พระอาจารย์วิริยังค์ สิรินฺธโร
วัดธรรมมงคลฯ กรุงเทพฯ

...

เรานั้นสมควรอย่างยิ่งที่จะพัฒนาจิตของเรานี้ให้ยิ่งขึ้น
ไม่ควรคิดว่าเท่านี้พอแล้ว ฉันทำเท่านี้ก็พอแล้ว
ฉันทำเท่านี้ก็มากแล้ว อย่างนี้เราไม่ควรคิดอย่างนั้น
เราควรที่จะคิดว่า ที่เราทำนี้ยังน้อยเกินไป
พยายามอยู่เรื่อยไป เมื่อเราใช้ความพยายามนี่
จิตอันนี้แหละจะได้รับการขูดเกลาหรือเรียกว่า ขัดเกลา
ให้เกิดความผ่องใส หรือให้เกิดจิตนี้สูงขึ้นตามลำดับ


เมื่อจิตนี้สูงขึ้นตามลำดับ ก็ถือว่า เรายิ่งได้ประสบผลสำเร็จ
ยิ่งได้รับผลประโยชน์ เพิ่มขึ้น  ถ้าเรามาคิดถึงว่า
เราเกิดมาเพื่อโลกเราเกิดมาเพื่อทรัพย์สินสมบัติ
เราเกิดมาเพื่อความครองเรือน เราเกิดมาเพื่อมีลูกมีเต้า
เราเกิดมาเพื่อทรัพย์สินแผ่นดิน ..ก็คิดผิด
เราไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนั้น แต่ทีนี้ถ้าหากว่า เรามีการมีงาน
เราทำเป็นเจ้าของ มีทรัพย์สินสมบัติทุกประการ
สมบัติเหล่านั้นให้ความสุขเราก็จริง ..จริงเพียงว่า ให้ความสุขในปัจจุบัน
คือ ในปัจจุบันชาตินี้แต่ว่าทรัพย์สินสมบัติเหล่านั้น
ไม่มีประโยชน์เมื่อเราตายไปแล้ว ไม่มีประโยชน์
เพราะเราจะกลับคืนมาปกครองสมบัติเหล่านั้นอีกก็ไม่ได้
และเราจะเอาตามไปด้วยก็ไม่ได้


เพราะฉะนั้น  สิ่งที่เราจะเอาไปได้ คือ "สมาธิ" ที่เราพากันทำอยู่นี้เอง
แม้จะเท่าปีกริ้น คือนิดหนึ่ง หรือแม้จะเท่าสักไก่ปรบปีกนิดหนึ่ง
เท่านั้นก็ยังเป็นเชื้อที่มีความดีมากเหลือหลาย