สวัสดีค่ะ เราชื่อแป้งนะ นี่เพิ่งเขียนเป็นกระทู้แรก คือจะตั้งกระทู้สนทนาแต่ทำไม่ได้เลยต้องเป็นกระทู้คำถามอะ
อยากมาแชร์ประสบการณ์ของตัวเอง เกี่ยวกับเรื่องความรักนี่แหละค่ะอาจจะยาวหน่อยนะ แต่อยากให้อ่านจริงๆ
เข้าเรื่องเลยเนอะ คือจะบอกว่า เมื่อก่อนเราเป็นคนที่เชื่อว่าการที่เราจะรักใครได้จริงๆเนี่ย มันขึ้นอยู่กับเวลาด้วยนะ
เราไม่เคยเชื่อเลยคนที่คุยกันได้ไม่นาน รู้จักกันไม่นานแล้วมาบอกรัก มาห่วงใย เราไม่เคยคิดว่าความรู้สึกแบบนี้มันจะเกิดขึ้นได้จริงๆสำหรับคนที่คบกันไม่นาน
คือเราเลิกกับผู้ชายคนนึงมาเหตุผลไม่พูดถึงละกันคือมันก็นานแล้ว แต่เราก็เสียใจมากๆแบบหวังไว้เยอะอะไรประมาณนี้แหละค่ะ
ร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตายเลย เสียใจจนมันไม่กล้าเปิดใจเลยค่ะ(คิดว่าหลายคนคงเคยเป็นเนาะ) มันไม่กล้าให้ใครเต็มร้อย ไม่กล้าจะไว้ใจใครเลย
ก็บอกกับตัวเองนะว่า ถ้าจะมีคนใหม่ก็จะคุยให้นานๆเลยจะศึกษาลองใจทุกอย่างให้ดีก่อนแล้วค่อยคบ แล้วหลังจากนั้นเราก็กลายเป็นคนคุยเยอะไปเลย
จำได้ว่าคุยประมาณ5คนในเวลาเดียวกันค่ะ ตอนนั้นใครเข้ามาเราก็คุยๆหมดอะค่ะ คือไม่ได้หวังอะไรมาก
แล้ว1ใน5 คนนี้ มีผู้ชายคนนึงเข้ามาคุยกะเรา คือคนๆเนี้ย ไม่เคยอยู่ในสายตาเราเลยแม้แต่น้อย คือก้รู้จักเค้าแหละค่ะ
แต่ด้วยความที่ใครๆก็บอกว่าเค้าเจ้าชู้เค้า
อย่างงั้นอย่างงี้เราเองก็เลยไม่ได้คิดจะจริงจังกับเค้า พูดง่ายๆคือเราสนใจที่จะคุยกับเค้าน้อยที่สุด ถึงขั้นที่เคยพูดกับเพื่อนเลยว่า " กุไม่เอาหรอกคนเนี้ยะ" คือตอนนั้นเราไม่ได้ชอบเค้าเลยค่ะ แต่มันแปลกมาก คือเค้าจะเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างเราตลอด แบบเป็นคนเดียวที่ใส่ใจเรามากที่สุด แคร์ความรู้สึกเรามากที่สุด เป็นห่วงเรามากที่สุด แต่เรามองข้ามเค้าตลอดค่ะ เวลาเรามีปัญหากับใครเราก็ปรึกษาเค้านะ เราก้รู้แหละว่าเค้าชอบเราแต่เราไม่ได้คิดอะไรอะค่ะ เค้าก้ให้คำปรึกษาเราตลอด ชวนไปนู่นไปนี่เราไม่เคยไปกับเค้าเลยค่ะ คือเล่นตัวมากๆ จนเค้าบอกเราจีบยากนะ ยากมากเลย บางทีเค้าทักมาเราก้อ่านไม่ตอบนะ ตอนสงกรานไปเล่นน้ำในขณะที่คนอื่นเค้าก้เล่นน้ำกันสนุกอะ
ไม่มีใครมัวมาจิ้มแต่โทรสับหรอกค่ะ แต่มีผู้ชายคนนี้แหละที่ทุกครั้งเรามองโทรสับทีไรจะเห็นเค้าทักมาตลอด
" อยู่ไหน กลับหรือยัง กลับบ้านได้มั้ย กินเหล้าหรือเปล่า "
มีการจะนั่งรถไปส่งที่บ้านเราแล้วนั่งรถกลับทั้งที่บ้านเราไกลกันพอสมควร เราก็แปลกใจนะ แต่ก้ตามประสาอะ ก้คิดๆว่าแบบโห่มาทำดีกับเราขนาดนี้หวังอะไรอะดิตามประสาผู้ชายมันต้องมีบ้างแหละไรงี้ จนเรากลับบ้านละตีสามได้ เค้าก้ยังทักมาอีกแล้วคือพอเราตอบปุ้บเค้าจะอ่านเร็วมากค่ะ คือเหมือนรอเราจริงๆ คือเปนงี้ทุกครั้ง บางทีคุยๆกันอยุ่เราก้ร้องไห้คิดถึงแฟนเก่าค่ะ TT เค้าก็ถามนะ เราก้เล่าให้ฟังหมด เค้าก้ปลอบใจให้กำลังใจ
เราก็ถามเค้านะว่า มาหลอกฟันป่าวเนี่ย เค้าก้บอกว่า ถ้ามันยากขนาดนี้เค้าไปหาญคนอื่นดีกว่ามั้ย เป็นคนอื่นคงได้แล้ว ไม่มาตื้อหรอก (คือเค้าตื้อเก่งจริงๆ)
เราก้คิดนะว่าเออ ดีแหะ ไม่เคยเจอผชพูดตรงๆแบบนี้อะ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ
จนเราก็รู้สึกดีกับเค้าและ แต่ก็ยังเก๊กๆ
เวลาใครมาพูดเรื่องเค้าให้เราแบบไม่โอเคอะ เค้าจะเครียดมากก จะแบบอยู่ไม่สุขเลยค่ะ แต่ใจเราอะไม่ได้เชื่อคำพูดคนอื่นหรอกเพราะลึกๆเรามีความรู้สึกว่าเค้าดีกับเรามาก แต่บางทีเราก็ติดแอ็คใส่เค้าบ่อยๆ ทำเปนเฉยชาไรงี้แหละค่ะ ถามคำตอบคำ บางทีเราก็บอกเค้าว่าลืมแฟนเก่าไม่ได้ บางทีก้ทำเปนรำคาญเค้า จนเค้าก็พูดกับเรานะว่า ให้เค้าหายไปมั้ย เผื่อเราจะดีขึ้น เราก็โอเคอีกอะค่ะ คือตอนนั้นคุยหลายคน แต่ความจริงเราก็อยากรู้ใจตัวเองว่าเราคิดยังไงกับเค้า เค้าก็หายไปตามระเบียบ..
