเริ่มเบิร์น
ก็มาเจอกับร้านแม่ละม้าย ตั้งเคาท์เตอร์ที่ชั้นล่างของตึกแถวโทรมๆ แต่เท่
(เท่ เพราะเรามโนว่านี่คือฉากหนัง หว่อง กา ไว) ป้าขายน้ำส้ม บีบสดๆ
คั้นสดจนหัวสั่นดิ๊กๆ ต้องลอง ตอนแก๊งไปสั่ง พูดจีนก็ไม่ได้ ใช้ภาษาอังกฤษป้าก็ไม่ฟัง
ลวกเพ่ของแก๊งเลยจิ้มๆ ไปที่น้ำส้ม! โอเค กว่าจะได้กิน ก็รอนานอยู่นะป้า
แต่ทั้งหมดทั้งมวล ขอยกความดีงามให้น้ำส้ม มันสดเปรี้ยวใจดีจริงๆ





เมนูต่อไป อยู่ที่ร้านเดียวกัน ใช่! ร้านแม่ละม้าย ณ ไทเป นี่ล่ะ เป็นร้านที่ทั้งเท่ ทั้งคูน
และยังมีน้ำส้มที่อร่อยมาก นอกเหนือจากน้ำส้มแล้ว ป้ายังขายสิ่งที่เราเรียกชื่อไม่ถูก
เป็นแป้งทอด มีผักต่างๆ นานาถูกบังคับให้ชิดในเลยลวกเพ่! อยู่เป็นจำนวนมาก
เลยขอตั้งชื่อว่า แป้งทอดรถเมล์สาย 14 เราสั่งเพราะเป็นเมนูเด็ดของร้าน มองไปโต๊ะข้างๆ ก็สั่งอันนี้
แถมจิ้มกินแบบทำหน้าตาเอร็ดอร่อย (จริงป่าววะ) ด้วยความอยากรู้ ลวกเพ่ของแก๊งเลยทำหน้าที่ไปสั่งมากิน
เอาแบบนี้นะป้า ภาษามือจิ้มไปจิ้มมา มองตาก็รู้ใจงี้ ป้าเข้าใจแล้วแน่นอน ตอนมันถูกยกมาเสิร์ฟ
งิงิสตั๊นท์ไปชั่วขณะ นี่หรืออาหารมื้อแรกในไทเป กินละนะ! หลังจากเปิดบริสุทธิ์ให้ตะเกียบได้ออกมาพบปะโลกกว้างแล้ว
เราก็ใช้งานมันทันที คีบ เข้าปาก เคี้ยว ประมวลรสชาติแป๊บนึง เฮ้ย เดี๋ยวๆๆๆ! นี่มันอะไร!!! อร่อยแบบไม่น่าเชื่อ



ราดซอสหวานๆ ลงไปเถิด อย่ามัวรออะไร





คีบไม่หยุดจริงๆ อร่อยมากค่ะ
งานนี้มีสั่งเบิ้ลอีกนะ
เหลือบไปเห็นโต๊ะข้างๆ เขาสั่งอะไรกันนะ หน้าตาเหมือนแซนวิส เอามั่งๆ
ลวกเพ่ ไปสั่งมาทันที อย่ามัวรออะไร

เห็นอย่างนี้ ร้อนมากนะคะ
เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ




แกะถุงออกมากิน โดนค่ะ!
ยังไม่เจออะไรไม่อร่อยเลยนะเนี่ย

อิ่มแล้ว ไปกันเถอะ
ไปไหนก็ได้ พาไปหน่อย

ดรีม พี่จิม ภาสิณี
เดินเรียงกันสามคน ราวกับที่นั่นเป็นบ้านเกิด
ทุกคนดูชิลล์ๆ


แต่พอเดินมาถึงถนนใหญ่
ความขัดแย้งก็เกิดขึ้น
"ไปทางนี้ๆ"
"ไม่ใช่ๆ ต้องทางโน้นต่างหาก"







จ้ะ ไปไหนก็ไปเถิด ไปได้หมด
ไทเปครั้งแรก ไปไหนก็สนุกหมดแหละ
ในที่สุดพวกเราก็มาเจอกับสถานีอันวุ่นวาย



ต่อจากนี้ไป อย่าถามว่าจากไหนไปไหน เพราะไม่ทราบจริงๆ ค่ะ (บอกแล้วว่าเป็นทริปกินแรง เดินตามอย่างเดียว)
พอโผล่ขึ้นมาก็เจอวิวนี้เลย
จักรยานเยอะเหมือนกันนะเรา







สิ่งที่ตกหลุมรัก คือต้นไม้ของประเทศนี้ เมืองนี้ เขียวชอุ่มมากๆ
มีความสุข ท่ามกลางก๊อกน้ำที่ไหลบ่าอยู่กลางหลัง ลืมเล่าใช่ป่ะ ว่าอากาศร้อนมาก
เหงื่อไหลตลอดเวลา





แล้วก็เดินมาถึงจุดๆ นี้
ที่นี่ที่ไหน?



เห็นอะไรก็น่ารักก็วิ่งเข้าใส่ นี่เป็นเรื่องปกติ ของคนมุ้งมิ้ง




ที่แห่งนี้ เขามีจัดแสดงนิทรรศการมารูโกะด้วยน้าา าา
ตอนมาไม่รู้หรอกว่ามี มาเจอโดยบังเอิญ
มีแค่ดรีม กับเราเท่านั้น ที่ซื้อบัตรเข้าไปชม
เพราะ พ. (ต่อไปนี้จะเรียก บ.ก. ว่า พ) และ ภาสิณี ไม่อินกับมารูโกะ



ซื้อบัตรกันเถิด




เอาล่ะวินาทีต่อไปนี้ จะพาเข้าไปชมนิทรรศการมารูโกะ เด็กแสบอย่างเป็นทางการ
ระวังนะ ความน่ารักจะเข้าจู่โจม
พูดเลยว่าน่ารักมาก นี่เดินหลงทางอยู่ในความสุขนั้นตั้งนานแน่ะ











ทุกมุมถ่ายรูปได้หมดเลย ดี๊ดี
ช้อบ ชอบ!
สนุกสุด เหมือนได้กลับไปเป็นเด็ก

และนี่คือส่วนหนึ่งของผลงาน จากต้นฉบับ





เอาล่ะ พอก่อนๆ ขี้เกียจทำรูปเยอะ
นี่ปวดไหล่ไปหมดละค่ะ

//// เดี๋ยวมาต่อนะคะ /////