คือคืนนี้ มีงานเปิดโลกกิจกรรมหรืองานเฟรชชี่ปี1หลังจากจบกิจกรรมเราก็รีบมาตั้งกระทู้เลย คือตอนเย็นก็จะมีการประกวด เฟรชชี่กันที่รู้ตอนนี้ก็กำลังมีเพื่อนคณะศิลปกรรม ชื่อ มิวลี่เลิฟที่กำลังเป็นกระแส ดราม่ากันอยู่ตอนนี้แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น  ขอเล่าก่อนเลยว่าเราเป็นคนกรุงเทพตั้งแต่กำเนิด  เลยมีความคิดว่า มอบูร จะเป็นที่สุดท้ายที่เราเลือกและ คิดว่าใครๆก็เข้าได้ แต่พอถึงเวลาจริงๆมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ความรู้สึกตอนมาเรียนที่นี้แรกๆ เราก็รู้สึกเฉยๆกับมอนี้ เอาตรงๆนะ แต่สิ่งที่ทำให้เรารักบูรพา หรือ หลงมนต์เสน่ห์บางแสน ก็คงเพราะ ทุกๆอย่าง รุ่นพี่ เพื่อน สภาพแวดล้อม การเรียน คือเราว่าเราโชคดีที่ได้เพื่อนดี  เบื่อๆก็เดินเที่ยวทะเล ไหนจะมี walk อีก ตกเย็นก็หาร้านนมรอบมอ อยู่นี่คือน้ำหนักขึ้นเยอะมาก ประเพณีการไหว้ เราว่ามันสนุกดีนะการที่เราได้รู้จักกับคนอื่นๆ เรารู้สึกดีทุกๆครั้งที่ไหว้รุ่นพี่แล้วรุ่นพี่ก็ไหว้ ต่างคนต่างยิ้มให้กัน  ไม่เฉพาะพี่นะรวมถึงเพื่อนคณะอื่นด้วย (นี่ก็เป็นอีกทางเลือกสำหรับการหาแฟนคณะอื่น จขคห. ก็ได้มีแฟนเพราะการไหว้คนที่ไม่รู้จักนี่แหละ ><) พอๆ เข้าเรื่อง ที่นี่ยังมีการจับสายเทค มีทั้งเพื่อนเทค แฝดเทค พี่เทค พี่โถ พี่เถา ตอนแรกยอมรับเลยว่าที่อยากจับเพราะอยากได้ขนมเพราะพี่เทคแต่ละคนทุ่มเทมากจริงๆ มันจะมีให้ของเทคสองวัน วันแรกก็ให้ของปกติ แต่วันหลังที่มีเทคใหญ่คือได้ของเยอะมาก เพื่อนๆของเราได้ พิซซ่าบ้าง โดนัดบ้าง เยอะแยะ สารพัดที่พี่อยากให้หรือน้องจะขอ จขคห.ได้ชีลกับหนังสือเรียนพี่มาเต็มแทบไม่ต้องซื้อ เดี๋ยวจะรอวันที่เลี้ยงสายเทค คงมีความสุขน่าดู ลืมเล่าไปว่าที่มอลูกระนาดเยอะมาก เราว่าเวลาขี่รถในมอเหมือนกับกำลังแข่งวิบาก อีกอย่างถ้าไม่ใส่หมวกเข้ามอไม่ได้นะคะ  ไหนจะมีสัญเอกที่ใกส่แล้วรู้เลยว่าอยู่ปีหนึ่ง แค่นี้เราก็เริ่มหลงรักม.บูรพาแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เราหลงรักได้อย่างเต็มหัวใจ คืออย่างที่กล่าวตอนต้นว่าวันนี้มีกิจกรรม คือคณะเราได้นั่งหน้าๆของเวทีเราก้อยากดูคอนเพราะมีทั้ง BEDROOM/SCRUBB/60MILED/MAGENTA เราก็แบบโชคดีแบบได้นั่งหน้าคงแบบสนุกแน่พอถึงเวลาฝนกลับตกตอนแรกก็ไม่คิดอะไรแค่สนุกไปๆมาพี่ให้เราไปนั่งข้างหลังยอมรับเลยนะว่าแบบอะไรแบบเสียอารมณ์คือได้นั่งบัตร 5000 แล้วอยู่ต้องไปนั่งบัตรดอยแบบนี้ แล้วอยู่ๆฝนก็ตกลงมาหนักมาก หนักมากจริงๆ พี่เขาบอกว่าตกทุกปี ซึ่งตอนนี้ก็ได้หยุดลงแล้ว พี่เขาต้อนน้องๆไปยืนในอัศจรรย์ที่มีหลังคาแล้วพวกพี่ๆเขาก็ไปยืนข้างล่างสุดที่หลังคาไม่ถึง แล้วเขาก็ไปยืนกันในผ้าใบอ่ะ คือเอาป้ายผ้าใบมายืนถือกันแล้วพี่เขาก็ไปยืนในนั่นอ่ะ คือไม่อยากให้น้องเปียกแล้วทีเนี๊ยเขาก็ต้อนน้องบางส่วนไปโรงยิมเพราะที่ไม่พอ แล้วเรากับเพื่อนก็อยากเข้าห้องน้ำพี่ที่เป็นสตาฟผู้ชายไปส่งเพราะตอนนั้นไม่มีพี่ผญอยู่เลย  พี่เขาก็กลัวนะแต่แบบพี่เขาก็แสดงความเป็นพี่วิ่งไปดูทางไปห้องน้ำให้ก่อน แล้วพี่เขาก็ยืนรอหน้าห้องน้ำ คือแบบกแค่นี้ก็เท่แล้วอะ พอจะกลับพี่เขาก็หันมามองตลอดนะว่าครบมั้ย สรุปสุดท้าย เราก็ไม่ได้ดูคอนเสริต์เพราะดึกและ ฝนตกมาก เราแบบก็เสียอารมณ์ที่ไม่ได้ดู แต่!!!! เราว่ามันมีสิ่งที่ทำให้เราประทับใจในงานครั้งนี้ คือ การที่เรากับเพื่อนๆได้วิ่งกันไปตามสายฝนคือมีความสุขมาก มีความสุขมากจริง วิ่งไปหัวเราะไปเปียกไป สุดท้ายพี่เขาก็เรียกมารวมกัน พี่เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเรามาก คือเขาให้รอจนฝนเริ่งหยุดแล้วพี่เขาก็เดินไปส่ง บางคนถึงหน้ามอ หลังมอ ซอยสกดใส คือเขาจะไม่ส่งก็ได้ คือโตแล้ว แต่พี่เขาแสดงให้เราเห็นว่าแบบ พี่คือพี่ และ นี่คือ เหตุผลทั้งหมด ที่ทำให้เรา หลงรักบูรพา หรือหลงรักบางแสน