แล้วเราเองที่กระวนกระวายค่ะ หลังจากที่พูดประโยคนั้นจบ วางสายปุ้บ ร้องไห้เลยค่ะ คือไม่รู้ร้องทำไม แต่มันรู้สึกหวิวรู้สึกแบบแย่อะค่ะ
ไม่ถึงวันนึง เค้าทักมาบอกว่าเค้าทำไมได้ เค้าขอโทษ
เราก็งงนะขอโทษทำไม แต่ตอนนั้นดีใจอะค่ะ แต่ยังแอ็คอยู่
ก้ตอบแบบทำร้ายจิตใจเค้าไปอีกอะ T^T
หลังจากวันนั้นก็คุยกันมากขึ้น คือตัวเรารู้แล้วแหละว่าคงชอบเค้า เริ่มเขียนไดอารี่ไรพวกเนี้ยะให้เค้า
วันนึงไปเจอกัน คือตั้งใจหาเรื่องออกไปข้างนอกเพราะอยากเจอเค้าแหละค่ะ แต่บอกเค้าว่ามาซื้อของนุ่นนี่นั่น
เค้าก็จะมาด้วยนะแต่เราเล่นตัว ไม่ให้มา แต่คิดตลอดนะว่าจะเจอกันยังไงดีว้าา พอกำลังขึ้นรถกลับบ้านละ มันจะผ่านที่ ที่นึงที่ใกล้บ้านเค้าแหละค่ะ
เรากดกริ่งรถ ลงเลย แล้วบอกเค้าว่า อยู่นี่นะ จะมาก็มา 555 แรดอะ ><
เค้าก้มาจริงๆนะ คงอยากเจอเราจริงๆอะ เพราะเค้าชวนเราไปนู่นไปนี่ตลอดแต่เราไม่เคยไปสักครั้ง
พอมา เรานั่งคุยกันหน้าห้องน้ำ -___- ประมาณสาม ชม. ได้ค่ะ เราเล่นเกมโทรสับตลอดเลย แต่ก็คุยนะ
ไม่กล้ามองหน้านานๆไม่รู้ทำไมอะ แต่เค้าคุยเก่งมากกก ชวนกินนู่นกินนี่ ก็ไม่มีไรมากส่วนมากคุยเรื่องไร้สาระ
พอจะกลับบ้านเค้าก็เดินมาส่งขึ้นรถ พอขึ้รถมาเราก็บ้ายบายกันตามประสา พอขึ้นรถปุ้บเรานี่ยิ้มตลอดทางกลับบ้านเลยค่ะ
เปิดเพลงอินเลิฟฟัง ยิ้มไม่หุบ แล้วก็นึกในใจนะ ว่าอาการงี้ กุมีความรักนะเนี่ย -_- ขำตัวเองอะ
ตอนนั้นมั่นใจมากว่า ชอบเค้าจริงจังละ แต่ก็ยังไม่เลิกคุยกะคนอื่น ก็ยังไปเที่ยวกะคนอื่นนะ เค้าก็รู้อะ แต่ไม่เคยแสดงอะไรเลย
ไม่เคยบอกให้เราเลิกคุยกับใคร แต่บอกว่า "แป้งเลือกคนที่ดีที่สุดเหอะ แป้งคิดว่าใครดีสำหรับแป้งก็เลือกคนนั้นแหละ"
เราก้ถามนะว่าถ้าเราไม่เลือกเค้าอะ แต่คุยกันมางี้แล้ว ไม่เสียใจแย่หรอ เค้าก้บอกว่าเค้าชินแล้วเค้าพอรู้ว่ามันจะเปนไง
เค้าแค่อยากคุยกับเราแบบนี้ไปเรื่อยๆ เค้าไม่รีบ ไรประมาณนี้อะ แต่ใจเราอะ เราเลือกเค้าแล้วแหละ แต่แค่ไม่แสดงออก อยากวัดใจไปเรื่อยๆ เราก็เลิกคุยกะคนอื่นไปหมดละ คุยกะเค้าแค่คนเดียวแล้วก็ลองใจเค้าหลายอย่าง ทำเค้าเสียใจความรู้สึกหลายครั้ง เค้าร้องไห้เพราะเราตั้งแต่ยังไม่คบกันด้วยซ้ำ แต่เค้าไม่เคยหายไปจากเราเลย ทั้งที่เค้าบอกนะว่าท้อ เหนื่อยนะไรงี้ เราก้สงสารเค้านะ แต่เราไม่อยากไว้ใจใครเร็วเกินไป
จนวันนึง เค้าขอเป็นแฟนค่ะ (บอกเลยว่า เราไม่เคยโดนใครขอเป็นแฟนนะ ไม่ใช่เราขอคนอื่นเป็นแฟน แต่แบบเหมือนคุยกันไปเรื่อยๆแล้วมันก้เหมือนคบกันเองอะค่ะ ) คือเราเคยบอกเค้าว่าไม่เคยมีใครขอคบไรงี้ วันที่เค้าขอคบนี่มีการถามเราอีกนะว่า ขอเป็นแฟนยังไงอะ -.-" เค้าก้เปนแฟนคนแรกที่ขอเปนแฟนค่ะ น่าร๊ากกกกก
เราก้คบกัน มาเรื่อยๆ ช่วงเวลาที่คบกันเรามีความสุขมากๆ เค้าเป็นผชที่อบอุ่น น่ารัก พูดเพราะ แล้วก็ให้เกียรติเรามากค่ะ มากแบบขอใช้คำหยาบเลยว่าโคตรมาก จะโดนตัวเราทีต้องพูดว่า โทษนะแป้งตลอด ตอนนั้นเดิมข้ามถนนคือเราข้ามถนนไม่เป้นค่ะ แล้วเราเดินนำเค้าไปก่อนแล้วมันมีรถมอไซขับมาเรว เค้ามีการพูดขอโทษก่อนแล้วค่อยดึงเรากลับมาอะค่ะ น่ารักดี ^^
เวลาเราหลับเค้าชอบแอบมาหอมแก้มค่ะ แล้วจะพูดว่ารักนะอ้วนนนน ^^
วันครบรอบเค้าซื้อคัพเค้กมาให้เราให้เหตุผลว่า เราเปนคนชอบกิน กินได้ทุกอย่าง 555 ช่วงที่เรามาอยู่หอ เค้าก้มานอนเฝ้าบ่อยๆ นอนดูเราทำงานการบ้านไรงี้ บางวันไม่ได้คุยกันเลยนะทั้งที่นั่งข้างๆกัน คือเราก้ซักผ้าทำงานอยู่อย่างงี้อะค่ะ เค้าก้แอบมาเขียนในสมุดเรา ว่า "สู้ๆนะอ้วน"
เรามาเห็นแล้วหายเหนื่อยเลยจริงๆ ยิ้มได้อีก คือไม่เคยเจอคนแบบนี้เลยอะ มันรู้สึกโชคดีมากๆ
เราก้สงสัยนะ ทำไมคนอื่นมองเค้าว่าเปนคนไม่ดีเจ้าชู้ไรงี้
เราก้ถามเค้า เค้าก้บอกว่าเมื่อก่อนอะเปน แต่กับเราเค้าไม่อยากทำงั้น เค้าจริงจังกับเราอะค่ะ เราก้เขินสิ
คบกันไปสักพัก เราก้สังเกตเค้าหลายอย่าง เค้าทำให้เรารู้สึกได้ว่าเค้ารักเค้าเป็นห่วง ไม่ใช่เพราะคำพูดนะ แต่เปนเพราะการกระทำล้วนๆ
เค้าชนะใจเราตั้งแต่ยังไม่คบกัน อดทนเพื่อที่จะได้คบกับเรา ทั้งที่เราก้ไม่ทำให้ดีขึ้นเลย มีแต่ทำร้ายจิตใจเค้า
ถ้าเปนผชคนอื่น ก้ไม่รู้จะทนอย่างงี้มั้ยนะ ตลอดเวลาที่คบกัน เค้าจะพูดกับเราตลอดว่า "แป้ง ถ้าเจอคนที่ดีกว่าแป้งก็ไปอยู่กับคนนั้นได้เลยนะ ไม่ต้องห่วงเค้า" แล้วก็ลูบหัวเราไรงี้อะ เวลาเราเครียดไรงี้เค้าจะชอบคิดว่าเปนเพราะเค้าตลอดค่ะ ทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลย แล้วเค้าขี้ง้อมากๆ เค้าเปนคนแคร์คนอื่นอะค่ะ ถ้าใครเซงเครียดเพราะเค้านี่ เค้าจะเครียดมากกว่าร้อยเท่าเลยค่ะ
ตลอดเวลาเค้าใส่ใจเราสุดๆ เราเหมือนเด็กน้อยขี้อ้อนไปเลยค่ะ เวลาเค้าโอ๋เรามันน่ารักอะค่ะ เค้าตามใจมากก
เราคิดจริงจังกับเค้านะ แล้วเค้าก้บอกเราบ่อยว่าไม่อยากเริ่มใหม่แล้ว เค้าอยากหยุดที่เราจริงๆ
ด้วยความที่ก้รุ้สึกว่าตัวเองก็โตแล้วอะ ไม่อยากไปหาใครใหม่แล้ว มันเหนื่อยใจอะค่ะ
เราคิดถึงวันที่แบบคบกันไปจนวันสุดท้าย คิดว่าเราจะเลิกกันเพราะอะไร มันจะมีวันนั้นมั้ย ถ้ามีมันจะเปนเพราะใครที่จะทิ้ง
จนวันเกิดเค้า .. 31 กรกฏาคม 2558
เราตั้งใจจะพาเค้าไปทำบุญค่ะ เค้าไม่ได้ค่อยตื่นเช้าๆไปทำบุญ แต่มิสชั่นเฟลไปทั้งหมด เพราะที่บ้านเราจะไปหาพ่อที่พัทยา
คือวันนั้นเข้าพรรษาวันหยุดทั้งทีก้เลยจะไปหาพ่อกัน เราเลยต้องเปลี่ยนแผน คิดสดๆเลย คือไปเซอไพร์สเค้กเค้าที่บ้าน วันที่30 ตอนเที่ยงคืน
เย็นวันที่30 เราก้หาซื้อคัพเค้กแล้วก้ขนมไรพวกเนี้ยะ คือเค้าบอกว่าไม่ชอบกินเค้ก แต่เราอยากกินง่ะ อยากให้เค้าเป่าเค้กด้วย
ก้เลยหาไปเปนพิธีบ้างไรบ้าง วันนั้นเรานอนบ้านเพื่อนเรา พอใกล้เวลาก้ไปบ้านเค้า ตอนจะเซอไพร์สคือค้านั่งเล่นคอมอยุ่ เวลาเที่ยงคืนเป๊ะ
เราก้ถือเค้กเข้าไปให้ค่ะแล้วก็ร้องเพลงให้ ช่วงเวลานั้นมันโคตรมีความสุขเลยได้เห็นรอยยิ้ม สายตาเค้า มันสุขแบบบอกไม่ถูก
เค้าก็เขินเรานะ ดูออกเลยเค้าพูดไรไม่ออก แบบอึนๆอะค่ะ ปกติก้อึนอยุ่แล้ว55
เป่าเค้กเสดเค้าก้ขอบคุณเรายกมือไหว้เลยค่ะ 555 เค้าบอกว่า เราคือแฟนคนแรกที่ทำแบบนี้ให้เค้า ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้เค้าเลย
เราก็ดีใจนะเปนคนแรกเลยย เราไม่มีของขวัญให้เค้าค่ะ ไม่รู้จะให้อะไรแล้วก้ซื้อไม่ทันด้วย แต่เค้าบอกกับเราว่า..
" ปีนี้เค้าขอของขวัญอย่างนึง ปีหน้า อยู่กับเค้าอีกนะ "
เราก้นอนเล่นอนคุยกันสักพัก เค้าก้หลับค่ะ เราก้นอนมองหน้าเค้า นึกในใจนะว่าจะคบกันได้นานแค่ไหน เราจะอยุ่ด้วยกันอีกนานแค่ไหนนะ?
ประมาณตีสอง เราก้กลับบ้านค่ะ ก่อนกลับเค้าก้จุ้บหน้าผากไรงี้แหละ ประจำ เวลาจะไปไหนมาไหนก่อนออกจากบ้านต้องจุ้บหน้าผาก เราก็ถามเค้าว่าจะได้เจอกันอีกวันไหนอะตัวเอง วันที่3 วันครบรอบนะ เค้าก้บอกว่าเรา ยังไม่รู้เลยเค้าต้องกลับต่างจังหวัดไปกินเลี้ยงวันเกิด
เค้าพูดแค่นั้นค่ะ เราก็เซงๆแหละ แต่ในใจก้รอได้ ก้ บ้ายบายแยกย้ายกลับบ้าน
เช้าวันที่31 เราไปพัทยากับพี่ วันนั้นไม่ได้คุยกับเค้าทั้งวันไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเลยค่ะ อยุ่กับครอบครัวเราก้ไม่อยากเล่นโทรสับมากคือนานๆทีจะอยู่แบบนี้ เค้าก้ทักไลนมาตลอดนะ แต่พอช่วงเยนๆเค้าก้จะมาๆหายๆละ ไปไหนก้ไม่บอก เราต้องมารู้จากเพื่อนเราเอง เราก้นอยเค้านะ จะกินเลี้ยงไรทำไมไม่บอก คืนนั้นก้เลยหนีหลับเลยค่ะ เที่ยงคืนครึ่งเค้าโทรมา เราเหนนะ แต่เราไม่รับ กะว่าตอนเช้าตื่นมาค่อยโทรหา เพราะมันก้ดึกแล้ว
วันที่ 1 สิงหา ประมาณ7 โมง เพื่อนเราโทรมา เราก้รับสายปกติ
" แป้ง "
"เออว่าไง "
" ... ทำใจดีดีนะ นนท์ เสียแล้วนะ "
วินาทีนั้น เหมือนอย่างแบบหยุดหมุนอะ คือเราไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เราได้ยินเลยค่ะ
มันไม่ใช่ความจริงใช่มั้ยความรู้สึกแบบพังมาก ทุกอย่าง คือมันชาไปหมดทั้งตัว
คำแรกที่เราพูดกับเพื่อนคือเราถามว่า เปนงี้ได้ยังไง นนท์เป็นอะไร สติก็เริ่มหลุดแล้วค่ะ ร้องไห้ไม่หยุดเลยตอนนั้น จะกลับบ้านบ้านอย่างเดียว
แต่พอกลับมาก็ไม่ทันค่ะ พ่อกับแม่เอาศพไปนครสวรรค์คือจัดงานศพที่นั่น เราก็ไม่ได้ฟังสวดเลยคือบ้านเราอยุ่ปทุมไม่มีใครว่างจะพาไปได้
เราร้องไห้ทุกวันแทบจะทุกเวลาเลยค่ะ แทบจะบ้า ยังไม่อยากยอมรับความจริงเลย โทรมมากข้าวก้ไม่กินคือมันไม่อยากทำอะไรเลย วันๆเอาแต่นั่งดูรูปแล้วก้ร้องไห้ คำถามมากมายเต็มสมองไปหมด "เราจะทำยังไงต่อ เราจะทำใจยังไง " ภาพทุกอย่างวนเวียนอยุ่ในหัว ตอนที่เค้ากอดเรา แกล้งเรา ยิ้ม หัวเราะด้วยกัน สายตาที่เค้ามองเรา คือทุกๆอย่างอะ
นาทีนั้นแค่บอกรักเค้าเรายังไม่ได้ทำเลย กอดเค้าสักครั้ง แค่ครั้งเดียวยังทำไม่ได้เลย มันโคตรแย่ มันแย่จริงๆ ไม่คิดว่าจะเกิดกับตัวเอง
อยากบอกคนที่คิดว่าความรักขึ้นอยู่กับเวลา
อยากมาแชร์ประสบการณ์ของตัวเอง เกี่ยวกับเรื่องความรักนี่แหละค่ะอาจจะยาวหน่อยนะ แต่อยากให้อ่านจริงๆ
เข้าเรื่องเลยเนอะ คือจะบอกว่า เมื่อก่อนเราเป็นคนที่เชื่อว่าการที่เราจะรักใครได้จริงๆเนี่ย มันขึ้นอยู่กับเวลาด้วยนะ
เราไม่เคยเชื่อเลยคนที่คุยกันได้ไม่นาน รู้จักกันไม่นานแล้วมาบอกรัก มาห่วงใย เราไม่เคยคิดว่าความรู้สึกแบบนี้มันจะเกิดขึ้นได้จริงๆสำหรับคนที่คบกันไม่นาน
คือเราเลิกกับผู้ชายคนนึงมาเหตุผลไม่พูดถึงละกันคือมันก็นานแล้ว แต่เราก็เสียใจมากๆแบบหวังไว้เยอะอะไรประมาณนี้แหละค่ะ
ร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตายเลย เสียใจจนมันไม่กล้าเปิดใจเลยค่ะ(คิดว่าหลายคนคงเคยเป็นเนาะ) มันไม่กล้าให้ใครเต็มร้อย ไม่กล้าจะไว้ใจใครเลย
ก็บอกกับตัวเองนะว่า ถ้าจะมีคนใหม่ก็จะคุยให้นานๆเลยจะศึกษาลองใจทุกอย่างให้ดีก่อนแล้วค่อยคบ แล้วหลังจากนั้นเราก็กลายเป็นคนคุยเยอะไปเลย
จำได้ว่าคุยประมาณ5คนในเวลาเดียวกันค่ะ ตอนนั้นใครเข้ามาเราก็คุยๆหมดอะค่ะ คือไม่ได้หวังอะไรมาก
แล้ว1ใน5 คนนี้ มีผู้ชายคนนึงเข้ามาคุยกะเรา คือคนๆเนี้ย ไม่เคยอยู่ในสายตาเราเลยแม้แต่น้อย คือก้รู้จักเค้าแหละค่ะ
แต่ด้วยความที่ใครๆก็บอกว่าเค้าเจ้าชู้เค้า
ไม่มีใครมัวมาจิ้มแต่โทรสับหรอกค่ะ แต่มีผู้ชายคนนี้แหละที่ทุกครั้งเรามองโทรสับทีไรจะเห็นเค้าทักมาตลอด
" อยู่ไหน กลับหรือยัง กลับบ้านได้มั้ย กินเหล้าหรือเปล่า "
มีการจะนั่งรถไปส่งที่บ้านเราแล้วนั่งรถกลับทั้งที่บ้านเราไกลกันพอสมควร เราก็แปลกใจนะ แต่ก้ตามประสาอะ ก้คิดๆว่าแบบโห่มาทำดีกับเราขนาดนี้หวังอะไรอะดิตามประสาผู้ชายมันต้องมีบ้างแหละไรงี้ จนเรากลับบ้านละตีสามได้ เค้าก้ยังทักมาอีกแล้วคือพอเราตอบปุ้บเค้าจะอ่านเร็วมากค่ะ คือเหมือนรอเราจริงๆ คือเปนงี้ทุกครั้ง บางทีคุยๆกันอยุ่เราก้ร้องไห้คิดถึงแฟนเก่าค่ะ TT เค้าก็ถามนะ เราก้เล่าให้ฟังหมด เค้าก้ปลอบใจให้กำลังใจ
เราก็ถามเค้านะว่า มาหลอกฟันป่าวเนี่ย เค้าก้บอกว่า ถ้ามันยากขนาดนี้เค้าไปหาญคนอื่นดีกว่ามั้ย เป็นคนอื่นคงได้แล้ว ไม่มาตื้อหรอก (คือเค้าตื้อเก่งจริงๆ)
เราก้คิดนะว่าเออ ดีแหะ ไม่เคยเจอผชพูดตรงๆแบบนี้อะ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ
จนเราก็รู้สึกดีกับเค้าและ แต่ก็ยังเก๊กๆ
เวลาใครมาพูดเรื่องเค้าให้เราแบบไม่โอเคอะ เค้าจะเครียดมากก จะแบบอยู่ไม่สุขเลยค่ะ แต่ใจเราอะไม่ได้เชื่อคำพูดคนอื่นหรอกเพราะลึกๆเรามีความรู้สึกว่าเค้าดีกับเรามาก แต่บางทีเราก็ติดแอ็คใส่เค้าบ่อยๆ ทำเปนเฉยชาไรงี้แหละค่ะ ถามคำตอบคำ บางทีเราก็บอกเค้าว่าลืมแฟนเก่าไม่ได้ บางทีก้ทำเปนรำคาญเค้า จนเค้าก็พูดกับเรานะว่า ให้เค้าหายไปมั้ย เผื่อเราจะดีขึ้น เราก็โอเคอีกอะค่ะ คือตอนนั้นคุยหลายคน แต่ความจริงเราก็อยากรู้ใจตัวเองว่าเราคิดยังไงกับเค้า เค้าก็หายไปตามระเบียบ..
แล้วเราเองที่กระวนกระวายค่ะ หลังจากที่พูดประโยคนั้นจบ วางสายปุ้บ ร้องไห้เลยค่ะ คือไม่รู้ร้องทำไม แต่มันรู้สึกหวิวรู้สึกแบบแย่อะค่ะ
ไม่ถึงวันนึง เค้าทักมาบอกว่าเค้าทำไมได้ เค้าขอโทษ
ก้ตอบแบบทำร้ายจิตใจเค้าไปอีกอะ T^T
หลังจากวันนั้นก็คุยกันมากขึ้น คือตัวเรารู้แล้วแหละว่าคงชอบเค้า เริ่มเขียนไดอารี่ไรพวกเนี้ยะให้เค้า
วันนึงไปเจอกัน คือตั้งใจหาเรื่องออกไปข้างนอกเพราะอยากเจอเค้าแหละค่ะ แต่บอกเค้าว่ามาซื้อของนุ่นนี่นั่น
เค้าก็จะมาด้วยนะแต่เราเล่นตัว ไม่ให้มา แต่คิดตลอดนะว่าจะเจอกันยังไงดีว้าา พอกำลังขึ้นรถกลับบ้านละ มันจะผ่านที่ ที่นึงที่ใกล้บ้านเค้าแหละค่ะ
เรากดกริ่งรถ ลงเลย แล้วบอกเค้าว่า อยู่นี่นะ จะมาก็มา 555 แรดอะ ><
เค้าก้มาจริงๆนะ คงอยากเจอเราจริงๆอะ เพราะเค้าชวนเราไปนู่นไปนี่ตลอดแต่เราไม่เคยไปสักครั้ง
พอมา เรานั่งคุยกันหน้าห้องน้ำ -___- ประมาณสาม ชม. ได้ค่ะ เราเล่นเกมโทรสับตลอดเลย แต่ก็คุยนะ
ไม่กล้ามองหน้านานๆไม่รู้ทำไมอะ แต่เค้าคุยเก่งมากกก ชวนกินนู่นกินนี่ ก็ไม่มีไรมากส่วนมากคุยเรื่องไร้สาระ
พอจะกลับบ้านเค้าก็เดินมาส่งขึ้นรถ พอขึ้รถมาเราก็บ้ายบายกันตามประสา พอขึ้นรถปุ้บเรานี่ยิ้มตลอดทางกลับบ้านเลยค่ะ
เปิดเพลงอินเลิฟฟัง ยิ้มไม่หุบ แล้วก็นึกในใจนะ ว่าอาการงี้ กุมีความรักนะเนี่ย -_- ขำตัวเองอะ
ตอนนั้นมั่นใจมากว่า ชอบเค้าจริงจังละ แต่ก็ยังไม่เลิกคุยกะคนอื่น ก็ยังไปเที่ยวกะคนอื่นนะ เค้าก็รู้อะ แต่ไม่เคยแสดงอะไรเลย
ไม่เคยบอกให้เราเลิกคุยกับใคร แต่บอกว่า "แป้งเลือกคนที่ดีที่สุดเหอะ แป้งคิดว่าใครดีสำหรับแป้งก็เลือกคนนั้นแหละ"
เราก้ถามนะว่าถ้าเราไม่เลือกเค้าอะ แต่คุยกันมางี้แล้ว ไม่เสียใจแย่หรอ เค้าก้บอกว่าเค้าชินแล้วเค้าพอรู้ว่ามันจะเปนไง
เค้าแค่อยากคุยกับเราแบบนี้ไปเรื่อยๆ เค้าไม่รีบ ไรประมาณนี้อะ แต่ใจเราอะ เราเลือกเค้าแล้วแหละ แต่แค่ไม่แสดงออก อยากวัดใจไปเรื่อยๆ เราก็เลิกคุยกะคนอื่นไปหมดละ คุยกะเค้าแค่คนเดียวแล้วก็ลองใจเค้าหลายอย่าง ทำเค้าเสียใจความรู้สึกหลายครั้ง เค้าร้องไห้เพราะเราตั้งแต่ยังไม่คบกันด้วยซ้ำ แต่เค้าไม่เคยหายไปจากเราเลย ทั้งที่เค้าบอกนะว่าท้อ เหนื่อยนะไรงี้ เราก้สงสารเค้านะ แต่เราไม่อยากไว้ใจใครเร็วเกินไป
จนวันนึง เค้าขอเป็นแฟนค่ะ (บอกเลยว่า เราไม่เคยโดนใครขอเป็นแฟนนะ ไม่ใช่เราขอคนอื่นเป็นแฟน แต่แบบเหมือนคุยกันไปเรื่อยๆแล้วมันก้เหมือนคบกันเองอะค่ะ ) คือเราเคยบอกเค้าว่าไม่เคยมีใครขอคบไรงี้ วันที่เค้าขอคบนี่มีการถามเราอีกนะว่า ขอเป็นแฟนยังไงอะ -.-" เค้าก้เปนแฟนคนแรกที่ขอเปนแฟนค่ะ น่าร๊ากกกกก
เราก้คบกัน มาเรื่อยๆ ช่วงเวลาที่คบกันเรามีความสุขมากๆ เค้าเป็นผชที่อบอุ่น น่ารัก พูดเพราะ แล้วก็ให้เกียรติเรามากค่ะ มากแบบขอใช้คำหยาบเลยว่าโคตรมาก จะโดนตัวเราทีต้องพูดว่า โทษนะแป้งตลอด ตอนนั้นเดิมข้ามถนนคือเราข้ามถนนไม่เป้นค่ะ แล้วเราเดินนำเค้าไปก่อนแล้วมันมีรถมอไซขับมาเรว เค้ามีการพูดขอโทษก่อนแล้วค่อยดึงเรากลับมาอะค่ะ น่ารักดี ^^
เวลาเราหลับเค้าชอบแอบมาหอมแก้มค่ะ แล้วจะพูดว่ารักนะอ้วนนนน ^^
วันครบรอบเค้าซื้อคัพเค้กมาให้เราให้เหตุผลว่า เราเปนคนชอบกิน กินได้ทุกอย่าง 555 ช่วงที่เรามาอยู่หอ เค้าก้มานอนเฝ้าบ่อยๆ นอนดูเราทำงานการบ้านไรงี้ บางวันไม่ได้คุยกันเลยนะทั้งที่นั่งข้างๆกัน คือเราก้ซักผ้าทำงานอยู่อย่างงี้อะค่ะ เค้าก้แอบมาเขียนในสมุดเรา ว่า "สู้ๆนะอ้วน"
เรามาเห็นแล้วหายเหนื่อยเลยจริงๆ ยิ้มได้อีก คือไม่เคยเจอคนแบบนี้เลยอะ มันรู้สึกโชคดีมากๆ
เราก้สงสัยนะ ทำไมคนอื่นมองเค้าว่าเปนคนไม่ดีเจ้าชู้ไรงี้
เราก้ถามเค้า เค้าก้บอกว่าเมื่อก่อนอะเปน แต่กับเราเค้าไม่อยากทำงั้น เค้าจริงจังกับเราอะค่ะ เราก้เขินสิ
คบกันไปสักพัก เราก้สังเกตเค้าหลายอย่าง เค้าทำให้เรารู้สึกได้ว่าเค้ารักเค้าเป็นห่วง ไม่ใช่เพราะคำพูดนะ แต่เปนเพราะการกระทำล้วนๆ
เค้าชนะใจเราตั้งแต่ยังไม่คบกัน อดทนเพื่อที่จะได้คบกับเรา ทั้งที่เราก้ไม่ทำให้ดีขึ้นเลย มีแต่ทำร้ายจิตใจเค้า
ถ้าเปนผชคนอื่น ก้ไม่รู้จะทนอย่างงี้มั้ยนะ ตลอดเวลาที่คบกัน เค้าจะพูดกับเราตลอดว่า "แป้ง ถ้าเจอคนที่ดีกว่าแป้งก็ไปอยู่กับคนนั้นได้เลยนะ ไม่ต้องห่วงเค้า" แล้วก็ลูบหัวเราไรงี้อะ เวลาเราเครียดไรงี้เค้าจะชอบคิดว่าเปนเพราะเค้าตลอดค่ะ ทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลย แล้วเค้าขี้ง้อมากๆ เค้าเปนคนแคร์คนอื่นอะค่ะ ถ้าใครเซงเครียดเพราะเค้านี่ เค้าจะเครียดมากกว่าร้อยเท่าเลยค่ะ
ตลอดเวลาเค้าใส่ใจเราสุดๆ เราเหมือนเด็กน้อยขี้อ้อนไปเลยค่ะ เวลาเค้าโอ๋เรามันน่ารักอะค่ะ เค้าตามใจมากก
เราคิดจริงจังกับเค้านะ แล้วเค้าก้บอกเราบ่อยว่าไม่อยากเริ่มใหม่แล้ว เค้าอยากหยุดที่เราจริงๆ
ด้วยความที่ก้รุ้สึกว่าตัวเองก็โตแล้วอะ ไม่อยากไปหาใครใหม่แล้ว มันเหนื่อยใจอะค่ะ
เราคิดถึงวันที่แบบคบกันไปจนวันสุดท้าย คิดว่าเราจะเลิกกันเพราะอะไร มันจะมีวันนั้นมั้ย ถ้ามีมันจะเปนเพราะใครที่จะทิ้ง
จนวันเกิดเค้า .. 31 กรกฏาคม 2558
เราตั้งใจจะพาเค้าไปทำบุญค่ะ เค้าไม่ได้ค่อยตื่นเช้าๆไปทำบุญ แต่มิสชั่นเฟลไปทั้งหมด เพราะที่บ้านเราจะไปหาพ่อที่พัทยา
คือวันนั้นเข้าพรรษาวันหยุดทั้งทีก้เลยจะไปหาพ่อกัน เราเลยต้องเปลี่ยนแผน คิดสดๆเลย คือไปเซอไพร์สเค้กเค้าที่บ้าน วันที่30 ตอนเที่ยงคืน
เย็นวันที่30 เราก้หาซื้อคัพเค้กแล้วก้ขนมไรพวกเนี้ยะ คือเค้าบอกว่าไม่ชอบกินเค้ก แต่เราอยากกินง่ะ อยากให้เค้าเป่าเค้กด้วย
ก้เลยหาไปเปนพิธีบ้างไรบ้าง วันนั้นเรานอนบ้านเพื่อนเรา พอใกล้เวลาก้ไปบ้านเค้า ตอนจะเซอไพร์สคือค้านั่งเล่นคอมอยุ่ เวลาเที่ยงคืนเป๊ะ
เราก้ถือเค้กเข้าไปให้ค่ะแล้วก็ร้องเพลงให้ ช่วงเวลานั้นมันโคตรมีความสุขเลยได้เห็นรอยยิ้ม สายตาเค้า มันสุขแบบบอกไม่ถูก
เค้าก็เขินเรานะ ดูออกเลยเค้าพูดไรไม่ออก แบบอึนๆอะค่ะ ปกติก้อึนอยุ่แล้ว55
เป่าเค้กเสดเค้าก้ขอบคุณเรายกมือไหว้เลยค่ะ 555 เค้าบอกว่า เราคือแฟนคนแรกที่ทำแบบนี้ให้เค้า ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้เค้าเลย
เราก็ดีใจนะเปนคนแรกเลยย เราไม่มีของขวัญให้เค้าค่ะ ไม่รู้จะให้อะไรแล้วก้ซื้อไม่ทันด้วย แต่เค้าบอกกับเราว่า..
" ปีนี้เค้าขอของขวัญอย่างนึง ปีหน้า อยู่กับเค้าอีกนะ "
เราก้นอนเล่นอนคุยกันสักพัก เค้าก้หลับค่ะ เราก้นอนมองหน้าเค้า นึกในใจนะว่าจะคบกันได้นานแค่ไหน เราจะอยุ่ด้วยกันอีกนานแค่ไหนนะ?
ประมาณตีสอง เราก้กลับบ้านค่ะ ก่อนกลับเค้าก้จุ้บหน้าผากไรงี้แหละ ประจำ เวลาจะไปไหนมาไหนก่อนออกจากบ้านต้องจุ้บหน้าผาก เราก็ถามเค้าว่าจะได้เจอกันอีกวันไหนอะตัวเอง วันที่3 วันครบรอบนะ เค้าก้บอกว่าเรา ยังไม่รู้เลยเค้าต้องกลับต่างจังหวัดไปกินเลี้ยงวันเกิด
เค้าพูดแค่นั้นค่ะ เราก็เซงๆแหละ แต่ในใจก้รอได้ ก้ บ้ายบายแยกย้ายกลับบ้าน
เช้าวันที่31 เราไปพัทยากับพี่ วันนั้นไม่ได้คุยกับเค้าทั้งวันไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเลยค่ะ อยุ่กับครอบครัวเราก้ไม่อยากเล่นโทรสับมากคือนานๆทีจะอยู่แบบนี้ เค้าก้ทักไลนมาตลอดนะ แต่พอช่วงเยนๆเค้าก้จะมาๆหายๆละ ไปไหนก้ไม่บอก เราต้องมารู้จากเพื่อนเราเอง เราก้นอยเค้านะ จะกินเลี้ยงไรทำไมไม่บอก คืนนั้นก้เลยหนีหลับเลยค่ะ เที่ยงคืนครึ่งเค้าโทรมา เราเหนนะ แต่เราไม่รับ กะว่าตอนเช้าตื่นมาค่อยโทรหา เพราะมันก้ดึกแล้ว
วันที่ 1 สิงหา ประมาณ7 โมง เพื่อนเราโทรมา เราก้รับสายปกติ
" แป้ง "
"เออว่าไง "
" ... ทำใจดีดีนะ นนท์ เสียแล้วนะ "
วินาทีนั้น เหมือนอย่างแบบหยุดหมุนอะ คือเราไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เราได้ยินเลยค่ะ
มันไม่ใช่ความจริงใช่มั้ยความรู้สึกแบบพังมาก ทุกอย่าง คือมันชาไปหมดทั้งตัว
คำแรกที่เราพูดกับเพื่อนคือเราถามว่า เปนงี้ได้ยังไง นนท์เป็นอะไร สติก็เริ่มหลุดแล้วค่ะ ร้องไห้ไม่หยุดเลยตอนนั้น จะกลับบ้านบ้านอย่างเดียว
แต่พอกลับมาก็ไม่ทันค่ะ พ่อกับแม่เอาศพไปนครสวรรค์คือจัดงานศพที่นั่น เราก็ไม่ได้ฟังสวดเลยคือบ้านเราอยุ่ปทุมไม่มีใครว่างจะพาไปได้
เราร้องไห้ทุกวันแทบจะทุกเวลาเลยค่ะ แทบจะบ้า ยังไม่อยากยอมรับความจริงเลย โทรมมากข้าวก้ไม่กินคือมันไม่อยากทำอะไรเลย วันๆเอาแต่นั่งดูรูปแล้วก้ร้องไห้ คำถามมากมายเต็มสมองไปหมด "เราจะทำยังไงต่อ เราจะทำใจยังไง " ภาพทุกอย่างวนเวียนอยุ่ในหัว ตอนที่เค้ากอดเรา แกล้งเรา ยิ้ม หัวเราะด้วยกัน สายตาที่เค้ามองเรา คือทุกๆอย่างอะ
นาทีนั้นแค่บอกรักเค้าเรายังไม่ได้ทำเลย กอดเค้าสักครั้ง แค่ครั้งเดียวยังทำไม่ได้เลย มันโคตรแย่ มันแย่จริงๆ ไม่คิดว่าจะเกิดกับตัวเอง